Blogiversary

Het is vandaag precies acht jaar geleden dat ik mijn eerste blog schreef, getiteld Alle begin is moeilijk. Daaraan was niets gelogen, letterlijk noch figuurlijk. Sinds ik kan lezen, lees ik. Veel. Zelfs meer en meer. Het is mijn allergrootste hobby. 

Het is dan ook niet verwonderlijk dat ik talen ging studeren. Ik houd van taal, het is het belangrijkste instrument dat we hebben om te communiceren. Op de lagere school schreef ik stukjes voor de schoolkrant, op de middelbare school mocht ik van mijn ouders typles nemen. Het was bij instituut Scheidegger waar ik blind leerde typen. Ik vond het leuk. Zo leuk zelfs dat ik de allersnelste en beste leerling werd tijdens het toenmalige examen: 240 aanslagen per minuut.

Als student werd ik redactielid bij vrouwenblad Thea Tuba en schreef ik voor de lokale COC-krant. In mijn eerste serieuze baan kreeg ik de gelegenheid boeken te schrijven, samen met mijn toenmalige baas. Dat gebeurde, al waren het lesboeken over informatietechnologie, uitgegeven door Stenfert Kroese. Mijn oude baas leeft nog, de uitgeverij ging ter ziele. Jarenlang verhuisde ik de boeken met mijn naam op de kaft mee naar de nieuwe bestemming maar toen mijn liefje en ik naar Bali vertrokken, gooide ik ze in de papiercontainer. Wat zou ik er ooit nog mee doen? De ervaring zit in mijn hoofd en in mijn vingers.   

Je kunt aan mijn eerste blog aflezen dat ik mijn stijl nog moest vinden. Inmiddels vond ik die: ik bezig dezelfde werkwoordvorm, hanteer een vaste typografie en de bijdragen hebben telkens ongeveer dezelfde omvang. Je zou mij een columnist kunnen noemen; mijn blogs zijn korte, met regelmaat verschijnende stukjes. Qua inhoud zijn er geen grenzen aan deze vorm en dat maakt het extra geschikt voor iemand als ik, met een breed interessegebied en uitgesproken opvattingen. Zelf werd ik Barefoot on the Beach, mijn levensgezel werd Mijn Liefje.

Als ik terug ben op het Spaanse honk heb ik vooral tijd en aandacht voor dagelijkse beslommeringen en wereldpolitiek. Dan blog ik over ontwikkelingen in mijn omgeving maar ook over de wijde wereld, zij het altijd met een persoonlijk tintje. Ik houd het graag netjes, beschimp nooit iemand maar uit wel kritiek. Verontwaardiging en boosheid mogen van de tekst druipen. Ik betrap mij er inmiddels op dat ik soms Nederlandse uitdrukkingen verhaspel. Tja. Ook de inspiratiebron staat weleens droog maar dat heeft alles te maken met mijn gevoel van dat moment. Op die momenten heb ik last van de deadline, die ik mij wel degelijk opleg: twee of meer blogs per week.

Het liefst zou ik echter 100% travel blogger zijn maar ik kan niet altijd on the move zijn. Zegt men. Voordat we stopten met werken, hadden we een vriendin die ons toenmalige nomadenbestaan al met lede ogen aanzag. We verhuisden destijds voor de eerste keer naar het buitenland, te weten Engeland; niet bepaald het einde van de wereld. Ze maakte zich echter ernstig zorgen over de mate van onthechting en de dreigende eenzaamheid. Als ze ons nu zou volgen, zou ze nog een veel bezwaarder hart hebben! Reizen is diep verslavend en dat is opmerkelijk voor iemand die tijdens haar jeugd NOOIT op vakantie naar het buitenland ging met haar ouders. Mijn vader wilde wel (hij had al wat van de wijde wereld gezien) maar mijn moeder had er geen behoefte aan. Ik las echter op jonge leeftijd verwoed over verre bestemmingen en andere culturen. Het maakte een bijna onstilbare reishonger in mij wakker die tot op de dag van vandaag niet is verzadigd.

Bloggen tijdens reizen heeft zo zijn eigen uitdagingen. Het is uiterst inspirerend om te weten dat vrienden en familie door mijn blogs met ons meereizen. Er zijn dan zoveel nieuwe ervaringen die ik het delen waard vind, dat het belangrijk is dat ik technisch gezien kan bloggen. Tijdens de recentste rondreis door Zuid-Oost Azië en Australië was dat echter regelmatig een probleem vanwege haperend of zelf geheel afwezig internet. Daar word ik dan zó chagrijnig van. Bloggen over ontmoetingen en indrukken van eergisteren werkt niet als je reisblogger bent. Ervaringen hopen zich op, verse verhalen moeten eruit. 

Jaren geleden stelde Google (eigenaar van het merk Blogger) mij voor het eerst de vraag of ik geld wilde verdienen aan mijn geschrijf. Dat is op zich een aardige bijkomstigheid maar ik deed het tot op heden niet. Ik moet er namelijk niet aan denken dat er reclame’s op ‘mijn’ blog komen waarmee ik mij niet kan vereenzelvigen of verenigen en de kans is groot dat zoiets gebeurt. Dagelijks lees ik artikelen uit en over de hele wereld op Flipboard en daartussen zit ook weleens een stuk over commercieel bloggen. Hoe je zoveel mogelijk traffic naar je site krijgt, wat de beste marketingstrategie is, hoe je je niche moet vinden. Vragen die ik beantwoordde voor mijn klanten, tijdens mijn werkzame leven. Ik heb er nu niets meer mee. Al bloggend geld verdienen was nooit mijn insteek, ik heb niets anders te verkopen dan mijn persoonlijke belevenissen. Ik schrijf voor muzelluf maar het is fijn om te weten dat er mensen zijn die mijn stukjes (graag) lezen. Dank voor de trouw, blijf alsjeblieft lezen. Ik blog voorlopig door.