Ziehier de Jarige Jet op Bali: sehat dan senang, gezond en happy met het leven. Normaliter vieren we onze verjaardagen niet in
aanwezigheid van anderen maar vandaag is een uitzondering. Mijn liefje had wel
zin in een pesta kecil. Vanavond wordt in ons hotel een rijsttafel voor 12
volwassenen en twee kinderen georganiseerd. De genodigden zijn: Lenie &
Frans, Marijke & Wim, Coba & Peer (van de bieb), Tini & Richard
(van Rambutan), Elsa & Ketut en Yuda & Damai (eregastjes). De
Amerikaase televisiekok Julia Child zei ooit “a party without cake is just a
meeting”... De gasten zijn
gewaarschuwd: gezien de voorkeuren van de jarige, bestelde ik geen
verjaardagstaart.
Precies een week geleden werd ik midden in de
nacht wakker van gekerm: “nee,
nee, nee”. Het geluid kwam uit mijn liefje. Ik noemde haar
naam, deed vervolgens de lamp op mijn nachtkastje aan en stapte bij haar in bed.
(We slapen in twee brede bedden.)
Ik sloeg mijn armen om haar heen en suste haar; zo
lagen we een tijdje. Ze vertelde dat ze een heel nare droom had: ik liep het huis
uit om haar te verlaten. 'Hoe
komt je daar nu bij? Geen haar op mijn hoofd die daaraan denkt!' Deze reis was harmonieuzer dan
ooit...
Na haar te hebben gekalmeerd, zeker wetend dat de
droom niet zou terugkeren, gleed ik weer onder mijn eigen lakens. Terwijl ik klaarwakker
op mijn eigen kussen lag, bedacht ik mij dat je op zo’n moment zeker weet hoeveel
de ander van je houdt. En vice versa. Haar nacht verliep daarna rustig. De
volgende ochtend spraken we uitgebreider over de nachtmerrie.
Die bleek anders te zijn dan ik mij in de nacht ervoor
had voorgesteld. Het was namelijk zo: in de droom haalde Bernadette mij ertoe
over buitenshuis een aantal dames te ontmoeten. De dames in kwestie bleken
Poolse hoegtjes te zijn. Alhoewel ik in de droom aan mijn liefje beloofde niet
weg te gaan, hoorde ze mij toch stiekum de deur uitsluipen. Haar “nee, nee, nee” had niet zozeer betrekking op
mijn vertrek als wel op het feit dat ze niet uit haar bed kon opstaan. Tja. Hoe
het ook zij, ik houd zielsveel van mijn liefje. Wij zijn maatjes voor altijd.
In de spa van ons
huidige hotel bieden ze een service aan die ‘earcandling’ heet. Sinds Rob de
Nijs het verschijnsel bezong weet ik van het bestaan van de
therapie (♪ zet een kaars in je
oor vannacht ♪). De therapie blijkt echter eeuwenoud. Ibu Tini
vertelde ons onlangs dat ze zichzelf af en toe laat oorkaarsen om duizeligheid
te voorkomen. Mijn liefje besloot daarop een afspraak in de spa te maken.
De behandeling bleek te worden gedaan door de
dochter van Penny, die jarenlang onze kapster in Noord-Bali was. Penny blijkt op
haar beurt de zus van Tini te zijn. Ik had het moeten weten; de dames lijken
sterk op elkaar. Toeval bestaat! Voor de zekerheid vroeg mijn liefje aan Ana of
ze met haar linkeroor wilde beginnen (dan kon ze altijd nog afzien van de
behandeling van haar rechter probleemoor...). Zo gezegd, zo gedaan. Ik ging mee
als reporter.
Eerst werden de zijkant van de hals, het gebied
boven de wenkbrauwen en de onderkant van haar wang gemasseerd om een en ander
in het oor los te maken. Twee witte, cylindrische kaarsen lagen klaar. De
eerste kaars werd aangestoken en voorzichtig in de gehoorgang van het linkeroor
van mijn liefje geplant. Ik vroeg van welk materiaal de kaars was gemaakt maar
dat wist ze niet. Het leek op een soort kaasdoek met een waslaag. Terwijl de
kaars langzaam opbrandde en het linkerbinnenoor verwarmde, keek de therapeute regelmatig
in de gehoorgang van mijn liefje. Mijn angst dat er was zou kunnen druppelen op
haar trommelvlies bleek onterecht.
Toen de kaars tot het streepje was opgebrand,
werd die uit het oor verwijderd, de vuurkegel werd eraf geslagen en het
onderste stukje werd uitgerold. Daarop was wat oorsmeer achtergebleven. Mijn
liefje voelde zich verlicht en rolde gewillig op haar linkerzijde, klaar voor
de behandeling van het dichte rechteroor. Dat oor bleek inderdaad meer gedoe te
bevatten dan het linkeroor. Eenmaal rechtop, voelde ze zich als herboren. 's Middag in het zwembad ging ze
weer met vertrouwen met haar hoofd onder water. Het bleef niet bij één keer: inmiddels
doneerde ik vijf kaarsen voor haar rechteroor.
Vanmorgen in bed zong ik de jarige zachtjes toe. Ze
verstaat mij weer. Selamat hari ulang tahun, liefje!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten