Zeven

Vandaag is het de dag van de zevende verjaardag van de kleinste van onze Balinese vriendjes: Damai. Afgelopen zondag skypten we weer met de familie. De mannetjes  zijn al jarenlang een bron van plezier voor mijn liefje en mij.

Damai kennen we sinds zijn geboorte. Eigenlijk kennen we hem langer: toen moeder Elsa ons medio 2010 vertelde dat ze voor de tweede keer zwanger was, werkte ze in onze villa in Bali. Die zwangerschap verliep niet zonder problemen: ze was maandenlang misselijk en kreeg last van een extreem lage bloeddruk. Thuisblijven wilde ze niet dus ze lag regelmatig in het gastenhuis te rusten. Wel lieten een hoge stoel maken zodat ze zittend kon koken. Op de dag van de bevalling waren wij niet aanwezig. Naar verluidt, wandelde ze hoogzwanger vanuit de villa naar het verderop gelegen gezondheidscentrum (puskesmas). Daar werd ze stante pede in een bemo gezet die haar naar het ziekenhuis in Singaraja bracht.

The rest is history. Maar wel leuke geschiedenis. Damai’s tweede doopnaam is een samenstelling van mijn roepnaam en die van mijn liefje. We keerden in de tweede week van februari 2011 naar huis terug en gingen op kraamvisite. We waren eveneens bij de driemaandenceremonie. De hindoeïstische priester die de ceremonie leidde, verslikte zich continu in Damai’s niet-Balinese doopnamen. We waren ook van de partij toen papa Ketut zijn jongste zoon later dat jaar voor de eerste keer zag. We haalden hem op luchthaven Denpasar op. Hij werkte destijds op een Amerikaans cruiseschip en keerde kortstondig naar huis terug.

De jongste bleek een mooi, pienter, expressief en creatief mannetje. De eerste keer dat we hem met vlinders om in het zwembad zetten, zal ik nooit vergeten. Hij stampte met zijn -toen al- grote voeten en zette het op een brullen toen hij door zijn moeder naar zijn idee te vroeg uit het bad werd gevist. Een jaar of twee later gleed hij van de grote opblaaskrokodil af waarna hij onder het gevaarte terechtkwam. Hij werd ‘gered’ door zijn grote broer Yuda (wij stonden erbij en keken ernaar). De schrik zat er kortstondig in, het leidde tot een kleine vertraging in zijn los zwemmen. Eind 2016 was het zover: hij ging uit eigener beweging zonder hulpmiddelen te water. Zo jong als hij is, hij behoort al tot de betere zwemmers van zijn club.

Tijdens de Skype-sessie van afgelopen weekend werd er weer een show voor ons opgevoerd. Ze zongen ons favoriete kinderliedje in bahasa Indonesia: ‘Bintang Kecil’. Onze kleine ster is goed in Balinees en andersoortig dansen, speelt blokfluit en pianola, tekent en zingt fraai. We hoorden hem boven zijn broer en zijn gitaarspelende vader uit. Zijn recentste tekening, een herinnering aan ons gezamenlijke bezoek aan  vulkaan Batur, hangt inmiddels in onze Bali-gallerij. Elsa stuurde ons afgelopen week een fraaie collega toe waarin Damai’s pasfoto centraal staat; zijn haardos bestaat uit veelkleurige bloemen.

De Jarige Job doet het goed op school, zijn Engels gaat met sprongen vooruit, hij is een beminnelijke zoon en een grappige broer. En, zoals gezegd, een diepe bron van plezier voor zijn witte surrogaatoma’s.

Selamat hari ulang, sayang Damai!

Seven

If I met my seven year old self today
what would I tell him?
What would I say?
Would I warn him of the future
of the bad things yet to come?
Or would I leave him to be naive
to keep having fun?
Because my seven year old self
believed the world was a perfect place.
Would he recognize himself
when he looked into my face?
Eventhough I've learned so much more
and [..] years have passed since then,
I would give up everything I have
to view life through his eyes again.

Dit gedicht is geschreven door Jax Levii.