Vliegen rond de evenaar

Gisteren vlogen we van Santiago de Chile naar Guayaquil in Ecuador. We kozen voor die dag omdat we niet wilden vliegen op vrijdag de 13de. We kennen de reputatie van vliegmaatschappij LAN nog niet en je moet de goden niet verzoeken, aldus ons beider devies. Het werd een prima ervaring: we zaten op een brede rij van drie maar de middelste stoel bleef opzettelijk vrij. We kregen tijdschriften en een aardige maaltijd met Argentijnse rode wijn van wijnestate Rutini, een van de mooiste Malbecs. Het Ecuadoraanse kabinepersoneel vertelde ons dat we twee uur tijdverschil hadden, onze klok ging achteruit (met Nederland hebben we nu zes uur tijd tijdverschil).

De vlucht naar Quito nam vijfenhalf uur in beslag, daarna moesten we een uurtje in het vliegtuig wachten waarna we in 35 minuten terugvlogen naar bovengenoemde eindbestemming. Van goede foto’s nemen kwam niets; we zaten namelijk aan een vies raampje. De mannen aan de andere kant van het gangpad, LAN-piloten op weg naar hun beginbestemming, boden aan voor ons foto’s van de Andes te nemen door hun schonere raam. Welnu, ik hoop dat ze beter vliegen dan dat ze fotograferen!

We passeerden de evenaar reeds tweemaal vliegend en dat is niet voor het laatst. Het was een betrekkelijk rustige vlucht met af en toe wat turbulentie waarvoor tijdig werd gewaarschuwd. Tijdens de tussenstop op luchthaven Quito verlieten de meeste passagiers het vliegtuig. De deur van de cockpit ging open en ik zei tegen mijn liefje dat dit dé kans was een blik te werpen op het instrumentarium van een Airbus 319. Waar kan dit nog? Ik pakte mijn camera, liep de cockpit binnen, gaf de kapitein een hand en zei hem dat ik het erg leuk zou vinden een foto te maken. Hij nodigde mij uit plaats te nemen in de stoel van de co-piloot en begon zijn meters en handels toe te lichten. Die kleine ruimte... Ik zou geen piloot willen zijn! Vanwege de open deur kelderde de temperatuur in het vliegtuig rap. Zelfs mijn trui was niet afdoende om de kou tegen te houden. Quito ligt op bijna 3.000 meter dus het is er koud. Ik vermoed dat ik op dat moment een koudje opliep. Afgelopen nacht deed mij keel zeer en kreeg ik een snotkop.

We landden om 22:45 uur en onze koffers stonden reeds klaar naast de bagagecaroussel. We waren tamelijk moe: in onze beleving was het al 24:45 uur. Gelukkig landden wij vóór een groot vliegtuig vol Amerikanen. De jongedame van de immigratiedienst was erg aardig. Ze vroeg honderduit over onze herkomst, over mijn achternaam: welk deel van mijn vaders- en welk deel van mijn moederskant kwam (typisch Spaanse origine) en toen kwamen de stempels.

Met ons paspoort overhandigde zij ons een boekwerk met veiligheidstips. Het is namelijk zo dat je geen boek over Ecuador kunt openslaan of er wordt gewaarschuwd voor criminaliteit. Je mag niet zomaar in een taxi stappen -je moet eerst allerlei checks uitvoeren-, je mag je persoonlijke spullen geen moment uit het oog verliezen, je moet oppassen voor zakkenrollers, geen snoepjes aannemen van onbekenden, alleen verlichte ATMs gebruiken, bepaalde pleinen ’s avonds vermijden en een sliert andere aanwijzingen.

We werden van het vliegveld afgehaald door een hotelmedewerker met een naambord en hun chauffeur dus dat was gemakkelijk. Eenmaal ingecheckt, was het tijd om de taxichauffeur te betalen. Mijn liefje greep in haar schoudertas en verschoot van kleur. De portemonnee was zoek. Op luchthaven Santiago had zij een nieuwe Kipling-schoudertas gekocht met veel vakken. Samen hadden we de spullen omgepakt en de nieuwe tas ingericht. De oude ging ter plekke in de bak voor hergebruik. Daarna had ze de laatste Chileense pesos goed besteed.

En nu was de beurs met twee van de drie creditcards en alle Amerikaanse dollars (hét betaalmiddel in Ecuador) niet in het geldvak te vinden. Ze keek mij radeloos aan en sloeg haar handen voor haar gezicht. Eerst kwam de compassie, toen de lichte paniek. Ook de baliemedewerkster had met haar te doen en vroeg waar de portemonnee het laatst was gebruikt. Het betrof een winkel op het vliegveld. Zij stelde voor die winkel te bellen totdat ik haar vertelde dat het in Chili was... We vielen alle drie even stil. Ik onderzocht ondertussen rugtas twee, voor alle zekerheid. Niets te vinden. Mijn liefje haalde al haar spullen uit haar nieuwe schoudertas en tot ieders opluchting kwam de portemonnee alsnog uit een vak. De opluchting was immens. Het scheelt immers veel telefoontjes naar Nederlandse banken en andere kopzorgen. Vanwege alle commotie duurde het lang voordat we de slaap konden vatten.

Om zes uur vanochtend werden we gewekt door het carillon van de kathedraal die recht tegenover ons hotel ligt. We doezelden nog een tijdje. Het ontbijtbuffet is uitstekend, we zijn in de tropen dus papaya’s en mango’s staan op het menu. Voor het hotel ligt tevens een park waar grote leguanen huizen. Een tropische vogel pikte aan een rijpe mango aan de boom. 

Het zijn voorschotjes op het aanstaande bezoek aan de Galapagoseilanden. Guayaquil is een drukke stad met 2.2 miljoen inwoners. We zijn hier in de eerste plaats omdat het beginpunt is van een bijzondere treinreis die zondag start maar de havenplaats op zich heeft eigen bezienswaardigheden, zoals de wandelboulevard Málecon, de heuvel Santa Ana, de kleurrijke wijk Las Peñas en enkele fraaie gebouwen. Op straat zagen we vandaag weinig witte personen; je ziet hier veel mensen met inheemse trekken en meer armoede dan in de voorgaande weken. Ambulante verkopers prijzen van alles aan, tot en met flesjes water voor 0,25 dollarcent. Daar kan een mens toch niet van leven?! Vandaag ben ik hangerig en zweterig maar aspirine helpt. Op dit moment valt er een bui. De hotelkamer heeft een comfortabel zitje waar het goed toeven is.