Wie kijkt en geniet
niet van BBC Blue Planet II?! Fabelachtig mooie beelden. Het is eveneens interessant
om te zien wat cameramensen bouwden (onder andere een tow-cam en megadome) en
deden om hun bijzondere opnamen te kunnen schieten. Het betrof 125 shoots, 6.000
uren onderwater film en 1.000 uren film vanuit een onderzeeër. Moeder Aarde is
voor 70% bedekt met water maar we weten nog nauwelijks iets van de
onderwaterwereld. Voor aanvang van de serie werd de trailer 43 miljoen keer
bekeken. Ik ben dus niet de enige die enthousiast is.
Momenteel is op de
vroege zondagavond een andere natuurserie van BBC One te zien op de Nederlandse
televisie. Het gaat om een driedelige serie ‘Mission Galapagos’ dus
je begrijpt waar die opnamen vandaan komen. Het gaat om nooit eerder
onderzochte kwesties en vertoonde beelden, dus een beetje natuurliefhebber mag
deze serie niet missen. Voor mij is het extra bijzonder omdat mijn liefje en ik
deze eilandengroep in 2015 bezochten. Hierbij de fotolink naar mijn eigen Galapagos-missie
destijds.
Onderzoekers uit de hele wereld kwamen op het onderzoekschip Alucia bijeen
om deze expeditie inhoud te geven, met de allermodernste technische middelen.
Zo gebruikt men een onderzeeër die voor het eerst in de geschiedenis van deze
vulkanische eilandengroep naar 1.000 meter diepte afdaalde. Wetenschappers
ontdekten daar nieuwe soorten, onder andere een spierwitte zeester en een roze inktvissoort.
In de eerste uitzending onderzochten wetenschappers welk effect El Niño
heeft op het lichaam van de fameuze Galapagos zee-iguana - de enige
hagedissensoort ter wereld die kan zwemmen. Klimaatverandering gaat helaas niet
aan de Galapagos-eilanden voorbij. Hun lichamen lijken door de omstandigheden te
krimpen waardoor ze meer overlevingskansen hebben. Voorts werd onderzoek gedaan
naar de roze iguana die alleen aan de rand van de Wolf-vulkaan voorkomt. Men
weet nog nauwelijks iets van deze dieren, al zijn er nog maar 2.000 in leven. Tevens
stelde men zich de vraag of reuzenschildpadden in de Alcedo vulkaankrater zich kunnen
voortplanten onder die extreme omstandigheden. Het antwoord is bevestigend. De
Britse Liz Bonnin, bioloog en biochemicus is presentatrice van de serie. Een
aanrader!
Vorige week keek ik drie
middagen achtereen naar een BBC Earth-serie die de lens richtte op het Great
Barrier Reef. Ook zo’n plek op de wereld waarvan ik niet genoeg kan zien en over
kan lezen. Mij mag je sowieso wakker maken voor een natuurdocumentaire, zeker
als die in opdracht of door de BBC is gemaakt. Mijn liefje en ik voelen
ons grote bofkonten dat we ook die plek met eigen ogen zagen.
Het gaat echter niet
goed met dit barrièrerif. Australië pompt dit jaar 60 miljoen Ozzie dollars in maatregelen
tot behoud van het rif maar dat noemen critici toepasselijk ‘a drop in the ocean’. Dat budget vertegenwoordigt namelijk slechts
0,1% van de economische waarde die deze fascinerende onderwaterwereld heeft
voor het land. Tja. In het uitgestrekte gebied is sprake van langdurig aanhoudende,
grootschalige koraalbleking. Een groot deel van het zuidelijke rif is al dood
verklaard. Wetenschappers vragen zich in alle ernst af of hiermee de ondergang
van het gehele rif is ingezet. Niet alleen warmde het water op en verhoogde de
zuurgraad van het water, ook menselijk handelen bleek schadelijk. Lokale boeren
lozen hun landbouwafval op het rif en die mest voedt de larven van de
doornenkroon (crown of thorns), de zeester die het koraal op grote schaal
vernietigt... Het barrièrerif, dat als enige op de aarde is te zien vanuit de
ruimte, is werelderfgoed. Het is dus van ons allemaal en wij moeten het behouden
voor het nageslacht.
Tijdens een van die
uitzendingen hoorde ik voor het eerst over Raine Island, een geïsoleerd eiland
in het Hoge Noorden (ver uit de oostkust voor Arnhem Land) waar men uitsluitend
wetenschappelijk onderzoek doet. Daar komen elk broedseizoen tienduizenden zeeschildpadden
aan land om hun eieren te leggen. Ik zag een kustlijn met daarin ontelbare
zwarte bollen; het leken rotsen maar ik wist beter. Er wordt al enige tijd gevreesd
dat de populatie van de groene zeeschildpad in Australië volledig vrouwelijk wordt
vanwege opwarming van de aarde. Dat zou het einde van deze dierensoort inluiden. Bij schildpadden wordt het geslacht
bepaald door de temperatuur van het zand waarin de eieren worden uitgebroed. In
de afgelopen jaren werd niet alleen het zeewater warmer, ook de temperatuur van
het strandzand steeg.
In een NRC-artikel
van begin 2018 las ik dat de 50:50 man-vrouwratio ligt op 29.3 graden Celsius.
De zandtemperatuur ligt daar echter al vele jaren boven. Ik heb een zwak
voor zeeschildpadden. Ik herinner mij elke zwempartij met hen als de dag van
gisteren. Het zijn mijn ultieme Zen-momenten. Ik zocht in mijn openbare Google
Photos-albums naar het woord ‘turtle’ en kreeg een memorabele serie plaatjes
terug. In Sri Lanka trof ik voor het eerst van mijn leven een dode schildpad op
het strand aan. Het kolossale dier werd aangepikt door raven. Geen fijn gezicht
maar ook dat is natuur. Ik raapte een stukje weggewaaide huid op als aandenken
dat ik sindsdien bewaar in een houten schildpad. Sentimenteel? Ongetwijfeld.
Tevens enthousiast amateur-natuurvorser!
Ook het welzijn van Mar
Menor ligt onder vuur. De stranden aan deze binnenzee, op fietsafstand van ons
huis, kregen vorig jaar geen blauwe vlaggen bij aanvang van het
strandseizoen. De kwaliteit van het zwemwater werd niet goed genoeg bevonden.
Uiteindelijk kwamen de vlaggen er wel (vraag mij niet hoe dat kan). In de Spaanse
krant ‘La Verdad’ las ik onlangs een artikel over rechter
Miriam Marín. Zij is al jarenlang bezig met onderzoek ter voorbereiding van twee
prominente strafzaken. De ene zaak is tegen de baas van projectontwikkelaar Hansa
Urbana die grond rondom Mar Menor illegaal gebruikte voor zijn project ‘Novo Carthago’. De andere is tegen
een regiobestuurder van Murcia die zijn handen vuil maakte aan het veranderen
van regels en wetten ten faveure van landbouwdoeleinden. Ook deze ‘caso Topillo’ leidde tot
onherstelbare schade aan Mar
Menor, Europa’s grootste binnenzee. Vertel eens iets nieuws, zul je zeggen.
Marín wordt geroemd
om haar strictheid en onafhankelijke geest. Zij kreeg het bericht uit Madrid dat
zij zich per omgaande moet voegen bij een andere rechtskamer, om daar fiscale zaken
onder de loupe te gaan nemen. Bewuste tegenwerking? Gekonkelfoez van ’s lands regerende
partij (Partido Popular) om belastende zaken te frustreren? Er zitten al zoveel bestuurders van die partij in het gevang... We zullen het nooit weten. Wat
wel duidelijk is, is dat haar verhuizing een tegenslag is voor milieu-activisten
die strijden voor gerechtigheid. Het gaat om een dossier van duizenden
bladzijden dus haar vroegtijdige vertrek zal forse vertraging veroorzaken. Marín
zegt zich voorlopig op deze dossiers te blijven richten. Als reden geeft ze de
schoolgang van haar dochtertje. Slim. Nu wordt gehoopt dat ze haar onderzoeken kan
beëindigen voordat ze naar Madrid verhuist. Dan kunnen de strafzaken in ieder geval in gang
worden gezet. Gaan de vervuilers betalen? Corruptie tiert helaas nog welig in Spanje…
Geen opmerkingen:
Een reactie posten