In mei van dit jaar moest het rijbewijs van mijn liefje worden vernieuwd.
Georganiseerd als ze is, ging ze begin april naar de betreffende instantie om de procedure in gang te zetten. Heel vroeger was er bij de Nederlandse
Rijksdienst voor het Wegverkeer een speciale afdeling die rijbewijzen voor Nederlanders in het buitenland regelde. Het Europese
Gerechtshof oordeelde in 2002 dat de registratie- en omruilplicht die in die
tijd in Spanje gold, onrechtmatig was en moest worden afgeschaft. Dat
gebeurde. In 2002 werd die speciale afdeling in het Vaderland eveneens opgeheven.
Als permanente resident in Spanje ben je dus genoodzaakt in het nieuwe
vaderland je rijbewijs aan te vragen. Dat betekent automatisch dat je een Spaanse 'licencia de conducir' ontvangt. Zelf had ik een BE-aantekening op mijn Nederlandse rijbewijs waarmee ik als chauffeur een grote, zware caravan mocht trekken. Hoe zou
omzetting naar het Spaanse systeem op dit punt uitpakken? Dat bleek niet onze grootste
zorg.
We togen destijds naar een medisch centrum in Torrevieja. CENCA is in
Spanje de officiële instantie die medische verklaringen afgeeft ter verkrijging
van een rijbewijs. Ons zicht werd getest en we moesten een proeve van bekwaamheid
afleggen, achter een computerscherm. De verpleegster legde de computertoepassing
uit: met behulp van een toetsenbord moest je een auto langs een bochtige weg
tussen de lijnen houden. Als een wiel over de streep kwam, klonk een harde
toon. Je zou denken ‘appeltje-eitje’ maar dat was niet zo. Ik wist immers niet hoe
vaak je de lijn mocht overschrijden. Verkrampt stapte ik achter het scherm
vandaan, excessief transpirerend. De verpleegster mat mijn bloeddruk daarna op:
190. Ik vond dat niet vreemd gezien de stress van dat moment. Dat herhaalde zich
bij mijn liefje, met vergelijkbare uitkomst. Wij werden beiden doorverwezen
naar de huisarts.
We ontvingen allebei een Spaans rijbewijs al was mijn nieuwe geldigheid (10
jaar) langer dan die van mijn liefje. Zij was zo eerlijk de vraag of zij ooit
chemotherapie had gekregen, te bevestigen. Dat gegeven was op zich al straf
genoeg maar in Spanje werd haar rijbewijs minder lang geldig dan het mijne. Ze
sputterde dat dit discriminerend was maar dat mocht niet baten. Haar rijbewijs
is en blijft vijf jaar geldig.
Gelukkig hoefde ze bij de recente vernieuwing van haar rijbewijs geen proeve
van bekwaamheid af te leggen; een fysieke test door een keuringsarts volstond
en die verliep goed. De instantie die rijbwijzen in Spanje afgeeft, heet ‘Tráfico’.
Zij zouden het rijbewijs via -onaangetekende- post naar ons nieuwe huisadres
sturen. Het document was een maand later nog niet gearriveerd. Onderzoek wees
uit dat het in de post was kwijtgeraakt. Iedereen waste de handen in onschuld.
Een nieuw rijbewijs werd niet stante pede uitgegeven, een tijdelijke verlenging
wel. Mijn liefje, de onschuld zelve, was verre van blij.
Ook de tweede, tijdelijke verlenging werd ondertussen afgegeven; sporen van het origineel waren in geen velden of wegen te bekennen. Die verlenging zou in
oktober verlopen dus begin september maakten we een online afspraak bij de ‘Jefatura
Provincial de Tráfico’ in Alicante. Spanje heeft een face-to-face-cultuur,
bellen of schrijven is minder effectief
(als dat al mogelijk is). Ik hoef je niet te vertellen hoe zo’n kantoor eruit
ziet: groot, grijs, kaal, zonder ramen. Met expressieloze ambtenaren achter een
batterij loketten. De zaal zat boordevol klanten, wij sloten ons geduldig bij
hen aan.
Toen het onze beurt was, liepen wij op de aangewezen balie af. De
ambtenaar had aanvankelijk weinig zin om te helpen. Hij begreep het niet, een rijbewijs
kon toch niet zomaar verdwijnen, ze konden toch niet zomaar een tweede exemplaar uitgeven en meer prietpraat. Klantvriendelijk
handeling stond niet hoog op zijn agenda. Wij bleven echter vriendelijk, haalden alles
uit de kast om hem in beweging te krijgen. Uiteindelijk lukte dat. Joehoe! Het nieuwe
document zou binnen een maand klaar zijn. Wij hoorden van hen.
Niet dus.
Deze week, zes weken later en zes maanden na het eerste verzoek van mijn liefje, bezochten
we de plaatselijke dependance van Tráfico maar weer eens. Zij legde de
situatie (wederom) aan baliemedewerker Victor uit, terwijl ik in de wachtkamer bleef. Sinds zij
op Spaanse les zit, wil zij uitsluitend en onder alle omstandigheden Spaans te
praten. Een goed uitgangspunt. Zittend in de wachtkamer ving ik op enig moment het woord ‘Kafka’ op.
En Engelse tekst. Ik hoorde haar uitleggen wie die schrijver was en hoe zij zich persoonlijk onvrijwillig slachtoffer voelde van een kafkaiaans drama. Ik hoorde hem daarop lachen.
Dat mocht hij doen, zolang hij maar voor haar aan de slag ging. Dat deed
hij. De volgende avond belde hij terug om te zeggen dat we weer naar Alicante
moesten, nu om het nieuwe rijbewijs op te halen. Echt waar. Een afspraak was
niet nodig.
Afgelopen donderdag was het weer zover. We betraden het sombere Alicantijnse
kantoor opnieuw en trokken een volgnummer voor de Informatiebalie. De medewerkster
deed iets in het systeem, vijf minuten later moesten we zelf weer een afspraak
maken en opnieuw een nummertje trekken, nu voor de Afhandelingsbalie. Zou het
eindelijk lukken? Baliemedewerkster nummer 2 bleek een en al bereidwilligheid.
Het felbegeerde document kwam tevoorschijn. Aanvullend legde ze, behulpzaam als
ze was, alle andere wijzigingen in hun gebruikersonvriendelijke systeem voor
ons vast. Er zaten twee opgeluchte vrouwen tegenover deze Heldin van de Dag.
Een van ons riep haar waarderend uit tot “¡Heroína!” Ze gaf ons een glimlach vol
ongeloof terug. Dat maakt ze kennelijk niet vaak mee…
Geen opmerkingen:
Een reactie posten