Duistere kant

Martina Scheurer, toen & nu

In een lokale Engelstalige krant las ik onlangs dat Martina Scheurer, de Duitse vrouw die namens De Groenen enige tijd burgemeesteres van onze vorige woonplaats  Orihuela Costa was, door de politie is aangehouden op verdenking van fraude. Een lichte schok ging door huize Barefoot.

Als toenmalige vice-president van onze Vereniging van Huiseigenaren ging ik bij haar op bezoek. Met andere (V)P’s werden ideeën ontwikkeld over gemeentelijke samenwerking teneinde onze steeds drukker wordende woonomgeving op diverse terreinen te verbeteren en te verfraaien. Bij die gelegenheid ging ik op de foto met de burgemeesteres, die ik capabel en open vond. Dat contact leidde niet tot veel opzienbarends maar ik hield er wel een warme band met de plaatselijke vuilophaaldienst aan over. (Ik hoef maar te bellen of de bakken worden geleegd; nog steeds!)

Diezelfde Scheurer, die onder meer verantwoordelijk was voor het beheer van alle strandcontracten, wordt nu dus verdacht van frauduleuze handelingen. Nu verbaast de combinatie Spanje & fraude mij geenszins. We scoren hier hoog op die ladder. De Europese tak van POLITICO rapporteerde eerder dit jaar de officiële cijfers: tussen juli 2015 en december 2016 kregen bijna 1.500 politici in Spanje een strafzaak wegens corruptie aan hun broek. Circa 70% van hen werden schuldig bevonden. Schuldig ben je echter pas als de rechter dat bepaalt.

Drie bedrijven dienden een aanklacht in tegen Scheurer omdat ze Chiringuitos del Sol zou hebben bevoordeeld tijdens een bieding op stranddiensten. Chiringuitos del Sol is het bedrijf dat nu op plaatselijke stranden vanuit houten strandtenten hapjes & drankjes verkoopt. Ik meen mij te herinneren dat het bedrijf in 2013 werd verkozen omdat het, naar verluidt, als enige voldeed aan alle kwaliteitseisen (ISO 1400-certificaat en Q de Calidad de Turística). De andere bieders verklaren thans dat zij geen gelijke kansen kregen; zij waren destijds niet op de hoogte van de eisen. Chiringuitos del Sol beschikte als enige over al het benodigde papierwerk. Er was mogelijk sprake van voorkennis en dat wekte argwaan. Bovendien betaalde het bedrijf na uitverkiezing een aanzienlijk lager jaarbedrag aan de gemeente dan in voorgaande jaren.

Het Fiscale Misdaadteam van de Nationale Politie hield Scheurer onlangs aan en ondervroeg haar. Ook de baas van Chiringuitos is aangehouden. De Groenen zitten niet meer in het plaatselijke bestuur. Zij wisselden stuivertje met de Partido Popular, de politieke partij die corruptie zo’n beetje uitvond in Spanje. Ik ben benieuwd hoe dit voor Scheurer gaat aflopen.

Zelf werd ik ook ooit aangehouden door de politie. Momenteel ben ik in de ban van confessies... Ik ben in deel 8 (The 8th Confession) van de Women's Murder Club van James Patterson. Inspecteur Lindsay Boxer en haar vriendinnen vormen spannende, onderhoudende lectuur. De eerste keer was tijdens de lagere school. Mijn toenmalige vriendinnetjes Marja, Joyce, Anneke en ik waren een balorig stel. We besloten snoep te pikken uit een lokale supermarkt waar mijn ouders geen boodschappen deden. Zij liepen langs de kassa, de kassière hield mij aan en belde de bedrijfsleider. Die nam het pakje kauwgom van mij over, nam mij mee in de krochten van het grote, betonnen gebouw waarna de politie werd gebeld. In de politie-auto werd ik even later bij mijn moeder afgezet. Ik herinner mij haar preek en boosheid niet maar die zal ongetwijfeld groot zijn geweest. Wel zie ik de bekken trekkende vriendinnen nog voor mij die ik door de autoruit bezag.

De tweede keer was ongeveer tien jaar later. Als jonge feministe werd ik 's avonds aangehouden op verdenking van wildplakken, het plakken van posters op niet daarvoor bestemde plekken. Die stad legde destijds in een APV vast dat eenieder die zich “na zonsondergang met lijm en aanplakbiljetten op straat begeeft” strafbaar is. Dat gebeurde overigens niet op heterdaad. Ik bracht met mijn toenmalige maatjes Mo, Marjon en Marjet enige tijd door op het politiebureau. Ik vond het intimiderend maar werd vrijgelaten wegens gebrek aan bewijs. (De posters -tegen seksueel geweld tegen vrouwen- lagen onder een auto.) Het had geen gevolgen. Ik herinner mij mijn eenzame wandeling van het bureau naar huis nog goed.

Balorigheid, bevlogenheid, hart voor de goede zaak, interesse in geweldloos verzet, aversie tegen autoriteit, zucht naar avontuur. Aangeboren of aangeleerd… Wie zal het zeggen?

Vorige week kwam ik op het web het begrip levenspadnummer tegen; het wordt ook wel je geboorte- of persoonlijkheidsgetal genoemd. Je kunt het berekenen door de getallen van je geboortedatum bij elkaar op te tellen en de getallen van die som wederom bij elkaar op te tellen. Als er een twee-cijferig getal overblijft, moet je ook die bij elkaar optellen. Het resultaat is je levenspadnummer. Ik kwam op nummer 5 uit en daarvoor had ik geen rekenmachine nodig. Het nummer suggereert dat ik op aarde kwam met vooruitstrevende gedachten en de houding en vaardigheden om er een betere plek van te maken. Dit las ik.

“In het streven naar vrijheid ben je veelzijdig, avontuurlijk en ver vooruit in je denken. Jij bent een van die mensen die altijd bezig is om antwoorden te vinden op de vele vragen van het leven. Jouw belangrijkste woorden zijn verandering en vrijheid. Je liefde voor vrijheid strekt zich uit tot de mensheid als geheel. De zorg voor je medemens, diens vrijheid en gezondheid, spelen altijd in je hoofd. (Abraham Lincoln was een Amerikaanse president met levenspadnummer 5; hij eindigde de slavernij.) Als vooruit denkend type is jouw potentie om het goed te doen in regering, rechtspraak en andere posities van macht oneindig.”

Als ik ergens ongeschikt voor ben dan is het wel politiek. Daarvoor ben ik te intens en te ongeduldig. Ik houd niet van gekonkelfoes, principes zijn er juist om aan vast te houden. Water bij de wijn? Liever niet! Een blauwe maandag dacht ik na over een studie Rechtsgeleerdheid maar die gedachte viel niet in vruchtbare aarde. Ik voel mij geen geboren leider, nooit ambieerde ik een machtspositie. Macht boeit mij niet (maar Frank Underwood van House of Cards vind ik fascinerend)!

“Je vermijdt routine en saai werk en bent niet erg goed in alledaagse klusjes die voor een bepaalde tijd klaar moeten zijn. Je bent van nature in staat om moeilijke zaken te analyseren en te doorgronden om ze vervolgens te laten vallen en aan iets nieuws te beginnen. Je bent goed in communiceren en weet hoe je andere mensen moet motiveren. Dit kan zomaar je waardevolste en beste eigenschap zijn. Door je brein en deze vaardigheid ben je een goede verkoper. [..]

Een liefde voor avontuur kan je leven domineren. Dit kan zich zowel mentaal als fysiek manifesteren maar in beide gevallen zoek je naar de opwinding van nieuwe dingen ontdekken en onbegaanbare paden bewandelen. Jij behoort zeker tot de groep die graag wat van de wereld wil zien, die dat ook heeft gedaan of nog gaat doen. Je bent er niet eentje die een goed avontuur aan zich voorbij laat gaan en je houd ervan om risico´s te nemen. [..]

In de liefde kun je er niet tegen om door je partner te worden beperkt. Dit hoeft niet per se te betekenen dat je ontrouw of losbandig bent, maar het houdt in dat jouw ware dit moet begrijpen. Een relatie met jaloezie en met iemand die de touwtjes stevig in handen houdt, werkt niet voor jou. Een partner die begrijpt dat je vrij moet zijn, zal vanzelf inzien dat je bent te vertrouwen. Het is belangrijk dat je omgaat met mensen die gelijkgestemd zijn [..].”

That pretty much sums it up. De duistere kant van nummer 5 laat zich eenvoudig raden. Tja.

De duizendste

Dit is mijn 1.000ste blog. Zelf vind ik het een bijzondere mijlpaal, al had ik dat aantal niet op mijn vizier toen ik begon in maart 2008. Die maand blogde ik slechts éénmaal, met ‘Alle begin is moeilijk’. Inmiddels blog ik gemiddeld twee keer per week; een schema waaraan ik mij houd. Schrijven en illustreren werden snel een geliefd tijdverdrijf.

Als Nederlandse transmigrant in Spanje, reislustige Hollandse en geëngageerd wereldburger schrijf ik over situaties en mensen die mij boeien - of juist niet. Mijn Liefje en mijn kleine vrienden in Bali zijn mijn favoriete hoofdpersonen alhoewel Donald J. Trump hen naar de kroon lijkt te steken. (Just kidding.)

Ik heb mijn hele leven verhalen verteld. Die in mijn blogs hebben doorgaans een persoonlijk tintje maar soms moet ik gewoon even mijn ei kwijt. Dan neem de gekte van de wereld om mij heen het over. Ik weet niet hoe en wanneer dit avontuur gaat eindigen maar ik kan je verzekeren dat ik bloggen serieus blijf nemen.

Ik heb een trouwe lezerskring maar ik ben geen blogkanon. Vind ik dat jammer? Soms wel. Ik roep dat echter over muzelluf af. Ik ben immers niet trendy, vlog niet, heb geen podcast, heb niet één centraal thema, ben als blogger niet actief op sociale media, schrijf niet in een wereldtaal, verkoop niets, trek geen publiek met advertenties, bezig taalgebruik van een ouwe taart. Desalniettemin had ik deze blogervaring niet willen missen. Voor geen goud.

The Blogger’s Lament

Upstairs in the unforgiving world, 
the world must earn a living, 
Struggling against the time and tide,
'Til sun sets on that world outside
And softly sweet the night is falling,
But the blogger’s lonely calling,
Keeps her to her basement tied.

For the blogger’s work is never abated, 
The newsfeed’s greed is never sated,
The blogosphere keeps getting bigger,
And RSI… it cramps his trigger-
happy finger, ever-clicking,
Ever cutting, pasting, sticking,
And in the end for what? Go figure!

Van: Brit

In: The Atlantic (2008)

Je hoort mij niet klagen!
Alhoewel... de grootste verandering in bloggen door de jaren heen is dat digitale foto-albums niet meer kunnen worden weergegeven op mijn site. Dat vind ik tot op de dag van vandaag een groot gemis. Ik blijf Google en Blogger bestoken met verzoeken om die functionaliteit in ere te herstellen; tot nu toe zonder resultaat. Zo belangrijk zijn we dus als klant, als bloggers. Het is een ontnuchterende gedachte.

Sinds 2010 houdt Blogger achter de schermen automatisch bezoekstatistieken bij. Google blijkt ook op mijn blogsite de verkeersbron bij uitstek. De Top3 van meest gebruikte zoekwoorden bestaat uit: 1) ‘duizend bommen en granaten’ (september 2008) over campinglife in Nederland en de buurman die leed aan het syndroom van Giles de la Tourette; 2) ‘cacaoboon’ – over chocolade en tropisch leven in meer blogs; 3) ‘koraalvissen’ over een snorkelavontuur in Oost-Bali in blog ‘Naar de b(h)aaien’ (oktober 2010).

Tags ‘Wonen op Bali’, ‘Wonen aan de Costa Blanca’ en ‘Reizen is verslavend’ vormen de Top3 van meest gebruikte blogthema’s.

Het verbaast mij dat het grootste aantal pageviews sinds het begin van de statistieken in Frankrijk ligt. Nederland kent echter de meeste lezerslocaties; op 35 plaatsen in het Vaderland wordt meegelezen. Vanzelfsprekend zijn er toevallige en vaste lezers. Het leuke is dat ze van over de hele wereld zijn. Ook in de Verenigde Staten heb ik trouwe lezers. Soms zou ik weleens precies willen weten wie jullie zijn… Mountainview: thank you and keep on reading!

Mijn beste blogjaar tot nu toe was 2015, het jaar waarin mijn liefje en ik enkele maanden door Zuid-Amerika reisden. Een prachtig continent. Ik ben op mijn gelukkigst als ik reis. Als internet mij als reiziger dan ook nog goedgezind is, vloeit mijn digitale pen rijkelijk. 2009 was het slechtste blogjaar toen ik in een dip geraakte door het overlijden van mijn beste vriendin Nelly. De pen werkte toen nauwelijks, een blog is ook geen klaagmuur, wat mij betreft. Later dat jaar kreeg ik het druk als Zuster Clivia toen ik mijn liefje bijstond tijdens haar behandeling voor borstkanker.

De beste blog van 2017 is getiteld ‘Shitty City’ met 4.955 pageviews. Dat is veel voor mijn doen! Daarin staat de ontstaansgeschiedenis van onze nieuwe woonplaats aan de Costa Blanca centraal. De populairste blog van dit moment is ‘Aardedag van 2017’. Natuur & milieu zijn onderwerpen die mij na aan het hart liggen. Vriend Frans noemt mij een eco activist als ik het weer eens heb over plasticsoep, klimaatverandering  of ander gekreun van Moedertje Aarde maar dat is een predikaat dat meer bij (held) Boyan Slat past. Mijn ‘strijd’ wordt tegenwoordig alleen met pen gestreden.

Voor wie of wat doe ík het, al dat typen, lezen, op- en uitzoeken, fotograferen, knippen & plakken? Voor eigen plezier maar zeker ook om jou te bekoren, lieve en trouwe lezer! Heel hartelijk dank voor je tijd en aandacht. Blijf lezen, alsjeblieft. Dat motiveert en stimuleert. Ik ga met plezier en toewijding op weg naar nummer 2.000.

Terra incognita

De langste dag van 2017 ligt alweer achter ons. Op dit moment worden hier de watermeloenen -met en zonder pit- van de omliggende velden gehaald. Ik herinner mij dat ze twee maanden geleden werden ingezaaid. Het is uiterst groeizame grond. Sommige velden zijn aan hun derde gewas bezig sinds we naar deze contreien verhuisden.

De temperatuur komt hier overdag niet meer onder 30 graden Celsius, we overleefden de eerste hittegolf. We ontbijten, lunchen en dineren nu buiten, op het schaduwrijke terras. Op de bovenverdieping hebben we een balkon dat ons overdag op de begane grond beschutting biedt tegen de koperen ploert. Met zonneschermen aan voor- en zijkant vergroten we het schaduwvlak en daar is het goed toeven. Gezien de oriëntatie van ons huis (zuid-oost; mijn liefje zweert erbij), blijft ook de woonkamer koel. Er staat altijd een zeebries, we horen de branding van de zee.

De schoolvakanties zijn weliswaar begonnen maar de grote trek van huis-in-het-binnenland naar vakantiehuis-aan-de-kust nog niet. Af en toe krijgen we een voorproefje van hoe het hier in hartje zomer zal zijn met alle Spaanse buren in hun vakantiehuizen. Kleinkinderen die tot ver na middernacht door de straat huppelen, grote gezelschappen die aan een late BBQ zitten, telefonerende mannen midden op straat, tv’s op het terras. Een bepaalde buur brengt in zijn eentje het geluid voort van vijf personen. Misschien moeten mijn liefje en ik overdag, net als zij, siësta houden zodat we het 's avonds langer kunnen uithouden? Spanjaarden zijn officieel de luidruchtigste mensen ter wereld. Het is nieuw terrein voor ons, we gaan het beleven. In de loop van de tijd werd ik overgevoelig voor geluidsoverlast, zeker geluid dat met een beetje goede wil kan worden voorkomen.

Het is inmiddels zes weken na mijn heupoperatie. In principe ben ik nu op de helft van de hersteltijd maar ieder mens herstelt in een ander tempo. Gezien mijn leeftijd en conditie ga ik waarschijnlijk sneller dan gemiddeld maar toch niet snel genoeg, wat mij betreft. Er zijn dagen waarop ik extra ongeduldig ben, ondanks de vorderingen. Tja, het is de aard van het beestje.

Je realiseert je pas hoeveel je zelf in de huishouding doet, als je je liefje 's avonds uitgeblust op de bank ziet zitten. Het Sociaal en Cultureel Planbureau deed onlangs onderzoek naar de verdeling van huishoudelijke en zorgtaken bij hetero- en homostellen. Het toonde aan dat homostellen het werk onderling veel eerlijker verdelen. Volgens het rapport hebben wij geen hinder van traditionele rolpatronen en hechten we sterk aan gelijkheid binnen de relatie. Mijn bureaustoel doet goede dienst als rolstoel bij hulp in de keuken, eigen bed opmaken, stoffen en stofzuigen (aan die laatste taak heeft mijn liefje al jarenlang een bloedhekel). Ik houd de benedenverdieping in orde, zij doet boven. Ook in de nieuwe situatie vonden we inmiddels een goede modus voor 2.

De fysieke progressie gaat in kleinere stappen dan in de eerste weken. Pijnstillers zijn al lang verleden tijd, de laatste trombosepil slikte ik vorig weekend door, mijn wond heelt goed. Ik loop als een kievit met één kruk, slaap nu ook op mijn linkerzij en draai zonder pijn, stap zonder schroom onder de douche en ben zelfvoorzienend qua aankleden, al brengt mijn liefje dagelijks mijn outfit van boven. Niet elke keuze kan  mijn goedkeuring wegdragen. De helft van het huis is al zes weken ‘terra incognita’ voor mij. Er is één ding waarop ik jaloers ben: mijn liefje zwemt dagelijks in zee. Ze schatte in dat de watertemperatuur rond 27 graden Celsius ligt. Zwemmen is voor mij nog niet aan de orde maar ik denk dat ik deze week ga proberen te dobberen.

Af en toe loop ik kleine afstanden zonder kruk maar de arts raadde mij aan die te allen tijde onder handbereik te houden voor stabiliteit. Traplopen is evenmin aan de orde al oefen ik met mijn geopereerde been op de eerste traptrede. Bij elke fase horen nieuwe oefeningen. Tenminste 30 seconden als flamingo op mijn geopereerde been staan, op twee benen en met licht gebogen knieën gedurende 10 seconden blijven staan, opstaan zonder handen of kruk, lopen op tenen en hielen. Mijn spieren en pezen in het rechterbeen worden elke week sterker. In juli staat weer een afspraak met de chirurg gepland; dan wordt ook een röntgenfoto van de heup gemaakt.

Dit zijn bekende wereldburgers die dezelfde ingreep ondergingen. Herken je ze? Superchef Heston Blumenthal maakte het mee op zijn 47ste, zangeres Lady Gaga zat in een Louis Vuitton-rolstoel toen ze het ziekenhuis verliet, zanger Billy Joel kreeg zelfs twee kunstheupen, actrice Zsa Zsa Gabor onderging het op haar 93ste, tennisser Boris Becker heeft eveneens twee heupprotheses, De Hulk (Lou Ferrigno) -een tv-held uit mijn kindertijd- onderging de ingreep, zanger Prince zou twee heupoperaties hebben ondergaan maar kon er niet over praten omdat hij als Jehova’s Getuige geen gebruik mocht maken van bloedtransfusie, Rudy Galindo -kunstrijder op de schaats en de eerste sporter die uitkwam voor zijn homoseksualiteit- had op zijn 33ste twee heupprotheses en werd daarmee Olympisch kampioen, George & Barbara Bush hebben er allebei eentje, stuntman Evel Knievel brak zijn heup en kreeg een nieuwe (maar ja, wat brak hij niet?!) Lionel Ritchie ging in 2011 onder het mes, Sir Alex Ferguson in 2013. Ook Liza Minnelli, Elizabeth Taylor, Katherine Hepburn, Simone Kleinsma en anderen maakten het mee. (De versleten heup van de keepster van het Oranje-hockeyteam Joyce Sombroek is nog niet vervangen.)

Ik ben in goed gezelschap.

Mefisto May

Illustratie: David Squires (voor The Guardian)

Vandaag beginnen de Brexit-onderhandelingen tussen het Verenigd Koninkrijk en de Europese Unie. Zoals ik eerder blogde, ga ik die op de voet volgen. De gewaardeerde Britse krant The Guardian zal in de komende weken en maanden mijn belangrijkste informatiebron zijn. Vorige week werd nog gemeld dat ze vandaag niet konden beginnen omdat de Queen’s Speech moest worden uitgesproken; dat evenement is vergelijkbaar met de troonrede in Nederland.

De Britse troonrede is naar woensdag doorgeschoven. Dat geeft Theresa May en haar Tories tijd om hun regeringsprogramma nog aan de nieuwe omstandigheden te passen. Als de onderhandelingen op de eerste dag goed gaan, kan de toon optimistischer zijn, echter pessimistischer van aard als het een zwaarder dan gedacht begin is. Na de recente politieke schrobbering die May ontving, is een deel van haar vermaledijde Manifesto niet meer aan de orde als ze brede politieke steun wil krijgen voor de maatregelen in haar Queen’s Speech. Ze zal ook haar harde Brexit-lijn moeten laten varen nu het volk stemde voor een andere aanpak.

De dag na het verlies van de door haarzelf uitgeroepen verkiezingen sprak zij met geen woord over de nederlaag die zij leed. De Tories kregen weliswaar de meeste stemmen maar verloren hun meerderheid in de Britse kamer. Ze wijdde er geen woord aan. Geen woord! Wat haar betreft, was het de dag erna ‘business as usual’. Ze ging een verbond sluiten met de DUP en verder regeren. Het land had haar nodig. Het werd May door de partijtop niet in dank afgenomen dat ze niet eens stilstond bij de collega’s die hun zetel verloren. Nu ken ik de Engelse uitdrukking ‘Stiff Upperlip’ en de betekenis ervan maar dit sloeg alles. Het zijn incompetente leiders als May en Trump die ervoor zorgen dat burgers met bosjes hun vertrouwen in politici verliezen.

Theresa May verkocht haar ziel aan de duivel, wat mij betreft.

Illustratie: David Squires (voor The Guardian)

Een coalitie sluiten met de Democratic Unionist Party vergt veel, zelfs van Britse conservatieven. Men is in het Verenigd Koninkrijk sowieso niet gewend samen te werken op regeringsniveau. Compromissen sluiten is geen gesneden koek. Het Verenigd Koninkrijk kende tot voor kort een tweepartijenstelsel, net als in de Verenigde Staten. Doorgaans verkrijgt een van die politieke partijen de meerderheid en regeert zonder hulp. Nu dus niet.

De DUP steunt Brexit maar wenst een zachtere versie van de scheiding met de Europese Unie. In tegenstelling tot Mays conservatieven willen de Ierse protestanten in de Douane Unie blijven en zo geen grens laten ontstaan tussen Noord-Ierland en de zuidelijke Republiek van Ierland (dat lid blijft van de EU). Een van de cartoonisten van The Guardian, David Squires, had afgelopen week een steengoede cartoon met May en DUP als onderwerp. (Delen daaruit zijn illustratie bij dit blog.)

De Unionisten, onder leiding van Arlene Foster, hebben ultraconservatieve ideeën. Zij is overigens a tough cookie, had een zware kindertijd. Haar vader -een politieman- raakte gewond bij een aanslag door de IRA, haar schoolbus werd ooit door een bom omvergeblazen. Haar DUP geloof niet in: gelijkheid tussen man en vrouw in het huwelijk, geboortebeperking, abortus, het homohuwelijk en de evolutieleer, om maar een paar hete hangijzers te noemen. (Je kunt die partij gerust met de SGP vergelijken.) In een recent artikel in TIME las ik dat Trump ook de rechten van vrouwen wil inperken. Bij dat artikel zag ik een protesterende groep vrouwen met borden als “Keep your rosaries off my ovaries”. Een goede vondst al is er niets lolligs aan dergelijke kwesties. 

Als oppepper hierbij nog iets positief van het Vrouwenfront. Zoals de meesten weten, staat de Fransman Michel Barnier aan het hoofd van het EU Brexit-team. Zijn  rechterhand -Deputy Chief Negotiator- is de haarscherpe en superslimme Duitse Sabine Weyand (1965), doctor in Politieke Wetenschappen en ruim 20 jaar Eurocommissaris; zij verdiende haar sporen reeds. Hoe zal het haar vergaan in de onderhandelingen? We gaan het lezen. Weyand doet mij denken aan de hoofdrolspeelster uit de Franse film Amélie. Gelukkig heeft ze meer verstand van politiek!

En hoe zal May de geschiedenis in gaan? Als iemand die een pact sloot met de duivel, zoveel is mij duidelijk. Ik verwacht echter niet dat ze in ruil daarvoor enige bovenmenselijke kracht vergaart (al kan ze een extra dosis goed gebruiken). The Tragic History of Theresa May. Tja.

Back in Bali

Gisteren keerde Ketut vanuit Alaska naar Bali terug. Volgens eerdere berichten zou hij woensdag landen maar zijn vlucht werd even uitgesteld. Voor de eerste keer reed Elsa zelfstandig met eigen auto en haar beide mannetjes van Noord-Bali naar het internationale vliegveld van Denpasar. Yuda vertelde ons dat ze vrijdagochtend vroeg zouden opstaan om drukte op de berg te vermijden. Dat was verstandig maar toch was ik bezorgd toen ik het hoorde. De bochtige route over Bedugul is bij daglicht al niet eenvoudig, laat staan bij ochtendgloren.

Reeds jaren wordt gesproken over een brede(re) tolweg die het noorden met het zuiden van Bali moet verbinden. Tot op heden zijn geen investeerders gevonden voor het ambitieuze plan. Ik zie de voordelen van zo’n weg wel maar ben mij ook bewust van de nadelen. Langs de bestaande route vind je zoveel lintbebouwing, hindoetempels en kleine handel dat het offer extra groot zal zijn. In maart 2017 las ik in een plaatselijke krant dat het plan misschien wel op de nóg langere baan wordt geschoven. Uit ervaring die men opdeed bij de aanleg van de Cipularang-tolweg in West-Java bleek dat alle commerciële activiteiten langs de route verdwenen na openstelling van de nieuwe route. Individuen en gemeenschappen stonden land af maar kregen er kennelijk niets voor terug. Men gaat voor Bali dus eerst de sociale impact van het project in kaart brengen. Het eiland van de Goden een beetje kennende, is de aanleg verder weg dan ooit. Balinezen wensen vooruitgang maar niet ten koste van hun hindoe-tradities en welzijn van de gemeenschap.

Eerder reed ze in haar eentje de berg over naar Denpasar, vertelde Elsa. Dat typeert haar: eerst zelf uitproberen, vertrouwen opbouwen en dan de volgende stap zetten. Nu dus met haar dierbaarste lading aan boord. Geen van onze eigen chauffeurs in Bali reed die route ooit in 2.5 uur; je bent echt langer onderweg. Het is maar circa 80 kilometer rijden dus dat is op zich doenlijk maar er moet maar één slaperige chauffeur op de verkeerde kant van de weg komen en de ramp is niet te overzien. Ik wilde er niet verder aan denken… Het kwam goed. Na aankomst in het zuiden appte ze ons, een zucht van verlichting ging door huize Barefoot. A tick in the box for Elsa, die haar mannetje staat. Girlpowerrrrrr.

In de aanloop naar Ketuts thuiskomst vonden bij de kids allerlei creatieve processen plaats. Yuda schreef op school een gedicht, getiteld ‘Ayahku’ (Mijn Vader), dat hij voor het eerst zelf op een computer uitwerkte. Hij spreekt daarin zijn waardering uit voor alles wat papa in Verweggistan doet, hoe hij zich opoffert voor zijn familie en hoeveel zoonlief van hem houdt. We hebben een dichter in de familie! Zo zoet. Het is inderdaad een offer dat Ketut brengt maar deze kleine familie, die wij met raad en daad bijstaan, wil graag vooruitkomen in het leven. (Gaan varen en US dollars verdienen was hun eigen idee.) Het legde hen geen windeieren: inmiddels bezitten ze een huis op eigen grond. Het is fantastisch om van dichtbij mee te maken hoe een Balinees gezin zich uit het rijstveld opwerkt.

Links: Karel Appel, rechts Damai (voor wie twijfeit...)

De nu 10-jarige Yuda bouwde vóór Ketuts -meerjarige- vertrek een goede band op met zijn vader. Elsa liet ons weten dat hij dan ook erg gespannen was, toen ze eenmaal op de luchthaven waren. 

Ook jongste zoon Damai (6) ging aan de slag. Op de internationale kleuterschool nodigde men een kunstenaar uit Nederland uit. De kinderen gingen onder zijn leiding aan het werk. We werden dagelijks met foto’s op de hoogte gehouden van Damai's vorderingen. We zagen eerst een geconcentreerd jongetje met een maagdelijk vel papier voor zijn neus. Dat werd met een verfroller lichtgroen ingekleurd, de tong van de jonge artiest uit zijn mond. Daarna kwamen de grote, gekleurde halen. Het resultaat mag er zijn! Zijn werk deed mij denken aan kunst van Karel Appel. Zeg nu zelf?! De Nederlandse kunstenaar vergeleek het met werk van Herman Brood. Ook goed. We vroegen de jongeman naar zijn achterliggende gedachten. Hij had geen idee. Waarin hij wel uiterst uitgesproken was, was dat het kunststuk niet voor zijn vader was… Hij maakte het voor ons. Hij moest per omgaande op de bus naar Spanyol. Mijn liefje en ik waren vereerd maar vonden het een beter idee het in eigen huis op te hangen.

Damai werd geboren toen vader Ketut op een cruiseschip werkte en dat gold voor de belangrijke drie-maandenceremonie en de meeste verjaardagen daarna. Het is dan ook niet verwonderlijk dat de band tussen de jongste zoon en zijn vader verder moet worden verstevigd. Ketut kan bij tijd en wijle streng zijn en dat is niet iets dat dit extraverte, eigenzinnige mannetje gewend is. Hij is echter blij dat papa thuiskomt en ook wij, de leden van hun uitgebreide familie, zijn happy. Kita senang!

Koekjes van eigen deeg

Donald Trump is jarig vandaag. Hij wordt 71 jaar. De 45e president van de Verenigde Staten was bij zijn aantreden de oudste president aller tijden.

Mijn ochtendritueel bestaat uit lezen in Flipboard, een iPad-app die wereldnieuws verschaft. Een aanzienlijk deel van die artikelen is van Amerikaanse origine: New York Times, Los Angeles Times, Washington Post, POLITICO, Reuters, Associated Press, CNN. Daarnaast lees ik artikelen via Medium en de app van The Guardian. Bovendien ontvang ik elke dag nieuwsbrieven van De Volkskrant en Blendle, plus weekoverzichten van Pocket en BBC. Kortom: een hoop nepnieuws!

Je begrijpt ook: ik ben een nieuwsjunkie. Vorig jaar had die aanduiding nog uitsluitend betrekking op mijn liefje, sinds de opkomst en verkiezing van Donald J. Trump slaat het ook op mij. Ik raakte geobsedeerd door de man en ben bepaald niet de enige. Ik kijk met verbijstering en soms afschuw toe. Onvoorspelbaar en onvoorstelbaar, dat is de huidige President Of The US. Het acroniem POTUS kreeg met hem een nieuwe inhoud: ‘Putin-Puppet of the United States’. Daarna volgde SCROTUS: ‘So-Called Ruler of the United States’ en BLOTUS: ‘Biggest Loser of the United States’.

Vorige maand las ik het artikel “How To Stay Sane If Trump Is Driving You Insane: Advice From A Therapist” (Medium). Hoe blijven we gezond in deze paranoïde, post-positieve wereld? Het advies van psychotherapeut Robert Chancer bestaat uit twee stappen: (1) radicale acceptatie en (2) aandacht voor het goede. Acceptatie is in dit geval niet synoniem aan gedrag goedpraten en pessimisme leidt tot niets. Trump is nu eenmaal gekozen, zijn beleid is inderdaad een ramp voor het land en de wereld, hij is waarschijnlijk pathologisch narcistisch… but deal with it!

En dat proberen we te doen, ieder op onze manier.

Trump zelf beledigt vaak en graag maar hij is niet goed met woorden en niet creatief genoeg als het gaat om bijnamen voor politieke tegenstanders; denk aan ‘Crooked Hillary’ en ‘Little Marco’ (Rubio). Zijn politieke tegenstanders daarentegen, zijn beter en scherper. Hierbij een kleine greep uit de honderden bijnamen die hij in bijna vijf maanden bewind tegen wil en dank vergaarde. De Engelse taal leent zich er goed voor, ik koos de opmerkelijkste.

PrimaDonnald, Agent Orange, Humpty Trumpty, The Lone Deranger, Quasi-Dodo the Hunchback of Notre Shame, Comrade Trumptin, The West Wing Nut, International EmbarrA$$ment, Darth Hater, The Lyin’ King, Hair Furor, Troompa-Loompa, Adolf Twitler, Genghis Can't, Bratman, Truthophobic Trump, Jack the Gripper, AmeriKLAN Idol, The Great Polluter, Hair Force One. En deze zelfbedachte: Rat King Coal.

En hierbij enkele uitspraken over hem. Ik verifieerde ze allemaal. Niks is fake!

A Man-Baby. He has the physical countenance of a man and a baby’s temperament and hands – Jon Stewart (Amerikaanse komiek)

(Trump ontliep de Vietnamoorlog, twee Republikeinse debatten en het Correspondents’ Dinner.) Just goes to show you a giant pussy can get elected president as long as he doesn’t have one – Samantha Bee (Canadees-Amerikaanse comedienne)

A Random Impulse Generator - Michael Chabon (Amerikaanse romanschrijver)

A Rabid Coyote with Bad Hair – Stephen King (Amerikaanse thrillerschrijver)

A baby orange Twitter egg – J.K. Rowling (Britse schrijfster van Harry Potter-boeken)

His reptilian brain is on overdrive. He thinks with his penis. His consciousness is stuck in his genitals – Deepak Chopra (Indiase schrijver van boeken over spiritualiteit)

Toupé or not toupé? – Michael R. Burch (Amerikaanse dichter)

A bloated billionaire scion – Matt Taibbi (Amerikaanse journalist van Rolling Stone)

A Master of Disaster – Jo Klein (Amerikaanse journaliste van TIME)

A disturbingly old Dennis the Menace impersonator – Anna Merlan (Amerikaanse journaliste van o.a. The Village Voice)

A damaged human being… A person to be shunned – David Letterman (Amerikaanse tv-presentator)

An emotionally frail man – Stephen Colbert (Amerikaanse tv-presentator)

Who would set up a fake university to rip people off? Donald Trump. Who would brag about committing sexual assault? Donald Trump – Seth Meyers (Amerikaanse tv-presentator)

A wretched, ignorant, dangerous part-time clown and full time sociopath – Michael Moore (Amerikaanse documentairemaker)

A demagogue who seems to appeal to the lowest common denominator – Dr Stephen Hawking (Britse wetenschapper)

A failed gambling czar, corporate welfare king, and supreme hypocrite to his own accusations about others – Ralph Nader (Amerikaanse politieke activist en voormalige  presidentskandidaat)

A simplistic, self-involved gasbag of a candidate – Tom Hanks (Amerikaanse acteur)

A self-serving, arrogant, stupid lunatic. A very clear reality to the old adage: Arrogance Is Ignorance Matured – Martin Sheen (Amerikaanse acteur)

He is just an opportunist. Now he’s a fascist, a xenophobic fascist – George Clooney (Amerikaanse acteur)

An arrogant asshole with an ego the size of Texas – Cher (Amerikaanse zangeres)

Ik wens The Donald een lang, gezond en gelukkig leven toe maar zie hem liever niet in het Witte Huis. 

Nostargie

Onlangs skypten we weer met onze lieverdjes in Bali; de maandelijkse vaste prik. Bij die gelegenheid informeerden we Elsa dat we hen later dit jaar niet zullen bezoeken, hetgeen geen vaste prik is. Sinds ons vertrek uit Bali in 2014 bezoeken we onze extended family jaarlijks een maand gedurende het regenseizoen (onze winter). Zoals het er nu naar uitziet, slaan we een jaartje over. Elsa was teleurgesteld, ze vertelde het de mannetjes nog niet; vooral Yuda zal diep bedroefd zijn.

Mijn herstellende heup stelt mij over een paar maanden weer in staat als een geitje in een weitje te huppelen; dat is geen reisstopper. De belangrijkste reden van uitstel is dat we in de afgelopen periode veel uitgaven deden aan onze nieuwe woning en je kunt je euro maar éénmaal uitgeven. Als renteniers leven we al twaalf jaar van ons spaargeld. Ik hoef geen spaarder te vertellen hoeveel rente je sinds de financiële crisis ontvangt van de bank. Het goede nieuws is dat vader Ketut deze week tijdelijk weer naar Bali terugkeert. Dat is goede timing want de beide mannetjes beginnen aan hun schoolvakantie.

Een reislustige Hollandse als ik, doet dat besluit wel een beetje pijn. Als kind reisde ik nooit, als volwassene des te meer. In de loop van de tijd begon ik aan een hardnekkige vorm van wegwee te lijden, een onbedwingbare behoefte erop uit te trekken; liefst zo lang en zo ver mogelijk. In een recent Vrij Nederland-artikel las ik dat drie vakantieweken in de tropen alle groene daden van minstens een jaar tenietdoen. Duurzaam toerisme is een paradox; hoe verder je vliegt, hoe slechter dat is voor het milieu. Ik rekende uit dat een maand met twee personen in een bungalow in Bali ons een vakantie voetafdruk oplevert van 17.084m2 (de milieubelasting van zo’n reis & verblijf). Ter vergelijking: de jaarlijkse afdruk van de gemiddelde Nederlander is 4.700m². Als veel- en verreiziger behoor ik dus tot de vervuilende soort. Als je vindt dat de doelstellingen van het Parijse klimaatakkoord moeten worden gehaald, dan kan je nu eenmaal niet elk jaar vliegen. Een jaartje niet reizen mag dan slecht zijn voor mijn ziel, het is een pleister op de milieuwond.

Het recente boek van Ap Dijksterhuis (1968), hoogleraar Psychologie aan de Radboud Universiteit Nijmegen en auteur van populair-wetenschappelijke uitgaven, is getiteld ‘Wie (niet) reist is gek’. Hij is de bedenker van het woord wegwee. Het begrip is tegengesteld aan heimwee en doelt op het gevoel weg te willen zijn, weg van het bekende. Dijksterhuis beschouwt zijn eigen dwingende gevoel van wegwee als uiting van een extreme maar verder volstrekt natuurlijke nieuwsgierigheid.

Dijksterhuis introduceert in zijn boek ook het begrip nostargie. Het begrip nostalgie kennen we: het lijden dat je ervaart vanwege een verlangen naar vroeger. Zijn woord is een combinatie van de Griekse woorden nostos (terugkeer) en gara (vreugde); met andere woorden: de vreugde die je voelt vanwege prettige herinneringen. Mijmeren over gemaakte reizen is de milieuvriendelijkste optie die er bestaat.

Ik was nieuwsgierig dus ik typte het woord in mijn browser in. De verbazing was groot toen ik een muziekstuk met dezelfde titel aantrof, van eerdere datum. De Japanner Shiho Yamada Matsuda zette een muziekstuk op YouTube, met de titel NOSTARGIE (ノスタルジー). Ik beluisterde het en vroeg mij af waarom er in de Franse taal werd gezongen? En waarop duidde die aparte titel? Misschien was Ap toch niet de eerste die het begrip introduceerde. Aziaten kunnen alleen de ‘r’ niet uitspreken, de ‘l’ toch wel?! Het is en blijft een raadsel.

Dijksterhuis merkt in zijn boek op dat reizen nodig is om psychologische verschimmeling af te wenden. Bovendien schrijft hij niet alleen groot nut toe aan napret, ook aan voorpret. Er zijn dan psychologische processen aan het werk die het nog mooier maken dan reizen al is. Teneinde niet achter de geraniums te verschrompelen, stelde ik alvast een Top3 op van meest begeerde, toekomstige reisbestemmingen. Ik kan het nu eenmaal niet helpen. Voorpret is dubbele pret!

Illustratie: Travelvibe

Canada, het op één na grootste land ter wereld, staat op ons beider lijstje. De Capitool-reisgids ligt al jaren stof te vergaren in de boekenkast. Het liefst ondernemen we een reis van oost naar west (ruim 5.000 kilometer), met kampeerwagen, bus en trein. Niet te missen, zijn de nationale parken, Rocky Mountains, Niagara-watervallen, Eriemeer, Toronto, het oude Quebec, Montreal, de UFO-landingsplaats in Alberta, op zalm vissende bruine beren, ijsberen en orka’s in het wild. Een cruise door de wateren van Alaska is de favoriete afsluiter van deze reis.

Patagonië, een van de minstbewoonde streken ter wereld, is eveneens een droomgebied. De Chileense kant herbergt vooral eilanden, baaien en rivieren, de Argentijnse zijde bestaat voornamelijk uit wildernis en verlaten pampa’s. De Atlantische kust is goed te bereizen met eigen en openbaar vervoer. Cueva de las Manos mag niet worden gemist, de natuur in de zeven nationale parken is overweldigend, fossielen van de grootste dinosaurussen vind je hier, ook op en in het water is van alles te beleven (walvissen, pinguïns). Als je dan toch in Tierra del Fuego aankomt, kun je net zo goed de oversteek maken naar Antarctica.

China, nog zo’n immens gebied -bijna 10.000.000 vierkante kilometers-, is een uitdaging om te bereizen. Niet in de laatste plaats omdat mijn liefje niet staat te popelen... Die bestemming gaan we in groepsverband of als privéreis met lokale reisgids doen. De Chinese Muur, de Verboden Stad, het Terracottaleger in Xi’an, Ming-tombes, Hongkong, Shanghai, Hangzhou, Nanking, cruise op de Yangtze-rivier. Watersteden, rijstvelden, bizarre architectuur, boeddha’s, Pekingeend en ‘s werelds goedkoopste Michelinsterrenrestaurant. En Xanadu vanwege de naam!

Andere verre oorden die mijn bloed sneller doen stromen als ik eraan denk: Brazilië, Hawaï, Japan, Namibië, Madagaskar, Palau, Peru, de Caribische en Pacifische eilanden. Geen idee of het er ooit van komt; er moet altijd iets te dromen overblijven.

“Reizen inspireert, verhoogt de creativiteit, verruimt het emotionele repertoire, vergroot kennis en wijsheid en verlengt ons bestaan.” Aldus Dijksterhuis. Ik vind het boek meer een verslag van persoonlijke reizen dan overtuigend wetenschappelijk bewijs voor het feit dat reizen gelukkig maakt. Soit. Ik hoef niet te worden overtuigd. Wie niet reist is knettergek! Wie het wel doet zeker ook. Reizen is verslavend.

Een belangrijke dag

Vandaag is er van alles aan de hand in de wijde wereld. Het Verenigd Koninkrijk gaat naar de stembus, de onlangs ontslagen baas van de FBI gaat zijn verklaring afleggen in de Amerikaanse Senaat èn het is Wereldoceanendag. Je kunt er als bloggende wereldburger maar druk mee zijn!

Zelf hoop ik dat vandaag geen May Day wordt. Ik ben sowieso geen fan van de Tories (conservatieven) maar zeker ook niet van deze politieke draaikont. Theresa May was ooit faliekant tegen Brexit en lijkt nu de radikaalste voorstander van een harde scheiding met de Europese Unie. Ze sprak -terecht- harde woorden na de recente afschuwelijke terroristische aanslagen in Engeland maar ze was jarenlang minister van Binnenlandse Zaken, verantwoordelijk voor steeds minder blauw-op-straat. May mist flair en overtuigingskracht.

Alhoewel mijn hart ter linkerzijde van het politieke spectrum klopt, ben ik evenmin fan van Jeremy Corbyn, de aanvoerder van de Britse Labour-partij. Hij inspireerde tot voor kort ook niet dus ik werd verrast door het feit dat hij in de afgelopen twee weken aan een indrukwekkend opmars begon in de peilingen. Als jonge mensen in het Verenigd Koninkrijk vandaag in groten getale naar de stembus gaan, kan het eindresultaat nog een close finish worden! Een nipte zege zal haar mandaat voor een harde Brexit verzwakken.

Het Verenigd Koninkrijk ligt mij na aan het hart. Mijn liefje en ik woonden en werkten er vijf jaar lang met heel veel plezier. We woonden in een heerlijk huis in Caversham Heights, in de Royal County of Berkshire. De literaire detective ‘The Well of Lost Plots’ van de Britse schrijver Jasper Fforde speelt zich daar deels af. 
We verhuisden onze fietsen mee maar een ritje op de tweewieler was eenvoudigweg ondoenlijk met hellingen van 14% of meer. Ik herinner mij één moment waarop ik de Britse bolide van mijn vriendin meenam naar mijn werk in Londen en niet lette op de benzinetank. Toen zij de volgende ochtend zelf instapte om naar kantoor te gaan, bleek de tank zo goed als leeg… De auto sputterde dan ook. Ze zette de versnelling in de vrije stand en stuurde de auto gezwind de heuvel af alsof ze in een roller coaster zat, tot aan het begin van het tankstation. Er zwaaide wel wat toen ik die avond thuiskwam; terecht. Londen vind ik een topstad maar ik raakte ook gecharmeerd van het Britse platteland. Mijn liefje zit momenteel aan de buis geplakt vanwege de Engelse serie ‘Verborgen dorpen’, met actrice Penelope Keith als presentator. Stemmen vóór Brexit kan ik echter niet begrijpen. Nog steeds niet.

Vandaag moet ook James Comey aan de bak in de Verenigde Staten. Hij gaat getuigen voor het Intelligence Committee van de Senaat en dat zal door alle Amerikaanse zenders live worden uitgezonden. Donald Trump ontsloeg hem toen hij, naar verluidt, zijn onderzoek naar Russische verstrengelingen van team Trump niet wilde stoppen en de president geen persoonlijke loyaliteit toezegde. Het hoofd van de FBI hoort te allen tijde politiek onafhankelijk te zijn. Trump begreep dat niet of had daar lak aan.

Voor de principiële Comey werd die situatie steeds ongemakkelijker. Toen hij weigerde om zijn oor te laten hangen naar deze president, werd hij ontslagen. Comey legde elk (persoonlijk) gesprek met de president minutieus vast in memo’s en de verwachting is dat hij die in detail zal toelichten. Trump zal er naar verwachting alles aan gaan doen om Comey al twitterend in discrediet te brengen. Dat kan vuurwerk opleveren voor de kijker. Als inmenging in een strafrechtelijk onderzoek wordt bewezen, raakt Trump in nog grotere problemen dan hij nu al is. Een afzettingsprocedure (impeachment) is dan niet ondenkbaar. Van mij mag het. Die stap zal America weer great maken in mijn ogen!

En dan is het ook nog World Oceans Day. Dit jaar is er vooral aandacht voor de strijd tegen plastic in zeeën en oceanen. Bij dit onderwerp denk ik met name aan de 22-jarige Boyan Slat. Onlangs las ik een leuk interview in het Belgische tijdschrift Knack met het Nederlandse whizzkid dat de oceanen wil schoonvegen. Hij sprak over zijn jeugd (op zijn tweede jaar timmerde hij zijn eerste stoel), zijn ouders (zijn Kroatische vader is kunstenaar), stoppen met zijn studie Lucht- & Ruimtevaarttechniek in Delft dat hij niet betreurt (“na studeren begon het leren”), zijn passie, zijn multidisciplinaire team en het binnenhalen van sponsorgeld.

Ik volg Slat al jarenlang op de voet. Na een indrukwekkende TED-talk kwam hij ook in de Verenigde Staten in de schijnwerpers te staan. Onlangs haalde hij tientallen miljoenen sponsorgeld op in Sillicon Valley, onder andere bij Peter Thiel (oprichter van PayPal). Saillant detail: Thiel was tot voor kort technisch adviseur van Trump maar na diens opzegging van het Parijse klimaatakkoord trok hij zich terug.

Door die grote financiële injectie kan Slats project The Ocean Cleanup full speed ahead. De grote stofzuigerarm onderging in de afgelopen maanden radicale veranderingen. Zo heeft het apparaat nu grote ankers die op 500 à 600 meter diepte hangen (staat niet meer op de zeebodem). De zuigkracht werkt tot 4 meter diepte. Einde 2017 zal de eerste arm bij Hawaii te water gaan. Uiteindelijk moeten het er 50 wereldwijd worden. Tegen de tijd dat Slat 30 jaar is, wil hij het grootste deel van de plasticsoep uit de oceanen hebben gevist, naar het land hebben gebracht en gerecycled. Petje af! Mijn liefje gaat vandaag plastic rapen op het strand. Alle beetjes helpen; ik moedig haar vanaf de kant aan.

We girls need our heroines

In de afgelopen periode las ik het boek ‘The Sea Around Us’ van de Amerikaanse Rachel Carson (1907-1964). Het kwam uit in 1951 en werd direct een internationale hit. De editie die ik las, dateert van 1961 met -na elk hoofdstuk- opmerkingen van de auteur. Kleine Rachel wilde schrijver of dichter worden maar ze werd zoöloge, met een passie voor de zee en een diep gevoelde behoefte erover te schrijven. Na haar afstuderen werkte ze bij de United States Fish and Wildlife Service maar het succes van dit boek stelde haar in staat haar baan op te zeggen en voltijd auteur en onafhankelijk onderzoeker te worden.

Het boek is 65 jaar oud dus bepaalde wetenschappelijke inzichten en verklaringen zijn achterhaald. Zo is de Sargassozee (de enige zee die geheel is omgeven door oceaan), die Carson bijna lyrisch beschrijft nu een van de -kleinere- plaatsen in de Atlantische Oceaan waar plasticsoep zich verzamelt. Ze schrijft over het onstaan van de aarde en de maan, van zeeën en oceanen, van continentale platen, hellingen en de bodem van de diepzee. Ze beschrijft de werking van golven - ook gevaarlijke seismische, onder water; ze wijdt een bladzijde aan de oorzaak en gevolgen van de watersnoodramp in Nederland. Ze legt uit hoe zeestromen veranderen en samenkomen, temperatuur het leven in zee beïnvloedt, erosie impact heeft op zoutgehalte, vispopulatie en micro-organismen. Niet Atlantis maar de ooit dichtbevolkte Doggersbank in de Noordzee is het verdwenen land! Een hoofd vol nieuwe feiten, te veel om te onthouden.

Carson is een landschapsschilder met pen. Je zou haar boek een biografie van de zee kunnen noemen, met diepzinnige, scherpe waarnemingen. Het is een meesterwerk op ecologie vlak dat ik in één adem uitlas. Niet alleen haar kennis, ook haar taal droeg daaraan bij. Ik vind het een van de mooiste boeken die ik over dit onderwerp heb gelezen. Onbedoeld werd ze de moeder van de Amerikaanse milieubeweging. Rachel Carson overleed aan de gevolgen van uitgezaaide borstkanker; ze werd net zo oud als ik nu ben.

Het is vandaag Wereldmilieudag. Vorige week werd ik eraan herinnerd door een bericht van het actiecomité van de Verenigde Naties in mijn postbus. Vorig jaar op deze dag deed ik mee aan de actie ‘Zero Tolerance’ tegen de illegale handel in wilde dieren (vandaar dat men mijn gegevens heeft). Het thema van dit jaar is 'Connecting People to Nature' en ook dat is niet tegen dovemansoren gezegd.

De organisatie roept mensen wereldwijd op om vandaag de natuur in te trekken en hun favoriete plek op de gevoelige plaat te leggen, bij voorkeur met henzelf in beeld. Foto’s kunnen via sociale media worden gedeeld op #WorldEnvironmentDay of #WithNature. Het digitale foto-album dat zo ontstaat, wordt opgenomen in een grote expositie die de komende tijd aan bezoekende wereldleiders in het gebouw van de Verenigde Naties zal worden getoond.

Ik zou mijn natuurfoto’s best willen lenen aan dat goede doel maar ik zit nu eenmaal niet op Facebook, Twitter, Pinterest, Instagram en LinkedIn. Als ik niet beter wist, zou ik muzelluf een grote sukkel vinden… Ik laat sociale media echter bewust aan mijn neus voorbijgaan. Als je nu een visum voor de Verenigde Staten aanvraagt, moet je het adres van je Facebook- of Twitter-account opgeven. Heb je dat niet, dan ben je bij voorbaat verdacht. Ik voel geen enkele behoefte om naar de Joe-Ess-Of-Ee af te reizen dus dat probleem lost zich vanzelf op. De regelmatige lezer weet dat natuur, met name zeeën en oceanen, passies en terugkerende blogonderwerpen zijn. De onderwaterwereld nodigt bij uitstek uit tot verwondering. Ik voel mij bevoorrecht veel van die plekken met eigen ogen te hebben gezien.

Zo bezochten mijn liefje en ik in 2006 het Great Barrier Reef, het beroemdste werelderfgoed van Australië, als onderdeel van onze eerste wereldreis. We voeren met een klein cruiseschip van Captain Cook vijf dagen rond in dat gebied en snorkelden op barrière-, franje-, atol- en lintriffen. Ik trof er koraal in alle vormen, maten en kleuren, kleine en grote vissen in overvloed. Met een enkele schildpad hier en daar. Als ik mij bedenk hoe slecht het nu met grote delen van dit rif is gesteld vanwege immense en -wellicht onomkeerbare- koraalbleking, dan kan ik wel janken… In juli zal de UNESCO-organisatie bepalen of ze het Great Barrier Reef op de lijst van ‘werelderfgoed in gevaar’ zetten.

Mijn tweede foto in dit verband werd gemaakt tijdens een rondreis door Sulawesi (Indonesië) in 2014. Mijn liefje, vriendin Bernadette en ik haalden onze harten op in zeepark Bunaken. Dat park ligt recht tegenover de stad Manado. Je kon daar met hoog water vanaf het strand zo naar het verderop gelegen rif snorkelen, al moest je bij eb en vloed oppassen voor sterke stroming. Wij maakten snorkelexcursies naar omliggende zeetuinen. De diversiteit en het kleurenpallet van hard en zacht koraal was in Bunaken uitzonderlijk groot, de wisselende contacten met grote en kleine zeeschildpadden onvergetelijk. In mijn toenmalige blog schreef ik dat Sulawesi misschien wel mijn mooiste snorkelervaring tot dusver was. 

De derde foto die ik op deze Wereldmilieudag wil tonen, is van mijn snorkelavonturen op de Galapagos-eilanden (2015), de eilandengroep die wereldberoemd werd door Charles Darwin. De bodem rondom deze lava-eilanden in de oceaan bestaat uit sediment en stenen; geen koraal. Wat mij het meest opviel, was de onbevreesdheid van de dieren. Ik had nog nooit zoveel close encounters met grote vissen en zeezoogdieren als daar. Haaien die ik kon benaderen, schildpadden die recht op mij af zwommen, adelaarsroggen en zeeleeuwen met wie ik mee mocht zwemmen; het was ongekend. Charles Darwin was van mening dat de geïsoleerde ligging dieren tammer maakte. De eilandengroep is tot op de dag van vandaag niet overspoeld door toeristen, juist vanwege die afgezonderde ligging.

Rachel Carson schreef: “One way to open your eyes is to ask yourself, what if I had never seen this? What if I knew I would never see it again?” Een cynicus zou antwoorden dat je dan altijd nog de foto’s hebt. Als het aan Trump & Co ligt, gaat het zo. Carson zou zich in haar graf omdraaien als ze wist dat hij Amerika terugtrok uit het Parijse klimaatverdrag.

Puntos, potten en pleegirls

Dit wordt voorlopig de laatste blog die uitsluitend gaat over mijn nieuwe ‘toestand’, na de recente heupoperatie. Niet omdat ik er klaar mee ben (helaas niet) maar omdat ik het welletjes vind. Ik heb mijn heupprothese volledig omarmt maar het is hoog tijd voor andere onderwerpen – er zijn er genoeg. Als er iets te melden valt, doe ik dat.

Recent werden de laatste hechtingen -‘puntos’ in het Spaans- uit mijn heup en bil verwijderd. In mijn geval ging het om Michel-agraves. De verpleegster pakte ze met een steriele wegwerptang in het midden aan en door de tang dicht te knijpen, werden de hechtingen uit de huid gelicht. Op één na, was dat een fluitje van een cent en pijnloos. Ik hoef niet meer op een ritssluiting te zitten en liggen en dat is een grote opluchting. De wond geneest goed en het littekenweefsel masseer ik nu tweemaal daags met littekencrème om de zichtbaarheid van het litteken te verminderen en de huid weer zacht en soepel te maken. (Van mijn moeder erfde ik een zachte huid.)

Niet dat ik mij schaam voor een litteken op mijn lijf; in tegendeel. Het herinnert mij eraan dat er vele jaren geleden in mijn lichaam een hapering ontstond die uitmondde in een groot gebrek dat chirurgisch moest worden gecorrigeerd. Het moet mij er in de toekomst voor behouden dat ik dezelfde fout opnieuw bega. Correct lopen is de nieuwe missie.

Goed lopen met een heupprothese is nog geen vanzelfsprekendheid. Sinds ik het looprek verruilde voor krukken, zijn mijn loopbewegingen natuurlijker en vlotter maar dat kost energie. Als ik mijn hoofd er niet bijhoud terwijl ik mijn rondes doe, loop ik niet zoals het hoort. Zo simpel is het. Langzaam maar zeker zet ik meer gewicht op de geopereerde heup. Ik zou sneller willen herstellen maar ik roep muzelluf tot de orde. Als er één ding is waarover ik mag mopperen, is het slapen op mijn rug. Ik doe het inmiddels drieënhalve week maar ik kan er niet aan wennen!

De ochtend nadat de hechtingen werden verwijderd, brak het heugelijke moment aan  waarop ik weer als geheel onder de douche mocht. Tot dan toe badderde ik zittend met een simpel, oer-Hollands washandje dat ik bewust mee verhuisde en voor deze gelegenheid uit de la toverde. Ik ken geen ander land waar die dingen in gebruik zijn. Amerikanen kennen wel een zogenaamd ‘washcloth’ maar daarin kun je je hand niet steken. Ze zijn reuze handig en hygiënisch.

In de nacht voorafgaand aan die eerste douchebeurt droomde ik dat ik uitgleed in de douchebak. Ik werd met hartkloppingen wakker. Op het moment suprême stapte ik dan ook als een angstig haasje de douchecabine in; bang om onderuit te gaan, naarstig op zoek naar houvast. Op die momenten realiseer je je hoe bijzonder en waardevol het is als je niet fysiek beperkt bent. Je bukt zonder erbij na te denken, trekt je kleding aan of uit zonder dat iets uit de kom schiet, stapt een ruimte binnen zonder kruk of schroom, wast je haren met twee handen zonder je staande te houden aan een handgreep.

De standaardtoilet voldoet ook niet meer. Mijn liefje, aka Florence Nightingale, schafte een losse toiletverhoger aan die in deze eerste weken goede dienst deed. Nu is het tijd voor een definitieve oplossing. Zij zei het lief: “we worden allebei een dagje ouder”. Tja. Mijn voetzolen moeten plat op de grond staan, het nieuwe heupgewricht in een hoek van 90 graden of meer – niet minder. Gehurkt poepen schijnt beter te zijn voor de stoelgang maar hurken mag ik al helemaal niet meer. 

Bij gebrek aan seniorentoiletten in Spanje, en om van veel gedoe af te zijn, besloten we tot de aanschaf van zwevende toiletpotten; die kun je immers precies op de gewenste hoogte hangen. Bij Antonio, de man die onze inloopdouche, badkamermeubels, kachel en keukenapparatuur installeerde, vroegen we offerte aan. Hem kennende, zou het geen Lada worden. Hij had het over het uitslijpen van de muur en plaatsen van marmer tegen de achterwand. Toen de offerte binnenkwam, vielen we steil achterover. Voor dat bedrag konden we samen naar Bali vliegen en een maand in een hotel verblijven. Dat is geen optie... Antonio kan de pot op! Tom Poes verzon een list; met dat scenario gaan we verder.

Op mijn vraag aan de chirurg of alarm zal afgaan wanneer ik in de toekomst als reislustige Hollandse weer door controlepoortjes op luchthavens ga, antwoordde hij na enige twijfel bevestigend. De heupprothese bestaat weliswaar niet uit gewoon metaal maar kennelijk wordt het opgemerkt. Oh-oh. Hij voegde eraan toe dat ik de veiligheidsbeambten altijd nog mijn litteken kan laten zien. Nou ja?! Het klonk als een oneerbaar voorstel. Ik laat mijn broek toch niet in het openbaar zakken voor de eerste de beste vreemde?!