Licht reizen

We zijn weer thuis en dat is heerlijk. We hebben Spanje alweer omarmt. De lange reis vanuit Bali liep als eens geoliede machine, al gebeurde er van alles onderweg. Het begon al op de luchthaven van Denpasar. We vertrokken met een vertraging van circa 15 minuten die tijdens het eerste traject van de thuisreis niet werd ingehaald. De gate die oorspronkelijk was aangegeven, bleek niet juist. Van gate 4 moesten we naar gate 10. ‘Een eitje’ dachten we allebei. Totdat bleek dat gate 10 niet na gate 9 ligt… Na enig heen & weer lopen, besloot ik iemand van imigrasi te vragen. Hij keek mij verbaasd aan: wist ik dan niet dat gate 10 naast gate 2 ligt?! Met een bus zouden we naar het vliegtuig worden vervoerd maar alle bussen met gelande passagiers bleken voor te gaan. Niemand begreep er iets van… Onze bus stond weliswaar voor de deur klaar om ons te vervoeren maar telkens stopten volle bussen, van AirAsia, Lion Air en Garuda Indonesia, voor de onze waardoor onze doorgang werd geblokkeerd. Honderden en honderden mensen liepen de terminal in terwijl wij stonden te wachten om die te verlaten. Een logistieke nachtmerrie, hetgeen werd beaamd door de dispatcher. Schrale troost. Reizen blijft verslavend maar je moet er wel wat voor over hebben.

We vlogen van Denpasar naar Singapore met Garuda Indonesia die vorig jaar werd bekroond met een oorkonde voor de beste cabin crew ter wereld. De service was inderdaad goed. Op Chiangi Airport zouden we circa 75 minuten tijd hebben om over te stappen. Het neuswiel raakte dus met een kwartier vertraging de Singaporese bodem maar het duurde eindeloos voordat we aan de slurf van Terminal 3 stonden. De vertraging liep dus verder op. Ik begon mij zorgen te maken over de krappe overstaptijd want Chiangi is groot en we moesten met de trein naar Terminal 1. Nu deden we dat eerder maar we moesten eerst nog naar een transit desk om onze instapkaarten te halen voor de volgende vlucht. Die had de baliemedewerkster in Bali ons niet kunnen overhandigen. En waar zou die transit desk staan?

De zorg bleek voor niets. Groot was de opluchting toen we met een buggy werden opgewacht bij het uitstappen. Wij en twee anderen met bestemming Londen stapten graag in. Met mijn liefje -met wallen- op de bok werden we in een mum van tijd bij de betreffende balie afgezet die naast de beoogde gate bleek te leggen. Dat kunnen die Britten toch maar goed. De Schotten bij de familie houden, is nog de vraag maar ons tijdig binnenhalen, lukte!

De opluchting werd spoedig gedempt: men liet ons namelijk weten dat er een (grote) kans bestond dat onze reistassen niet in het ruim zouden meekomen… Even overwogen we een latere BA-vlucht naar Londen te nemen zodat we met de tassen zouden kunnen reizen maar het was druk op het traject, het volgende vliegtuig was reeds vol en bovendien hadden we lekkere stoelen op de oorspronkelijke vlucht gereserveerd. We besloten toch maar in te stappen. In 5 minuten zaten we in de Boeing 747-400 van British Airways. Met de krant en een welkomstdrankje in de hand. Volgende maand neemt BA overigens de eerste A380 in gebruik. De reis van Singapore naar Londen verliep heel rustig. Er was slechts eenmalig een klein beetje turbulentie.

In Terminal 5 van Londen Heathrow werd bevestigd dat onze reistassen waren achtergebleven. Bangsat! Al minstens 20 jaar reizen mijn liefje en ik zonder bagageprobleem, in de laatste twee jaren is het telkens mis: een of meer reistassen reizen niet met de eigenaresse(n) mee. We vulden formulieren in en stapten, na een kopje koffie, in de snelle bus naar Londen Gatwick waar het laatste deel van de terugreis zou beginnen. Het was nog pikkedonker toen we landden dus ik kon T5 vanuit de lucht nauwelijks goed bekijken. Overigens, de aankomstbelevenis was geen onverdeeld genoegen. Als passagier moet je een halve marathon afleggen van vliegtuig naar douane, we verdwaalden omdat we aanwijzingen misten, de treinloop werd niet verklaard, de lay-out van het gebouw was niet overal logisch, bij het kopen van een buskaartje bleven de beide tickets in het apparaat steken, de bushalte was niet aangegeven. Mooi boel! Gaf ik daarvoor enkele jaren van mijn leven?!

De rit over de M25, een van de beruchtste wegen van en naar Londen, was rustig terwijl de files aan de andere kant van de weg (het was inmiddels 6:15 uur in de ochtend) snel langer werden. De BA-dame aan de incheckbalie vond het maar raar: twee passagiers uit Singapore zonder bagage. Ik was de eerste om dat te beamen. Maar het was toch echt waar. We namen onze instapkaarten in ontvangst en gingen op zoek naar een restaurant voor een hapje.

Ik kom er eerlijk voor uit: om half 8 ’s ochtends zat ik aan een salade geitenkaas met frietjes en een heerlijk glas Franse wijn. In de voorgaande zes weken at ik vooral Indonesisch, een mooi glas wijn was moeilijk te vinden.

Ook op dit laatste deel van het traject hadden we vertraging (30 minuten). Dat kon er nog wel bij. Inmiddels lag ik met mijn hoofd bijna in een beker ijskoffie. In het vliegtuig naar Alicante heb ik grotendeels zitten dommelen. Zelf heb ik op dit moment geen last van de jetlag, mijn liefje doet even een middagslaapje. Volgens het tracking systeem van BA hebben de reistassen gisteravond Singapore verlaten. Hopelijk worden ze weldra door het Spaanse luchtruim vervoerd. Reizen is verslavend maar een lang traject in een keer afleggen, is geen sinecure. We nemen ons voor dat in de toekomst anders te doen.

Voor het avondeten zijn we uitgenodigd door onze buren en vrienden Frans & Roland. Gezellig.