Op hoogtestage

Nog eentje voordat we aan een nieuw land en een nieuw avontuur beginnen; vandaag heb ik tijd genoeg. Chili beviel ons heel goed. We overwegen in de toekomst naar dit land terug te keren voor een overwintering. In een appartement aan zee met zicht op de Grote Oceaan? De tijd zal het leren. Het leven is hier goed georganiseerd, schoon en ontspannen. Ik vind het mooi dat ze respectvol zijn ten opzichte van de oorspronkelijke bewoners van Chili. Mensen zijn weliswaar afstandelijker dan in Argentinië maar zeker prettig in de omgang. In de afgelopen weken hadden we veel oogcontact met oudere Chilenen. Ik denk dat ze terugdenken aan hun herkomst als ze ons zien... In krant El Mercurio las ik dat het aantal bezoeken aan het Continento Viejo (het oude continent Europa) vorig jaar met 18% toenam ten opzichte van het jaar ervoor. Men reist er vooral in -onze- wintertijd naartoe. Voor dit jaar wordt een grotere toename verwacht.

Er is ogenschijnlijk veel minder armoede in Chili dan bij de grote oosterbuur. Saai? Ik vind van niet. Er is veel moois te zien, zoals het webalbum aangeeft. Bovendien aten we telkens heerlijk en voelden we ons geen moment onveilig. In dezelfde krant las ik dat Santiago de Chile van alle Zuid-Amerikaanse hoofdsteden de veiligste is, volgens The Economist.

We leerden over de animositeit die tussen Chili en Argentinië bestaat; ook hier wordt dat beaamd. Argentijnen zijn ervan overtuigd dat Chili in het diepe zuiden aan landjepik wil doen. Men zou een oogje hebben op Argentijns Patagonië… Het grappige is dat in de gang van ons hotel een oude landkaart uit 1776 hangt waarop het zuiden van Chili veel meer land omvat dan anno 2015! Na veel praten en lezen, weet ik iets meer. Argentijnse militairen bezetten op enig moment een aantal eilanden die formeel tot Chileens grondgebied behoorden. De actie werd als illegaal bestempeld en werd weldra beeïndigd. Ook het Beagle-conflict liep hoog op. Waar liepen de beide landsgrenzen precies? Het internationale Hof van Justitie in Den Haag moest eraan te pas komen. Er werd beslist dat de betreffende eilanden van Chili zijn en blijven en rondom het Beaglekanaal werd een compromis bereikt: het land langs het water is van Chili maar Argentinië gaat over de waterweg.

De Argentijnse presidente Fernandez de Kirchner wordt ook hier in lokale kranten negatief afgeschilderd. Niet alleen speelt ze een dubieuze rol met betrekking tot de moord op openbare aanklager Nisman en het onderzoek naar de aanslag op de joodse instelling, haar respectloze tweet over de taal van haar Chinese gesprekspartners -over lijst en petloleum- viel hier eveneens in slechte aarde, net als in vele andere landen.

De Chileense presidente Bachelet lijkt een andere type mens, meer een Merkel.

Ik vind het boeiend om dagelijks de lokale krant te lezen; zo kom je nog eens wat te weten. Haar zoon Dávalos is directeur van een sociocultureel centrum van de overheid en ligt momenteel onder vuur vanwege een miljoenenlening bij de Banco de Chile. Ook tussen Chili en Bolivia blijkt het te rommelen. Chili staat het buurland geen toegang tot de Grote Oceaan toe, Bolivia is van mening dat ze daarop recht hebben. Ik las over een recent charme-offensief van de ex-president van Bolivia in Chili. In het hoge noorden blijken Chilenen gevoelig te zijn voor het verzoek... In de hoofdstad wordt dat ten stelligste afgewezen. Gelukkig lossen ze hun conflicten op zonder wapens. Begrijp mij niet verkeerd: als Europeaan voel ik mij niet boven hen verheven. Wij hebben de conflicten met Griekenland en in de Oekraïne.

En Ecuador? Bananenrepubliek. Maar daarover ga ik de komende weken bloggen!

Gisteren wandelden we op ons gemak door het park van de sculpturen. Daarna speelden we toeristje in restaurant Giratorio, een roterend restaurant op de 16de verdieping dat 360 graden uitzicht verschaft over Santiago. Regelmatig zie je de Andes aan je voorbijtrekken. In de winter zijn de bergtoppen besneeuwd, nu was het een beetje heiig. Het mocht de pret niet drukken. Mijn liefje werd een beetje draaierig. We roteerden namelijk best snel. Ik vroeg aan een van de medewerkers van het restaurant hoe snel precies maar hij wist dat niet. In circa anderhalf uur deden we anderhalf rondje. In die tijd smulde ik van een Jardín de Mariscos, een schotel met schaal- en schelpdieren: abalone, krab, scheermessen, St. Jacobsschelpen, garnalen, ceviche van witte vis. De dag werd afgesloten met een bezoek aan kappers Mary & Cecilia. We zijn geknipt voor Ecuador.

Later vandaag vliegen we met luchtvaartmaatschappij LAN naar Guayaquil. Het bedrijf is monopolist op dit traject. Voor het bedrag van deze tickets kunnen we samen van Spanje naar Australië vliegen. De vlucht voert over het toekomstige vakantieland Peru (!), betreft ruim 5.500 kilometer en neemt zeven uur in beslag. Eerst doen we hoofdstad Quito aan die op 2.800 meter hoogte ligt en waar we een tussenstop maken. Hopelijk kort genoeg om geen hoogteziekte te krijgen... Vervolgens vliegen we weer een uur zuidwaarts naar onze eindbestemming. De camera is opgeladen, ik verwacht mooie blikken op oceaan en Andesgebergte.

De volgende blog komt van daar, Leo Dovente.