Wel en niet jarig

Het katholieke Spanje heeft vandaag een nationale feestdag, Asunción de la Virgen Maria (Onze-Lieve-Vrouwe Hemelvaart). Voor de goede orde: de maagd voer niet op eigen kracht ten hemel, ze werd opgehaald. Vandaag zal hier flink wat vuurwerk in haar richting worden afgeschoten. De eerste knallen klonken reeds. 

Wat mijn liefje en ik veel feestelijker vinden, is dat ons Balinese vriendje Yuda vandaag jarig is. We feliciteerden de 9-jarige met Whatsapp-gezang op de smartphone van zijn moeder. Medio juli deden wij zijn verjaardagsdoos op de post. Tien dagen later kwam die in Jakarta aan; dat was snel. In de eerste week van augustus kwam de doos op plaats van bestemming aan; nóg een record. Elsa meldde ons dat de doos schade opliep door lekkende vloeistof van buiten maar dat de ingepakte kleding niet was aangetast. Het mannetje was blij met zijn (ka)doos; zijn broertje ook. Vieren doe je samen!

Zelf freubelde ik een kalender die ons helpt bij het aftellen naar onze vertrekdatum. In november reizen we weer naar Bali. Tijdens onze recentste skype-sessie vroeg Yuda naar de datum van onze aankomst. We meldden hem die en zeiden dat hij nog ruim drie maanden moest wachten. Voor zo’n kereltje spreekt zoiets (nog) niet tot de verbeelding. Ik bedacht mij dat lege hokjes die vollopen dat waarschijnlijk wel doen. We stuurden een foto van onze eigen kalender als voorbeeld en Elsa nam het idee over.

We zetten inmiddels 15 kruisjes. We gaan weer rondreizen in Azië. Zoals gezegd, beginnen we in Bali waarna we een rondreis door Burma gaan maken, het land van Aung San Suu Kyi. Daarna zien we verder. Thailand stond gepland maar bommen in toeristenoorden maken het minder geschikte als reisbestemming. Buitenlandse Zaken gaf het advies ‘extra alert blijven’ maar hoe alert moet je je zijn als explosieven in bloembakken zitten?! Ook de Filippijnen blijft een optie maar de bloedige strijd van president Dutarte tegen drugsbendes en corruptie maakt dat wij de ontwikkelingen in dat land ook op voet volgen. We hebben tijd.

Vorige week deed de voorzitter van de Buleleng-afdeling van de Indonesische Hotel  en Restaurant Associatie, Dewa Suardipa, een wel heel vreemd voorstel. Hij bepleitte dat voor de kust van Lovina (Noord-Bali) drijvende kooien worden gebouwd waarin dolfijnen worden opgesloten “to optimize the attractiveness of dolphin tours”. De hele wereld begint langzamerhand in te zien dat grote vissen en zeezoogdieren als orca’s, dolfijnen en haaien niet moeten worden opgesloten ter lering ende vermaeck van de mensch maar juist vrij moeten zijn en blijven!? Orang bodoh.

Het toerisme in het noorden van Bali is grotendeels gebaseerd op de honderden residente dolfijnen die daar in het wild leven. Toeristen in Lovina stappen vroeg in de ochtend en laat in de middag aan boord van traditionele vissersboten om de dieren in hun natuurlijke omgeving te aanschouwen. Dat is een mooi gezicht, weten wij uit eigen ervaring.

Mijn liefje en ik deden het namelijk ook op de dag dat zij 60 werd. We gingen destijds met een wat comfortabelere boot het water op, in gezelschap van Elsa, Ketut & Yuda. De zon scheen, het water was glashelder, er waren nauwelijks golven. Tientallen grote en kleine dolfijnen speelden langdurig rondom de boot. Wij, westerlingen, hadden de tijd van ons leven. Elsa & Yuda kregen last van zeeziekte, het was hun eerste keer op het water. Het toentertijd 4-jarige ventje zat er in zijn drijfpak, in de armen van zijn papa, steeds beteuterder bij. Terug aan wal, sliep hij urenlang op het ligbed op ons terras. Elsa bleef de rest van de dag een beetje misselijk; vanwege de feestelijke dag wilde ze niet naar huis.

Suardipa is van mening dat vissersboten die dolfijnen achtervolgen, stress veroorzaken bij de dieren. Dat kun je voorkomen door wilde dolfijnen in offshore-kooien op te sluiten. Daar kunnen toeristen dan naartoe worden gevaren. De dieren worden met fluitjes en visvoer gecommandeerd of verleid zich te vertonen. De man is stellig van mening dat het opsluiten van dolfijnen dierenstress zal verlagen. Een kooi kost 10 miljoen Indonesische roepiah, ruim €700 per stuk; een koopje, aldus de voorzitter. Het is de omgekeerde wereld: de Balizee is hun thuis, aldus Barefoot. Het zou mij niets verbazen als bij deze man een ping van 2.156 milliseconden wordt gemeten.

Nu tekende ik vaker domme en stuitende opmerkingen op uit monden van vooraanstaande Indonesiërs. Vorige week bleek op dat vlak een recordweek. Donderdag stond in de Volkskrant de kop “Regering: geen plek in Indonesië voor homogemeenschap” - voor lesbiënnes, homo's, biseksuelen en transgenders is in Indonesië geen plaats. Dat zei een regeringswoordvoerder tegen persbureau AFP. Als Indonesische burgers hebben ze recht op scholing en kunnen ze een identiteitskaart krijgen maar dat is het.

Human Rights Watch-rapport ‘These political games ruin our lives’

De woordvoerder reageerde daarmee op een gepubliceerd onderzoek van Human Rights Watch waaruit blijkt dat de emancipatie van de LGBT-gemeenschap in Indonesië in 2016 achteruit holde. 
Ik las het rapport, getiteld ‘These political games ruin our lives’, dat aan de hand van een tijdlijn gedetailleerd uit de doeken doet hoe regeringsfunctionarissen en andere overheidsfiguren dit jaar in toenemende mate hun anti-gevoelens openbaar maakten. Het is van een ongekende kwaadaardigheid en stupiditeit. Gevaarlijk en misselijk makend.

Aan het Indonesische Constitutionele Hof loopt thans een rechtzaak die werd aangespannen door een groep die zichzelf de Family Love Alliance noemt. Zij willen het Wetboek van Strafrecht zodanig wijzigen dat consensueel seksueel handelen tussen volwassenen van dezelfde sekse strafbaar wordt. De voorgestelde straf kan oplopen tot vijf jaar cel. De volgende zitting vindt op 23 augustus plaats.

President Jokowi en zijn kompanen kunnen in mijn ogen niet dieper zinken. Als LGBT’er ben je in Indonesië nog niet jarig!