Konnichiwa

Hallo! Het is weer hoog tijd voor een blog over Masterchef Australia 2017. We zijn inmiddels beland bij de Top9 van kandidaten. Afgelopen week waren die bofkonten in Japan. Ik zag ze koken tegen de achtergrond van eindeloze theeplantages van Obuchi, met uitzicht op berg Fuji.

Net voordat deze Japan-week plaatsvond, raakte ik in de ban van dat land want de EO zendt op dit moment BBC Earth-natuurseries uit waarin ook de flora en fauna van het Land van de Rijzende Zon figureren (‘Wild Japan’). In huis durf ik het bijna niet meer hardop te zeggen als de reiskoorts mij weer in zijn greep heeft na het zien van zo’n  documentaire. Het is bijna vaste prik; ik ben nu eenmaal oeverloos reislustig. Het liefst zou ik het gehele jaar rond de wereld trekken. Voor de realisatie van dat plan moeten we echter eerst gelukkig worden in het spel. (In de liefde zijn we dat doorgaans al.) Mijn liefje zou uit zichzelf niet naar Japan reizen maar ik geloof dat er geen principiële bezwaren zijn tegen het land. Alles is daar immers gestructureerd, georganiseerd en punctueel. Ik las onlangs dat een Japanse treinconducteur zijn nederige excuses aanbod aan de reizigers omdat hij één minuut te vroeg vertrok.

Elk jaar kijk ik met vriendin en reismaatje Bernadette naar Masterchef Australia, ieder op onze eigen bank. We zijn beiden groot fan van het programma. Ook zij reageerde tijdens die specifieke Japan-uitzending via whatsapp met “Ik wil wel naar Japan. Fuji zien en lekker eten.” Klonk mij als muziek in de oren. Zij merkte ook nog op dat er zulke beleefde mensen wonen. Dat kan mijn liefje toch zo bekoren? Klopt. Alsmede hun vriendelijkheid, respectvolle houding, reinheid en arbeidsethos. Zij en ik hebben zo onze manieren om de neus van reismaat nummer 3 in de goede richting te krijgen… Reizen is verslavend. Ruim voor die tijd starten we dan met Duolingo Japans. 

Als jonge consultant werkte ik een korte periode voor een Japanse autofabrikant in het oostelijk havengebied in Amsterdam. De klus had betrekking op hun IT-systeem. De personenauto’s werden elders geproduceerd en met containerschepen zo hoog als torenflats naar Europa gevaren. Daar werden de auto’s tijdelijk geparkeerd voordat ze over land naar dealers werden vervoerd. Vanaf mijn bureau had ik zicht op het lossen van de schepen. Het was een logistiek gekrioel van jewelste. De auto’s werden achterstevoren uit de laadruimte naar de kade gereden!

Op kantoor ging het er beheerst, rustig en vriendelijk aan toe. Collega’s waren inderdaad voorkomend maar de meesten bleven op gepaste afstand. Een van hen leerde mij echter enkele uitdrukkingen in hun moerstaal. Zo weet ik nog steeds hoe ik muzelluf moet voorstellen: 私の名前は XXX ですIn fonetisch schrift staat hier ‘watashinonamaeha XXX desu’. Ik kan het zelfs uitspreken.

Op een dag kwam de Japanse afdelingsbaas terug van een zakenreis naar zijn vaderland. Ook voor mij had hij een kado meegebracht. Hij zette een ingepakt doosje op mijn bureau. Nu had ik mij, leergierig als ik was, goed voorbereid op de cultuur van deze werkgever. Zo wist ik dat je een geschenk niet uitpakt in het bijzijn van de gever. Openscheuren van de verpakking is helemaal uit den boze. Dat werd gezien als lomp. Het doosje stond de hele dag op mijn bureau te branden. Voordat ik aan het einde van mijn werkdag in de tram stapte, was het geopend. Het ware delicate fruitsnoepjes in mooie wikkels.

In de omgeving van Hokkaidō (hoge noorden), heb je een nationaal park met veel bezienswaardige flora en fauna. In centraal-Japan liggen Tokyo en de berg Fuji. Verder naar het zuiden kom je langs Kyoto en Hiroshima; een bezoek aan die steden mag niet op het reisprogramma ontbreken. In het diepe zuiden, in de buurt van Nagasaki, heb je een nationaal park met fraaie onderwaterwereld. Bovendien tref je daar tropische temperaturen waardoor je goed kunt snorkelen. De reisroute is dus niet ingewikkeld om te bepalen, daarvoor heb je geen Lonely Planet nodig. Het idee inspireert, de tijd zal het leren.

De amateurkoks van Masterchef Australia zijn stuk voor stuk top. Nog nooit in al die negen jaar dat het programma op de Nederlandse tv is te zien, was het voor mij zó moeilijk een favoriet te kiezen. Spierballenbonk Ben met Hollandse roots, OK-verpleegkundige Eliza, kleine Eloise met creatief kapsel, hoogblonde Tamara, bescheiden Brit Arum, jongste bediende Callan, accountant Diana, Sarah met Maleise roots, lange Karlie Verkerk (met zo’n achternaam weet je het wel…). Ieder van hen kookte afgelopen week de sterren van de Japanse hemel. De lokale keuken en ingrediënten bleken zeer inspirerend te werken. In een Australisch krantenartikel las ik dat ze wel stiekem extra cursussen snijtechniek en verfijnd serveren volgden, voordat ze afreisden. Ik vermoed dat de bedenkers van het programma en de juryleden graag naar Japan willen uitbreiden...

Acht kandidaten moesten in een Michelsterrenrestaurant in Tokyo een 8-gangenmenu koken voor de chefkok en de culinaire elite van de stad. Chef Kagehisa Imada is derde generatie sushi-chef in een gelauwerd familierestaurant in Ginza. Tijdens deze uitzending kreeg ik te horen dat Tokyo voedselhoofdstad van de wereld is. In deze stad vind je namelijk meer Michelinsterrenrestaurants dan in alle andere steden ter wereld tezamen! Overigens is sterreneten in Japan doorgaans betaalbaarder dan elders.

Voor Sarah Tiong heb ik een zwak. Als ze een gerecht proeft, slaat ze eerst keurig haar hand voor de mond en roept van daarachter doorgaans iets zeer waarderend over eigen brouwsels. Ik moet er telkens om gniffelen. Ze is vol zelfvertrouwen, daar kom je ver mee. Ze onthulde tijdens deze Japan-week dat ze lijdt aan diabetes. Als suikerpatiënt bereidt ze nauwelijks desserts. Zij moest als laatste in de kookestafette een toetje maken. Sarah gaf er een ingenieuze draai aan: een cremeux van zwart sesamzaad en verse gember, met sojasaus-pindapraline, omgeven door gekarameliseerde gember, zelfgemaakte gembersiroop en verse bramen als kers op de taart. Kom er eens om! Met dit hartige dessert won ze eindelijk (na vier keer strijden) de felbegeerde immuniteitsspeld, die haar zonder al te veel tegenslag naar een finaleplaats moet leiden.

De volgende dag werd ze echter de pechvogel van de Japan-week: in een groepsopdracht bereidde zij weliswaar het Gerecht Van De Dag maar haar overige teamleden (Callan & Tamara) verprutsten het. Het hele team belandde in de afvalronde. Zal Sarah haar zwaar verdiende geluksspeld teruggeven om eliminatie te voorkomen? We gaan het morgen zien. Spannender kan het programma -bijna- niet worden dus je begrijpt dat ik inmiddels weer als vanouds aan de buis zit gekluisterd. Happy Days! Masterchef Australia is het beste wat er is te zien op het gebied van kookprogramma’s. Arigatō.