O, o, o… wat een lawaai was het! Spanjaarden zijn het luidruchtigste volk
op aarde en dat realiseerde ik mij onlangs weer toen wij naar het Spaanse carnaval gingen. Het is een feest voor jong en oud. Vriend Frans, mijn liefje en
ik waren afgelopen weekend deelgenoot van ‘La Entierro de la Sardina’, de
begrafenis van de sardien. Dat werd bepaald geen verdrietige aangelegenheid. Wij
namen onze vriend afgelopen week mee naar typisch Spaanse evenementen ter
bevordering van zijn inburgering. Wij dragen actief bij aan zijn ‘educación
permanente’, zal ik maar zeggen. Zijn Spaans mag dan op nivel cero staan, zijn
interesse in dit soort uitjes is torenhoog. Je kunt je geen beter gezelschap
wensen.
Dit Spaanse feest vindt elk jaar plaats op de zaterdag na Pasen. De
traditie stamt uit de eerste helft van de 19e eeuw en zou vanuit Madrid naar
andere steden zijn overgewaaid. (De Spaanse kunstschilder Francisco Goya maakte
het in 1812-1814 tot onderwerp van een schilderij.) Het begon als grap in een
studentikoos gezelschap met een sardien als voorzitter en het is nog steeds een
carnavaleske bedoening. Wij gingen er eerder voor naar Murcia. Het is daar dan gezellig
rumoerig. Iedereen is in opperbeste stemming, deze kleine studentenstad swingt
dan. Even zag het ernaar uit dat het in het water zou vallen maar de
weersvoorspelling werd in de loop van de week teruggedraaid. Gelukkig hielden we
het droog.
De sardien wordt elk jaar vanuit een andere plaats in de regio naar
Murcia-stad gebracht. Elk jaar wisselt het transportmiddel. Zo verhuisde de vis
al eens in een luchtballon en een helikopter, aan een paraglider en in een
brandweerauto. Dit jaar vertrok de vis op 1 april uit buurgemeente San Pedro
del Pinatar en kwam over water naar Murcia.
Een jaar lang werken lokale verenigingen (‘sardineras’) aan de
voorbereidingen van dit carnaval. Die verenigingen dragen namen als: Apolo,
Aquiles, Baco, Centauro, Centro Brujo, Ceres, Eros, Hércules, Júpiter, Marte,
Mercurio, Momo, Morfeo, Neptuno, Odín, Palas Atenea, Plutón, Polifemo, Saturno,
Selene en Ulises; allen goden van de berg Olympus. Zij kiezen elk jaar een Gran
Pez en sinds 1988 ook een Doña Sardina. Ondernemer Alfonso López Rueda werd dit
jaar verkozen tot Grote Vis en Alicia Hernández (1973) werd Vrouwe Sardien. Zij
zijn sponsor en beschermvrouwe van het festival en hebben beiden een
ceremoniële functie. In het dagelijkse leven is Alicia ontwerpster met een
eigen kledinglijn: Dolores Promesas.
Eenmaal geparkeerd in de buurt van Murcia’s kathedraal, hoorden we de
trommels en fluitjes van verre. ‘Charangas’ (muzikale groepen) en ‘hachoneros’
(verklede mannen) liepen reeds door de stad en wij volgden hen op de voet. Die
musici moeten onherstelbare gehoorschade oplopen. Als je te dicht bij de
trommelaars kwam, ervoer je een schok van teveel decibels. Bijna niemand
in de band droeg oorbescherming. Oefff. Frans liep ooit gehoorschade op en ook in mijn geval doet eentje het niet zoals weleer vanwege een niet goed
behandelde oorontsteking die ik in Bali opliep.
Frans verbaasde zich erover hoe sommige van die mannen op deze manier verkleed
over straat durven gaan. Hij had een punt… de kerels zouden niet misstaan in
een Gay Parade. De mannen-in-roze van Ceres spanden de kroon, de Nederlandse
toppers zijn er niets bij! Op de foto zie je iemand een visgraat-hanger dragen. Dat is op die dag ook gewoonte; zowel voor hachoneros als voor bezoekers van het carnaval. Ik telde er tientallen.
Elke groep heeft mensen die met tassen vol speelgoed
en snoep sjouwen; dat zijn de grootste kindervrienden van het carnaval. Opa’s
en oma’s verzamelen actief mee voor de kleinkinderen. Vorig jaar ontvingen wij
handenvol speeltjes die vervolgens in de verjaardagsdoos van Yuda belandden;
dit jaar niet.
In de loop van de jaren namen meer internationale gezelschappen aan dit Spaanse
festival deel. Dit jaar was er een drumband uit Polen, een groep doedelzakkers in
kilt en een bont Boliviaans gezelschap. Die Zuid-Amerikanen vond ik het mooist
gekleed, al konden de Polen in spiegelkostuum mij eveneens bekoren. Ze
poseerden met plezier voor de cameravrouw. Je vind de foto’s terug in mijn webalbum
Spanje 2018.
De grootste en imposantste optocht vond echter 's avonds plaats. Langs de
hoofdstraat stonden her en der al tribunes. Je kunt dan over de hoofden lopen
en dat weerhoudt ons ervan. Mijn liefje en ik namen ons echter voor volgend
jaar in Murcia te overnachten om het sluitstuk van het carnaval mee te maken. Het
grote defilé door de stad en de verbranding van de sardien op de Oude Brug mag
je niet missen. Net als bij de Fallas van Valencia wordt het topstuk van het
feest op de laatste dag in de fik gestoken. De ultieme catharsis. Het
lentefeest in Murcia eindigde ruim na middernacht. Ik vond filmpjes van de
optocht van dit jaar op de website van de krant La Verdad (je moet in het artikel even naar beneden scrollen voor bewegende beelden).
Geen opmerkingen:
Een reactie posten