Even het middelpunt der aarde

De afgelopen dagen besteedden we in de hoogst gelegen hoofdstad van de wereld: Quito, hoofdstad van Ecuador. De stad staat op de UNESCO-werelderfgoedlijst, net als de Galapagos-eilanden. Quito werd in de 16^de eeuw gebouwd op Incaruïnes. Het heeft een historisch centrum dat nauwelijks veranderde in de loop der eeuwen. Er staan barokke gebouwen die Spaanse, Moorse, Italiaanse en Indiaanse elementen bevatten. Zo stonden wij op enig moment in een kerk voor een muurschildering van het laatste avondmaal met Jesus en zijn discipelen met een hamster op een schaal voor hun neus. (De hamster wordt door de inheemse bevolking gegeten.)

We liepen van kerk, naar kathedraal, naar klooster, naar museum en weer terug naar een andere kerk. In de meest barokke kerk van de stad, La Campañia -een van de mooiste die ik in mijn leven zag-, zit 54 kilo bladgoud verwerkt. Bladgoud is net zo dun als vloeipapier dus je kunt je voorstellen hoeveel beleg aan de orde is… op de pilaren, aan het plafond, zelfs in de sacristie.

Ons boutique-hotel in de stad (tien kamers) was gevestigd in het hart van het historische centrum dus we hoefden niet ver te wandelen om al die bijzonderheden te zien. Rondom de stad liggen vulkanen en niet-vulkanische bergen als een kraag. Tegen die heuvels wonen tienduizenden mensen. Sommige wegen in het centrum hebben een stijgingspercentage van tenminste 30 graden dus voor de wandelende toerist is sight seeing geen sinecure. De stad ligt op ruim 2.800 meter hoogte. Toen wij met de tren crucero langzaam naar 4.000 meter stegen, kregen wij geen last van de hoogte. Dat is nu anders. Vanuit Galapagos (op 0 meter) vlogen we in één sprong naar Quito en we werden zo langzaam als de landschildpadden van de betreffende eilandengroep. Ik was niet vooruit te branden, de ijlte deed ons happen naar lucht.

Het leek ons dan ook een goed idee de stad verder te verkennen in de hop on/hop off-bus. Het merendeel van de stops lag buiten het historische centrum; we zaten ongeveer drie uur in de open bus en stapten er met kreeftenkoppen uit. Ongelofelijk. 
We zijn reeds drie maanden aan het rondreizen in Zuid-Amerika en dan zul je zien: lopen we in de laatste dagen not een zonnesteek op?! In Quito ben je het allerdichtst bij de zon en dat beleven we aan den lijve. Een maand wintersport kan onze kleur niet evenaren!

Overal in de hoofdstad verkopen inheemse mensen in traditionele kleding drankjes, etenswaren, speelgoed, rozen en kleding. Inheemse vrouwen en mannen dragen hun haar in een lange vlecht op hun rug. Mannen en vrouwen dragen hoedjes die sinds enkele jaren eveneens favoriet zijn in Europa. Jonge vrouwen dragen hun baby’s in een draagdoek op hun rug. Het is een koddig gezicht: de beentjes bungelen onder de doek uit.

Daarnaast loopt er heel veel toeristenpolitie op straat. Dat blijkt niet voor niets maar we voelden ons geen moment onveilig. Tijdens de treinreis van Guayaquil naar Quito ontmoetten we een Amerikaan die in een openbare bus in Quito op slinkse wijze van zijn digitale camera was beroofd. Dat kan iemand overal overkomen maar op zijn camera stonden alle Galapagosfoto’s. Zoiets zou mij chronische misselijk maken… Ik maak doorgaans een online backup van alle foto's maar sinds de slechte of ontbrekende internetverbinding loop ik achter. De bijbehorende webalbums zal ik gaan aanvullen als ik terug in Spanje ben.

We bezochten vandaag het middelpunt van de aarde, even buiten Quito. Het is de enige plek op de wereld waar je op hetzelfde moment met je linkervoet op het noordelijk en met je rechtervoet op het zuidelijk halfrond kunt staan. We bezochten het plaatselijke museum en ondergingen daar allerlei testjes met de zwaartekracht, zoals: een ongekookt ei op een spijker plaatsen, met gesloten ogen, gestrekte armen en de duimen omhoog over een lijn lopen en nog zowat aardigheden. Op die plek op de evenaar gaat het er een beetje anders aan toe!

We zijn nu in Otavalo waar we in een posada verblijven die wordt gerund door de Californische Maggie en haar lokale zakenpartner. Het is een soort jeugdherberg voor leuke oudere jongeren. In de tuin van het hotel vliegen veelkleurige kolibri’s rond. Hedenmiddag bezochten we een roofvogelopvang die hier door een Hollander werd opgezet. Daar zagen we niet alleen twee opgevangen condors (mannetje/vrouwtje) maar ook vele andere roofvogels. In Ecuador zijn nog slechts 30 condorparen in het wild te zien, helaas. 

Sommige roofvogels worden in dit park getraind om uit te vliegen. Mijn niet-geverderde vriendinnetje ging op de foto met een gevederd vriendje. ¡Qué liiiiiiiiinda! Vanavond trad een groep muzikanten in het restaurant voor ons op. Het overkwam ons regelmatig in de afgelopen drie maanden maar deze kerels waren anders, zij speelden met passie. El Condor Pasa kennen we inmiddels wel. Dit stukje Zuid-Amerika veroverde een speciale plek in ons hart.

Morgen gaan we vroeg op om de inheemse Indianenmarkt in de Andes te bezoeken. Men komt naar verluidt van heinde en verre om dieren, groenten, fruit en handwerkspullen te verhandelen en te verkopen en wij zijn van de partij! Het wordt hopelijk een toepasselijk einde van onze rondreis door dit continent. Ecuador heeft ons hart (ook) gestolen. We zijn nu de laatsten die naast de open haard zitten. De rest van de gasten ligt al in hun bedje. Dit is de tweede hotelkamer met verwarming.