Today is a gift

Het is vandaag precies zes maanden geleden dat ik in een Spaans ziekenhuis de eerste stappen deed met mijn nieuwe heup. Het was niet alleen dat de sneue heup van daarvoor veel pijn gaf, ik liep als mijn hoogbejaarde moeder. Ik voelde mij oud. Dat vond ik misschien wel het lastigst aan het hele euvel: dat mijn binnenste niet in overeenstemming was met mijn buitenste. Dat alles ligt inmiddels ver achter mij.

“Yesterday is history, tomorrow is a mystery, today is a gift. That’s why it’s called the present.” Aldus de wijze Master Oogway (Kung Fu Panda).

De nieuwe heupprothese doet het goed, ik gedraag mij weer als een blij geitje in het weidje en geniet van mijn hervonden mobiliteit. Bovendien voel ik mij weer net zo oud als mijn biologische leeftijd aangeeft en dat is prettig. Nu moet ik wel zeggen dat ik niet precies weet hoe een 57-jarige zich dient te voelen of te gedragen. In mijn hoofd ben ik nog een jong, springerig ding dat van alles wil en kan…

Afgelopen week was Bernadette, vriendin, leeftijdgenoot en reismaatje, voor een lang weekend bij ons. Als zij er is, is het zeker een feestje. In het verleden maakten we gezamenlijke reizen naar Sulawesi en Australië. Het was aan de andere kant van de globe dat mijn liefje, zij en ik elkaar elf jaar geleden leerden kennen. Ik sluit niet uit dat we in de toekomst weer samen op reis gaan. Ook als ze ons opzoekt in Spanje -wat ze regelmatig doet- maken we altijd een uitstapje. Deze keer stonden de kanonnen van Mazarron en de zandsteenformaties van Bolnuevo (beide in de provincie Murcia) op het programma.

De provincie Murcia kent vele bezienswaardigheden, vooral op natuurlijk vlak: regionale natuurparken, stranden, wilde dolfijnen in verschillende soorten en maten. Je vindt er sporen van Romeinse en Moorse geschiedenis, overblijfselen van middeleeuwse steden, prehistorische rotstekeningen en pootafdrukken van dinosaurussen, om maar wat te noemen. Een paar van die plekken (in Yecla, Cieza en Moratalla) hebben de status van UNESCO-werelderfgoed. 

De kanonnen stonden al jarenlang op mijn lijst van te bezichtigen objecten; goede kennis en amateur-historicus Piet bracht ze onder mijn aandacht. Tijdens het plannen las mijn liefje dat de route er naartoe eveneens aantrekkelijk is. De dag van het uitstapje begon met enige bewolking maar de temperatuur lag ruim boven 20 graden Celsius. October was de warmste en droogste maand was sinds ze in Spanje weerkunde bedrijven. Het is ook ongekend lekker weer voor november. 

We reden richting Campillo de Adentro dat is gelegen in het dal van een vallei die geheel is omgeven door heuvels. Mooi. De weg was zoals voorspeld, gelukkig kregen we tegenliggers op delen die uitwijkmogelijkheden boden. De route, die deels langs de kust gaat, bleek tevens smal en met haarspeldbochten maar prachtig; inderdaad niet geschikt voor angsthazen. Als chauffeur slaakte ik een zucht van verlichting toen we zonder krassen en deuken op de eindbestemming aankwamen. Daar werd het alsnog lastig: de parkeerplaats is hooguit geschikt voor circa 20 auto’s die dan ook nog kris-kras moeten worden neergezet. Het smalle pad naar een iets hoger gelegen terrein is moeilijk begaanbaar, tenzij de auto vierwielaandrijving heeft (zoals de onze). Vanwege de beperkte ruimte bleef het echter manoeuvreren op de vierkante centimeter.

Zelf ben ik geen fan van militaire geschiedenis maar de twee giga-kanonnen van Castillitos op de kaap van Tiñoso, met hun controleposten en uitzicht over de Middellandse Zee zijn de moeite van een bezoek waard. De omliggende forten zien eruit alsof ze eeuwenoud zijn maar de bouw begon in de jaren '20 van de vorige eeuw. Die forten, met torens, schilden en kantelen, zouden niet misstaan in een Disney-film. Ze zijn geheel opgetrokken uit lokale steen. De kanonnen maken deel uit van de kustdefensie van de stad Cartagena, het hoofdkwartier van de Spaanse mediterrane vloot. De forten werden gebouwd in opdracht van generaal Primo de Rivera. De constructie begon in 1926 en de Big Mama’s werden geïnstalleerd tussen 1932 en 1936.

Het vreemde is dat op locatie nergens informatie wordt verstrekt over de geschiedenis van de plek. Dat vonden wij een groot gemis. Bernadette las daarom uit eigen werk voor: elk kanon is bijna 18 meter lang en heeft een loop van 35 centimeter doorsnee. Het gevaarte kan een stalen projectiel met een gewicht van 885 kilo over een lengte van 35 kilometer afschieten. Elk kanon weegt ruim 80.000 kg. Het is onduidelijk of de kanonnen van Mazaróne ooit formeel werden gebruikt. Het verhaal gaat dat ze door militairen van generaal Franco werden ingezet in de Spaanse burgeroorlog, tegen de Republikeinse tegenstanders.

Daarna was het tijd voor iets luchtigers: Las Gredas de Bolnuevo (‘greda’ betekent leem of klei). Onze vriendin vond deze bezienswaardigheid echter een “hoog kerststalletjesgehalte” hebben. Die uitdrukking komt uit de koker van mijn -overleden- vriendin Nelly die het gebruikte als ze iets kneuterig vond. Bernadette was die mening nu toegedaan omdat ze een groots en meeslepend natuurverschijnsel verwachtte. Je moet weten dat dit kleine brok eroderende stenen aan een grote parkeerplaats (!) langs de kust van Puerto de Mazarrón ligt. Mijn liefje en ik bezochten de site eerder. Het is immers 4.5 miljoen jaar oud; zoiets wil je wel zien, zeker als het ook nog in eigen achtertuin ligt. Overigens ziet de rotsformatie er telkens anders uit. Wat ik wel wist maar Bernadette bij deze gelegenheid vergat te vertellen, is dat de Gredas werden gebruikt als achtergrond voor Star Trek. (Echt waar.)

Zelf liep ik als een klipgeit tegen de helling op. In no time stond ik bovenop de heuvel en keek ik neer op de meisjes. Joehoe! Met mijn heupprothese ben ik ouderwets mobiel. De eerlijkheid gebiedt mij te zeggen dat de afdaling minder vlot verliep. Ik vroeg Bernadette, die achter mij afdaalde, hoe het eruit zag… “Beeldvullend.”

Mijn liefje maakte een filmpje van mijn neerwaartse slakkengang op handen en voeten. Van je beste reismaatjes moet je het hebben. Zelf was ik blij dat de heup in de kom bleef. Een fan van wandelen zal ik nooit worden, misschien volg ik nog een lesje goed lopen bij een fysiotherapeut maar bewegen zonder pijn is fijn. Met dank aan doctor César.