Niet op de foto

Zaterdag jongstleden bezochten we de nieuwe school van Yuda waar we kennis maakten met de Australische Sid, een van de oprichters; hij is tevens een van de onderwijzers. NBBS (North Bali Bilingual School) ligt ver weg van Lovina dus Elsa moet elke dag een flink eind op de brommer om haar oudste zoon naar school te brengen en hem daar zes uur later op te halen. Dat schema houdt in dat Yuda het dubbele aantal lesuren krijgt dan kinderen die naar een reguliere school in Bali gaan. Zijn moeder heeft het er graag voor over.

De Australische Sid ontving ons allerhartelijkst en wist wie wij zijn. Deze man straalt pedagogiek en enthousiasme uit. Hij lichtte de principes van de school toe: kinderen zelf leren nadenken, met elkaar samenwerken, multiculti, diverse vormen van creativiteit. Leerlingen moeten elke dag lezen, zowel op school als thuis. 'Learning to read, reading to learn.'

Op zaterdag doen de kinderen projecten. 

Het schoolgebouw -waar op het moment van bezoeken vier klassen aanwezig waren- is heel licht, schoon en leuk aangekleed. Naast de klaslokalen zijn er een hobbyruimte waar ook muziek kan worden gespeeld, er is een bibliotheek en een computerruimte. 
Er is voldoende grond om de bestaande school aanwezig om in de nabije toekomst ook klassen 4, 5 en 6 te gaan bouwen.

In Yuda’s klas zitten 22 leerlingen uit alle windstreken; wij vonden hem aan een van de voorste schoolbanken. Volgens Pak Sid heeft hij de hele dag een glimlach op zijn gezicht. Hij heeft het naar zijn zin. De meeste kinderen vinden het, naar verluidt, jammer dat ze op zondag en in de schoolvakantie niet naar school mogen... dat zegt genoeg! De school heeft kinderen uit vele landen: Europese, Aziatische en leerlingen uit Australië. In alle huidskleuren. Er zijn regelmatig stageairs uit de gehele wereld. Yuda’s klas heeft circa drie à vier onderwijzers; momenteel ook een Japanse. Hij kan zich al in het Japans voorstellen en weet hoe hij moet groeten. Het is grappig om te zien. Zijn Engels ging in de afgelopen weken al met sprongen vooruit.

Wij vertelden de hoofdonderwijzer dat we een verrassing hadden voor de mannetjes. Hij vond  het een goed plan. Japanse kinderen krijgen als kado een nieuw buro als ze naar school gaan... 

Vanwege het feit dat zowel Yuda als Damai goede leerlingen zijn, bedachten mijn liefje en ik dat de jochies een nieuwe fiets verdienden. Voor mijn liefje was dat jeugdsentiment: toen zij naar de eerste klas ging, ontving zij een nieuwe fiets. (Zelf kan ik mij dat niet herinneren.) Na school gingen we met een busje vol enthousiastelingen op weg naar de fietsenwinkel in Singaraja. De heren hebben een goede smaak, ze kozen een stevige rode en een stoere blauwe fiets uit. Ze wisten niet hoe snel ze ermee naar huis moesten!

Wij gingen mee naar het huis van Elsa en Ketut, in een mooi buurtje in Kaliasem. Het is een prima huis met twee slaapkamers dat ze voor twee jaar huurden, net voordat Ketut de vorige keer ging varen. Eenmaal daar rondkijkend, bleek dat Yuda voor zijn zevende verjaardag van zijn ouders een buro met ombouw had gekregen om zijn huiswerk te maken?! Zouden ze Japans bloed door d’aderen hebben stromen? Het zegt veel over de toewijding van beide ouders. Ze willen niets liever dan dat hun beide zonen slimme ventjes worden. Hoop gloort in de verte.

Op zondag kwam de hele familie naar Rambutan om te spelen, bij te praten en samen te lunchen, zoals we dat voorheen deden in onze eigen villa. Het werd gezellig maar het nieuwe staatsieportret (ook zo’n traditie) mislukte. Tenminste één van hen staat op de foto alsof hij naar een begrafenis moet. Er kan geen lachje af... In Sulawesi spraken we over dat verschijnsel met een van de reisgidsen. Hij zei iets dat mij lang zal bijblijven: “witte mensen lachen nooit - behalve op de foto, wij lachen de hele dag behalve als we op de foto staan.” Je ziet het bewijs op de eerste foto van dit blog Het gezamenlijke portret moet aan het einde van deze week dus over.

Aan het begin van de week stond een bezoek aan Kantor Imigrasi op het programma. We werden verzocht ons daar persoonlijk te melden, in gepaste kleding. Voorheen bezochten we het kantoor op slippers en in bermuda maar dat was niet langer toegestaan. We moesten in lange broek en op degelijke schoenen verschijnen. Onze vaste chauffeur Zaï bracht ons naar het vernieuwde gebouw. Daar aangekomen, zag ik dat je een heleboel niet meer mag in dat kantoor... ook geen wapen meebrengen! Ik kon het niet laten toch een foto te maken (binnen niet toegestaan). We liepen een ruimte met airco en loketten binnen, iedere bezoeker moest een nummertje trekken. We waren snel aan de beurt, onze dossiers lagen klaar. We kwamen Sulawesi binnen op een visa-on-arrival waarmee je vier weken in Indonesië mag verblijven. Aangezien wij daarna naar Bali doorreisden, hadden we een verlenging van het visum nodig. Van loket 2 moesten we naar een open ruimte met camera’s. Daar werd een foto van ons genomen en werden de vingers van beide handen gescand. De pink van mijn linkerhand weigerde dienst (ooit gebroken), de middelvinger van mijn rechterhand eveneens. Tja. 

Vandaag worden de paspoorten bij ons terugbezorgd. Volgende week zullen we naar Spanje terugkeren.