De jetlag is wel zo’n beetje voorbij. De regel is
dat je lichaam een dag moet bijkomen voor elk uur tijdverschil tussen verweggiestan
en thuis. We wenden zelfs sneller dan zes dagen. Ook de reistassen zijn
inmiddels boven water, al nam dat langer dan de toegezegde 24 uur. Op dinsdag
kregen we het telefonische bericht dat onze tassen naar Spanje waren
getransporteerd. Daarna hoorden we niets meer...
Het tracking-systeem van British Airways werkte
niet, het Spaanse telefoonnummer gaf tuut-tuut, het mailadres van
tracking-organisatie was van het type No
Reply.
Daar zit je dan. We wilden de afgifte van onze
tassen niet bemoeilijken dus we bleven thuis maar na ruim 80 uur thuiszitten,
zonder tassen, vond ik het welletjes. Ik zocht het algemene mailadres op van Sita
Aero en schreef hen een mail waarin ik mijn onvrede verwoordde over de gang van
zaken. Op vrijdagmiddag kreeg ik een Spanjaard aan de lijn die op 2 minuten
rijafstand was van ons huis. Opgelucht legde ik hem uit hoe hij moest rijden.
De hervonden tassen zaten vol met labels en stickers.
Vanuit Londen kwamen ze via Madrid naar Alicante. Eén van de reistassen was
nieuw. In Manado (Noord-Sulawesi) kocht ik een grote, zwarte Quicksilver met
gescheiden vakken. De Ripcurl-roltas die ik nog niet zo lang had, was uitstekend
maar had geen compartimenten. Mijn liefje was blij met mijn tweedehandsje.
De
nieuwe reistas (rechts) onderging de vuurproef goed, met hier en daar een vuile veeg en
een geschaafd handvat. Bij het uitpakken bleken één fotolijstje en enkele
schelpen kapot; de schade viel dus mee. Intussen is de was gedaan, zijn de reistassen
gelucht en de snorkelspulletjes schoongespoeld. Die gaan tijdelijk naar de schuur.
Ze mogen later dit jaar weer mee naar de Galapagoseilanden. Joehoe!
Na aankomst hoorden we van buren dat de zee van
La Glea verboden gebied was. Er mocht niet worden gezwommen tussen ons strand
en de stranden van Torrevieja. Vier à vijf kruisers van de Spaanse marine lagen
op zwemafstand van de stranden. Het eerste verhaal was dat er bij een aanvaring
op volle zee chemische producten overboord zouden zijn gegaan. Het tweede
verhaal was dat de marine mijnenveegoefeningen deden voor de kust. Zelf geloven
we in een derde verhaal: onlangs werden namelijk
twee boten met vluchtelingen uit Noord-Afrika op het water aangehouden. De Spanjaarden patrouilleren om illegale bootvluchtelingen ervan te weerhouden aan de Costa Blanca aan wal te gaan. Waarom
er niet mocht worden gezwommen, blijft in dat geval een raadsel.
Inmiddels mag men er weer te water. Wij hebben
onze badkleding terug maar zwommen nog niet in zee, wel in het zwembad. Eveneens
speelden we dit weekend een rondje golf met vrienden. Alhoewel we om 4 uur 's middags afsloegen, was de
temperatuur nog 28 graden Celsius; het dubbele van Nederland. We sloegen ons er
goed doorheen, al was het niet met het beste golfspel. Tot ’s avonds laat zaten we genoeglijk op het
terras van de golfclub. We waren niet de enigen, in het golfhotel zat een grote
groep Scandinaviërs die het zich goed liet smaken. Hun vele ‘skool’ vulden de
avond. In hun eigen land is alcohol extreem duur dus ze kunnen hun hart ophalen
in Spanje. Ook ik geniet weer volop van heerlijke -betaalbare- Spaanse wijn.
Een aantal van onze beste vrienden uit Nederland houdt hier
momenteel vakantie en vanavond hebben we een feestje van vriendin Joan die 50
jaar wordt. Hiep-hiep-hoera! Het Spaanse leven is mooi.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten