We gaan verhuizen

Swimming City - Andras Gyorfi
(winnaar van de National Geoghrapic Seasteading Design-wedstrijd)

Sinds de westerse wereld onveiliger dreigt te worden, komt steeds vaker de gedachte in mij op om op een onbewoond eiland te gaan wonen. Ik blijk niet de enige te zijn met dergelijke gedachten, aldus een artikel over de Blauwe Revolutie dat ik een tijdje geleden las. 
Drijvende steden in zee, buiten territoriale wateren, zijn in opkomst. In deze zogenaamde seasteads kunnen pioniers zonder al te veel overheidsbelemmeringen een nieuwe maatschappij ontplooien. Misschien wel een mooiere wereld maken. Volgens ultra-vrijemarktdenkers uit Silicon Valley en linkse utopisten wereldwijd is het de oplossing. Als betrokken wereldburger vind ik het een zeer interessante ontwikkeling.

Mijn liefje en ik wachten echter niet op de blauwe revolutie, wij gaan voor alle kleuren van de regenboog! We veerden op toen we deze week op NRC.nl in de Kijken-sectie een artikel aantroffen, getiteld ‘Waarom een homokoninkrijk in oorlog is met Australië’ van journalist Wouter van Dijke. Ik las het met rode oortjes.

Het gaat om Cato Island, een klein eiland voor de oostkust van Australië, in de Coral Sea. Een vast eiland in zee is vanuit het oogpunt van klimaatverandering weliswaar op de lange termijn geen optie maar we gaan het avontuur aan. Daar werd namelijk op 14 juni 2004 een land uitgeroepen dat betrokkenen het Gay & Lesbian Kingdom of the Coral Sea Islands noemen. In dat jaar legde de toenmalige regering van John Howard namelijk in een aanvulling op de Marriage Act 1961 vast dat het homohuwelijk officieel onwettig is. Ook een huwelijk tussen mannen- en vrouwenstellen dat in een ander land is gesloten, werd door die regering niet erkend. Voor een aantal homo-activisten uit Brisbane was dat de druppel. Tijdens de Gay Pride-parade besloten ze Australië te verlaten.

De activisten voeren uit met het schip Gayflower, een knipoog naar Mayflower, de naam van het schip waarmee de pelgrimvaders naar Amerika voeren. De Regenboogvlag werd op het eiland geplant en het land verklaarde zich daarmee onafhankelijk. Vraag je je af of dit zomaar kan? Jawel. Het Coral Sea Island Territorium, bestaande uit ruim 30 zo goed als onbewoonde eilandjes, is een zogenaamd external overseas area van Australië, een lidstaat van de Verenigde Naties. Volgens een VN-resolutie kan een gebied zich onafhankelijk verklaren als de inwoners zich onderdrukt voelen. En dat is nu precies wat de gay community voelt.

Dale Anderson werd uitgeroepen tot keizer van het koninkrijk. Dat was geen willekeurige keuze: de man zou nazaat zijn van de Britse koning Edward II die -volgens historici- homoseksueel zou zijn geweest. De staat ACT (Australian Capital Territory) stond in 2013 het homohuwelijk toe maar vijf dagen later werd dat besluit door het Australische Hooggerechtshof onwettig verklaard; het zou een federale kwestie zijn, geen staatsaangelegenheid. Daarop verklaarde het Gay & Lesbian Kingdom of the Coral Sea Islands officieel de oorlog aan Australië. Met aartsconservatief Tony Abbott werd het er niet beter op ondanks het feit dat 70% van de Australiërs voor gelijkheid is voor wat betreft huwelijk. Enkele saillante details: de zus van Abbott (Christine Forster) is lesbisch en wil haar vrouw trouwen. Het nationale volkslied van het koninkrijk is ‘I am what I am’ van Gloria Gaynor en de inkomsten van het land komen voort uit de verkoop van postzegels.

Het recentste YouTube-filmpje van de beweging kun je hier bekijken.

De berichten over het eiland en de actie waren geheel langs ons heen gegaan alhoewel mijn liefje al jarenlang dagelijks de online-versie van de Sydney Morning Herald doorspit op relevante kwesties. We houden van Australië, ondanks 's lands conservatisme. We bezochten het continent al ettelijke malen. In 2011 woonden we met veel plezier drie maanden aan de Australische oostkust. Op de foto zie je ons aan boord van het jacht Merit, een voormalige Volvo Ocean Race-boot, dat ons in december 2015 naar bijzondere plekken in de Coral Sea voer. Ik draag mijn strijdkleuren met trots. Gay Pride. ♪We are what we are and we need no excuses. We gaan voor life at the extreme: aan het andere einde van de wereld.

Wat evenmin een grap is, is dat het slecht is gesteld met die koraalzee, zo las ik onlangs in de Sydney Morning Herald. Internationaal is die beter bekend als het Grote Barriererif. In die maand gaf WWF-Australia onderwateropnames vrij van gebleekte uitgestrekte koraalvelden rondom Lizard Island, een van de mooiste gebieden in het noordelijk deel van het gebied (ter hoogte van Cooktown). De opnamen waren gemaakt in opdracht van een groep verontruste burgers uit Queensland die zich verenigden in een wetenschappelijke gemeenschap genaamd CoralWatch. Ik verschoot wederom van kleur toen ik dit las.

Professor Justin Marshall, een ecoloog van de Universiteit van Queensland verbonden aan CoralWatch, zei dat 90 tot 100% van het koraal rondom Lizard Island is verbleekt en dat hij op andere plekken in de omgeving hetzelfde verschijnsel waarnam. “I have never seen coral this heavily bleached and we are seeing algae growing on parts, which means it has died.” Niet alleen bleek, zelfs dood!

De Australische minister van Milieu Greg Hunt bezocht het rif en kondigde nieuwe monitoring-programma’s en acties tegen watervervuiling aan. Hij zei (onterecht) dat het niet zo erg was als in 1998 en 2002 en schreef het bleken toe aan El Niño. Ook dat was onterecht. Volgens Australische wetenschappers doet Australië veel te weinig aan de terugdringing van broeikaseffecten. Professor Terry Hughes, zeebioloog van de James Cook University, is van mening dat de opwarming van dit deel van de aarde wel degelijk schuld is aan het bleken van het koraal. Een van de wetenschappers meldde dat hij deze ramp tien jaar geleden niet had kunnen voorzien. Later deze maand komt meer naar buiten over de toestand van het koraal in de zuidelijke delen van het Great Barrier Reef. Het is ook oorlog onder water.