Unpredictable, for once

Het is vandaag de dag waarop mensen hun wilde kant mogen tonen. Dat idee is afkomstig van een Amerikaans echtpaar: Thomas en Ruth Roy. Hun dag noemden ze ‘Walk on Your Wild Side Day’. Zij zijn van mening dat we vandaag geen tijd moeten verdoen met ons aanpassen en erbij willen horen. We moeten onze wilde kant de vrije loop laten en dingen doen die niemand van ons verwacht. Hun devies voor vandaag is “be unpredictable for once”.

Ik vind het opmerkelijk dat zij uit 365 dagen van het jaar uitgerekend 12 april kozen voor dat thema. Deze dag is namelijk ook mijn geboortedag. Daar ik ben geboren onder het gesternte ‘Ram’ had ik altijd al een wilde kant en eigenwijs ben ik ook sinds mijn geboorte. Ram is het eerste teken van de dierenriem dus mensen met dat sterrenbeeld lopen per definitie voorop. Wij zijn geen volgers. Daarbij komt dat ik al vroeg in mijn leven ontdekte dat ik anders was.

Desondanks ga ik vandaag iets doen dat ik niet eerder deed sinds we in Spanje wonen: uit vrije wil thuis mijn verjaardag vieren met anderen erbij. Doe eens gek! Ik houd wel van verjaren maar niet van de aanname dat daar een feest bijhoort. Ik ben geen fan van deze vieringen en dat bleek ik gemeen te hebben met mijn liefje. Wij brengen die dag liever samen door, bij voorkeur (ver) van huis. De trip is het verjaardagskado.

Mijn verjaardag van 2005 brachten we in het Vaderland door al woonden we in het Verenigd Koninkrijk. We kochten eerder dat jaar een caravan en mijn liefje gaf mij op voor de chauffeursopleiding, bij een instituut op de Veluwe. Die cursus was soms hilarisch. Zo moest ik met mijn Jeep en een leencaravan achterstevoren over een rotonde rijden. Ik geef het je te doen! ’s Avonds dineerden we in restaurant ‘Het Roode Koper’ dat een mooie wildkaart had. De volgende dag voeren we met de ferry naar Engeland terug. Op 1 mei 2005 stopte ik met werken en verhuisden we permanent naar Spanje.

In 2006 vierden we het in New York; dat was de laatste stop van onze eerste reis om de wereld. Mijn beste vriendin Nelly zong mij ’s ochtends per telefoon toe… met één long. Ze had net de operatie achter de rug waarbij een zieke long was verwijderd. Die dag brachten mijn liefje en ik een bezoek aan het gebouw van de Verenigde Naties. In 2007 brachten we de verjaardag ‘gewoon’ door in Campoamor. Het was een druilerige dag. Destijds had ik geen zin in een reisje, niet eens in restaurantbezoek. Ik bereidde ‘s avond thuis verse sushi met mijn nieuwe rolmat. Er is een handjevol foto’s dat aan die dag herinnert. In april 2008 kampeerden we in Kijkduin. We vierden mijn verjaardag overdag bij Nelly en Diederik thuis met roze champagne en ’s avonds was er feest bij onze vroegere buren Fred & Coby. Ruim na middernacht fietsten we naar de camping terug.

2009 begon triest. Nelly overleed begin januari en sindsdien voelde ik mij gedeprimeerd. In april zat ik nog steeds in een dip. Ik had nergens zin in en kwam mijn hok niet uit. Mijn liefje besloot mij mee te nemen op een rondreis door Marokko. Dat was een slimme zet waarvoor ik haar nog steeds dankbaar ben. Door de reislust begon ik weer te leven. We vierden mijn verjaardag niet maar stonden samen stil bij verjaren-zonder-Nelly, in een eenvoudig restaurant in het Rifgebergte. Onze fles wijn stond in een papieren zak onder de tafel.

Voor mijn 50^ste verjaardag (2010) werd ik gefêteerd met een reis naar Berlijn. We gingen er vanaf een Nederlandse camping met de trein naartoe. Alhoewel we kou leden, was het erg leuk. We fietsen met wollen mutsen en wanten op en aan. Mijn liefje reserveerde voor het verjaardagsdiner een tafel in het restaurant van topchef Michael Hoffmann. Er was zelfs een taart met een kaarsje en ‘Herzlichen Glückwünsch’ erop.

In april 2011 vierden we het in Bali. We woonden in het hoge noorden waar destijds geen goede restaurants aanwezig waren dus onze chauffeur reed ons naar het zuiden. Overdag gingen we beiden naar de kapper en voor ’s avonds reserveerde mijn liefje een tafel voor twee in restaurant ‘Warisan’. Ze hebben een prachtige binnenplaats met veel kunst. De dag erna deden we mijn verjaardag over voor het personeel. Elsa kocht een taart met kaarsjes en bereidde mijn favoriete maaltijd.

In april 2012 kampeerden we voor de laatste keer in Nederland. Na de verkoop van de caravan te hebben geregeld, togen we naar Leuven om mijn verjaardag daar te vieren. De bestemming was het Hergé-museum, een lang gekoesterde wens. We logeerden in het Begijnhof, het Kuifje-museum en -restaurant waren top en dat gold ook voor het witte aspergemenu van restaurant ‘d’Artagnan’.

De verjaardag van 2013 vierden we getweeën in Almería (Spanje). We logeerden in een trendy hotel op het plein van de eeuwenoude kathedraal en aten in piekfijn restaurants, onder andere van de Spaanse chef Tony García. Als ik terugdenk aan de culinaire tapas van restaurant ‘Plaza Vieja’ loopt het water mij weer in de mond.

In 2014 bleven we op het Spaanse honk. We waren net terug van een maandenlange reis door West-Australië en ruim een week later zou Bernadette komen om met ons naar Granada te gaan. Wel gingen we voor deze gelegenheid met vrienden Joan & Ben naar ‘Casa Araez’, een van onze favoriete lokale restaurants.

Ook in 2015 bleven we rondom huis. We dineerden -na jaren- weer eens bij ‘Casa Alfonso’, ooit het enige Michelinsterrenrestaurant in de omgeving. Ik vond het genoeglijk, mijn liefje vond het niks. Idem dito in 2016, al dineerden we die keer bij restaurant ‘Cellar Door’. Eigenaresse Loraine bakte een taart voor mij die mislukte maar dat mocht de pret niet drukken. Mijn verjaardag viel in 2017 samen met Pasen. Vriendin Bernadette was de eerste logee in ons nieuwe huis. Ze kwam mij moed inspreken voor een (heup)operatie waar ik tegenop zag. Dat hielp. Overdag kwamen vriend Frans, zijn schoonzus Lilian en zwager Arlo spontaan langs voor een borrel. ’s Avonds gingen we gedrieën naar ‘Casa Araez’.

Al met al geen slechte reeks voor iemand die niet van verjaardagskransjes houdt!

En nu dus mijn 58^ste verjaardag. We gaan het voor de eerste keer vieren, in klein maar fijn gezelschap. In de eigen orangerie serveren we bubbels en een feestelijke lunch. Daar is niets gek aan… misschien was het zelfs voorspelbaar!

She was born a puzzle piece

with curved and cornered sides

In a pattern so unique

It must be by design

We all try to change our shape

Try to bend and squeeze

But everyone already fits

In the grand masterpiece

There is no picture on a box

No reference you can follow

We have to always try and fail

Like there is no tomorrow

Renae (hedendaagse Amerikaanse dichteres)