Onze zwemmer

Ik zwem nog bijna iedere dag in zee zolang het een wolkeloze dag is. Ik ben een typische mooiweerzwemmer. Gisteren deed ik het hier nog met vriendin Bernadette die een lang weekend bij ons logeerde. De watertemperatuur ligt rond 22 graden Celsius dus dat is te doen.

Later deze maand gaat onze kleine vriend Yuda in Bali voor het eerst aan een officiële zwemwedstrijd deelnemen. Enkele maanden geleden werd hij, tot groot plezier van mij en mijn liefje, lid van een heuse zwemclub. Sindsdien worden we wekelijks door moeder Elsa en vader Ketut op de hoogte gehouden van zijn verrichtingen. Hij traint vijf keer per week dus vorderingen konden niet uitblijven. Hij heeft een lichaam dat uitermate geschikt is voor zwemmen: grote handen, grote voeten, een lang en slank torso.

De eerste beelden waren van een bruin mannetje met zwembril en badmuts die met regelmaat als laatste eindigde. Een groter, Balinees meisje in roze eindigde voortdurend als eerste in haar baan, onze zwemmer ver achter zich latend. Ook de start van Yuda was niet om over naar huis te appen. Aanvankelijk was het een combinatie van een duik en een verre sprong; als kijker voelde ik de klap op mijn buik. Oefff. Hij zette echter door, onverschrokken en enthousiast. Het was Winston Churchill die ooit zei “success is the ability to go from one failure to another with no loss of enthusiasm.”

En succes heeft onze zwemmer inmiddels. Er volgden filmpjes waarin we Yuda als een speer van het startblok zagen vertrekken. Zijn vorderingen was onmiskenbaar. Weer op een later moment zagen we  hem en twee andere zwemmers aan de start voor een wedstrijdje borstcrawl. Ketut filmde en zei vanaf de start“Yuda first.” Die positie behield hij tot hij aantikte aan de andere kant van het bad. Joehoe! Ik zag een ventje dat constant en snel door het water sneed. Geen idee of hij überhaupt adem hapte maar hij tikte inderdaad als eerste aan. Ik had natte ogen toen ik de beelden zag. Als een professional zwom hij naar de zwemtrap, stapte uit het bad en kwam triomfantelijk, met opgeheven armen richting camera gelopen. Dit soort beelden zijn dopamine-injecties voor ons!

Onze zwemmer en ik houden al jarenlang een zwemcompetitie. Als didactus liet ik hem tot dusver regelmatig winnen maar als hij zo door gaat, zal ik harder moeten zwemmen om het eigen eergevoel te redden. Na zijn overwinning stapte hij voor de camera en sprak de legendarische Engelse tekst uit: “in December I win, you loose.” Daarna brak de mooiste glimlach door op zijn gezicht en zwaaide hij liefdevol. Hij is een hartenbreker, hoor! Ik kan niet wachten tot het zover is. In december gaan we in Bali inderdaad tegen elkaar racen.

Mijn liefje stuurde hem in de afgelopen weken opnamen van mijn eigen training in het zwembad van vrienden Frans & Roland en in zee; vooral met vlinderslag en borstcrawl. In een van de vele albums ging ik op zoek naar een foto waarop ik op het hoogste podium sta, na het winnen van een zwemestafettewedstrijd freestyle met andere meiden. Die stuurde ik in gedigitaliseerde vorm naar Bali terug. De reactie van zijn moeder was dat dit beeld zeker motiverend zou werken op haar oudste zoon, zijn eigen reactie was dat hij mij daar “dun” vond. Tja.

De regelmatige lezer weet dat ik zelf geen kinderen op deze aardkloot zette, welbewust en vol overtuiging. Toen mijn liefje en ik in Noord-Bali neerstreken, kregen we er ongevraagd een familie bij. Twee jonge ouders en hun schattige zonen helpen we sindsdien op weg in het leven. De nu 10-jarige Yuda leerden wij kennen toen hij circa 1 jaar oud was, broertje Damai (nu bijna 7) was nog geenszins in de maak. De gemiddelde Balinees is niet van zwemmen maar de kereltjes werden allebei verwoede zwemfanaten. Wij leerden het hen in ons eigen tropische zwembad van semi-Olympische afmetingen.

Wat mij verraste, was het feit dat Yuda eindelijk een bezigheid vond die hem bij voortduring boeit. Hij is snel afgeleid, iets waarvoor ik mij deels verantwoordelijk voel. Mijn liefje en ik verwenden hem, hij had veel om mee te spelen. Ook zijn zin om te zwemmen komt hoogstwaarschijnlijk door een genmodificatie van Nederlandse origine... In voorgaande jaren vertelde ik hem over Ranomi Kromowidjojo en Gede Siman Sudartawa, de 22-jarige Balinees die excelleert in rugslag. In juli van dit jaar werd diezelfde Gede in Boedapest wereldrecordhouder op de 50 meter rugslag. Tijdens de South East Asian Games van 2017 won deze jongeman de 50 meter rugslag in recordtijd. Met zijn team won hij voor Indonesië een zilveren plak met 4 x 100 meter estafette wisselslag ook met een nationaal record. Brons won hij met 4 x 100 meter borstcrawl, eveneens met NR. Een mooi voorbeeld om te volgen en een rolmodel bovendien.

Illustratie: Sharon de Waard

Daarna bekeek ik de beelden van onze zwemmer nog regelmatig, nu met droge ogen. Succes went snel. De week erop kwam er een filmpje waarin hij tegen twee concurrenten uitkwam met schoolslag; naar verluidt, is dat zijn sterkste slag. Ik moest grinniken: dat was ooit mijn sterkste slag; daarmee won ik als kind mijn eerste medaille in een regionale wedstrijd.

Zijn duik vanaf het startblok was dermate perfect dat hij meteen voorlag. Dat bleef hij, ook op het oudere Balinese meisje. Zijn tempo lag hoog, zijn lichaam dobberde als een vrolijke walvis op en neer. Af en toe zag ik hem naar links kijken om te zien of de anderen in hun baan een bedreiging vormden. Nee, dus. Yuda won again! Na aantikken, kreeg hij aanvullende instructies van zijn zwemcoach. 
Ik hoop dat met hem een ‘atlet renang’ op regionaal en later wellicht op nationaal niveau in de maak is. Kan hij als zwematleet met een sportbeurs naar Australië gaan om te studeren en te trainen… Nee, niet doorslaan Barefoot. Eerst maar eens zien hoe het onze zwemmer later deze maand vergaat.