Loensch

Deze week kwam ik nauwelijks tot niet aan bloggen toe. Doorgaans werk ik op de achtergrond aan meer blogs tegelijkertijd maar deze week stond de bron leeg. Dat kwam met name door: een logé uit Holland, de bonte avond van vriend Frans - die zich inmiddels bij zijn partner in Nederland voegde, de bonte avond van schoonbroer Marcel (die alweer huiswaarts vloog) en de bonte loensch van de Zwitserse meisjes die ons binnenkort zullen verlaten. Hun schuld!

Het waren volle dagen met gezellige etentjes, zowel binnenshuis als buiten de deur. Ons favoriete restaurant in Lo Pagán -De Tonnetjes- bezochten we zelfs tweemaal. De ene keer hingen we aan de bar (zoals meestal), de andere keer zaten we aan een keurig gedekte tafel. Toen we in het restaurant loenschten, meldde Señor José (de baas) ons dat zijn barpersoneel zich door ons in de steek gelaten voelde. Wat was er aan de hand? We zegden toe dat we het binnenkort goed zouden maken. Aldus geschiedde.

Waar je ook zit, deze tapasbar annex visrestaurant stelt nooit teleur. De vis die men er bereidt, zwom die ochtend nog. Zó vers. Momenteel zijn er seizoensgebonden producten zoals ‘quisquillas’, die ik persoonlijk niet kan weerstaan. Het zijn kleine, lichtgekleurde garnalen die zich gemakkelijk laten pellen. Voor mij is freubelen met schaal- en schelpdieren deel van het eetplezier.

Toen we eenmaal de draad van Duits spreken weer te pakken hadden, liepen de  gesprekken gesmeerd. Rose-Marie spreekt van oorsprong Frans maar is inmiddels ook vloeiend in Engels en Duits. Ingrid spreekt uitsluitend Duits maar haar passieve vaardigheid in Engels en Frans is prima. Mijn liefje’s talenknobbel is ietsje kleiner dan de mijne. Zij verzint nog wel eens een niet-bestaand woord. Zo ontstond “Loensch” (voor ‘mittagessen’) dat we sindsdien in ons Duitse vocabulair opnamen. Ook onze vriendinnen nemen het sindsdien in de mond. De loensch bestond voor hen uit een rijkgevulde salade (naar goed Spaans gebruik), een soepje, groententaart en vers fruit, met een dotje slagroom voor de liefhebster.

De taart was creatief, al zeg ik het zelluf… Het was een zelf verzonnen variant op de traditionele Franse quiche lorraine. Ik maakte een open taart van zanddeeg, gevuld met lentewortels, groene asperges, trostomaten, verse rozemarijn en bieslook met een bloeiende bloem. Ik zocht op of dit kruid eetbaar was en dat bleek zo te zijn. De ei- en roommassa vulde ik met geitenkaas en geraspte parmezaan. Gelukkig overleefden de dames dit experiment. “Friends buy you lunch, best friends eat your lunch”.

Gisterenmiddag loenschten mijn liefje en ik met een grote groep buren bij Chiringuito Ramón, op onze instigatie. Wij organiseerden het deze keer dan ook en bespraken het plan tijdig met medewerkers in de bediening. Toen mijn liefje gisterenochtend vroegtijdig langsging om te controleren of alles voor deze middagmaaltijd in orde was, bleek geen kokkie op de hoogte te zijn van de bestelling van de vele paëlla’s. Huh?! Niet veel later verscheen een witte bestelbus van de lokale vishandel Albaladejo op het parkeerterrein om de benodigde ingrediënten te leveren. Alle mannen in het gezelschap en mijn persoontje genoten van een rijkgevulde paëlla met zeevruchten. De dames bestelden paëlla met kip. Heerlijk! Het strandseizoen is hier nu echt begonnen. Overigens schafte ik onlangs mijn eigen paëlla-pan aan, een grote koperen. Het gevaarte wordt door menig Spaanse chef gebruikt. Zo goed als die van Ramón zal de mijne waarschijnlijk nooit worden maar ik ga er deze zomer mee experimenteren. (Dus maak je borst maar nat!)

Zo ontspannen als ik was tijdens al deze culinaire uitstapjes, zo stressvol was de dag erna. Windows bleek een update van Office-producten op mijn laptop te hebben uitgevoerd. Het icoon van Skype -sinds 2013 overgenomen door Microsoft- stond er akelig leeg bij. Toen ik erop klikte, verscheen een onverwachte en onthutsende boodschap op het scherm: ‘je hebt toestemming nodig van een ouder’... Mijn beide ouders zijn dood maar als ze nog hadden geleefd, zouden ze in dit geval niets voor mij hebben kunnen doen. Ik heb een gruwelijke hekel aan Windows updates. Hoe vaak die in mijn geval daarna tot storingen en problemen leidden, is niet meer op de vingers van twee handen te tellen. (Ik ben overigens bepaald niet de enige die het overkomt.)

Skype gebruik ik al jarenlang, zonder problemen. Ik legde mijn accountgegevens vast met een onware geboortedatum. Als geboortejaar vulde ik het jaar van het eerste programmagebruik in omdat ik geen zin had mijn werkelijke datum op te geven. Zij hebben daar niks mee te maken; ik zit niet te wachten op felicitaties van hun kant. Nu realiseer ik mij dat ik een veel vroeger jaartal had moeten kiezen. Tja. Stom van mij.

Illustratie: Wytske Zuijdendorp

Via de algemene Microsoft Account-site logde ik in, veranderde mijn geboortedatum en dacht daarmee klaar te zijn. Nee dus. Zij wilden het een en ander verifiëren aan de hand van mijn creditcard-gegevens. No way! Weldra bleek dat Microsoft uitsluitend kaarten accepteert uit de Verenigde Staten. Opties 2 en 3 ter oplossing van dit probleem bestaan uit het zenden van een fax en het sturen van een papieren brief naar Redmond. Wat een vooroorlogse toestanden... Chatten met het Skype Support-team bleek een drama. De virtuele agent wist zich geen raad met mijn vraag en liep vast, praten met een levende ziel mislukte eveneens. Ik werd van het kastje naar de muur gestuurd. Er is maar één oplossing: een nieuw account aanmaken. Gelukkig heb ik er weer tijd voor. Vandaag loenschen mijn liefje en ik samen, met een boterham met tevredenheid.