Gevonden voorwerpen

Op 22 april aanstaande is het weer internationale Aardedag en dan zal de film ‘Albatross’ in bioscopen over de hele wereld in première gaan. Het is een project van de internationaal bekende fotograaf en filmproducent Chris Jordan dat zich afspeelt op Midway Island, in het noordelijke gedeelte van de Stille Oceaan. Het eiland ligt  precies tussen Amerika en Azië in (vandaar de naam). Jordan bracht er sinds 2009 94 dagen door, verspreid over acht bezoeken. Hij noemt albatrossen liefhebbende dieren, gevoelig en gracieus. Sommige vogels blijven wel 60 jaar samen. ‘Wisdom’ is de oudste geringde Laysan-albatros; zij is 67 jaar en plant zich nog voort. Hij werd verliefd op deze vogelsoort.

Mijn liefje en ik bezochten in 2006 het schiereiland Otago, een natuurreservaat op het zuidereiland van Nieuw-Zeeland. Daar waren we getuigen van de terugkeer van een albatros-mannetje (Southern Royal Albatross) op het nest van zijn vrouwtje en hun chick. De koninklijke is de grootste albatrossoort die bestaat, met een vleugelspanwijdte van ruim drie meter. We zagen reuring ontstaan bij het vrouwtje, zij begon te krijsen. Volgens onze gids had zij haar partner een jaar lang niet gezien. Wij keken met open monden naar de hereniging. Ik hoop eind van dit jaar, aan boord van het cruiseschip dat ons via de Falklandeilanden naar Kaap Hoorn voert, weer diverse soorten albatrossen met eigen ogen te zien.

Jordan’s film is verre van vrolijk. Op Midway trof hij namelijk tienduizenden dode Laysan-albatroskuikens aan, met een maag vol plastic. Deze majestueuze vogels hebben geen natuurlijke vijanden op dit afgelegen eiland. Behalve plastic. David Attenborough vertelde in een aflevering van Blue Planet II over albatrossen die hij hun jongen zag voederen. Tijdens het voederen kwam er geen vis of octopus uit hun bek, alleen plastic. Dat materiaal ziet er voor deze vogels niet alleen uit als voeding, het ruikt, voelt en klinkt als zodanig. Daarom kunnen ze niet stoppen met plastic eten.

Jordan legde zijn bevindingen vast in een indrukwekkende film. Ik bekeek de trailer en voelde de tranen opwellen. Zijn verhaal kan niemand onberoerd laten. Wij, mensen, maken een puinhoop van Moeder Aarde, met name door onze onverschilligheid ten opzichte van natuur en milieu. Onze relatie met de aarde is kapot, aldus de filmproducent. Hij koos bewust voor schokkende beelden. Als confronterende statistieken ons niet weten te raken dan moeten zijn beelden het doen.

De meeste makers van natuurfilms en -documentaires kiezen ervoor hun werk af te sluiten met een positieve en hoopgevende boodschap. Jordan niet. Hij is van mening dat de mensheid in een staat van emotionele bankroet verkeert en wakker moet worden geschud. “The role of the artist is to respect you, help you connect more deeply, and then leave it up to you to decide how to behave.” (Jordan ontleent deze aanpak aan de schilder Picasso.) We kunnen beginnen met verschillig te worden, ons de staat van onze wereld en de natuur aantrekken en vervolgens zelf het verschil maken -hoe klein ook. Als 100 miljoen mensen iets willen veranderen dan komt verandering echt op gang.

Zelf zou ik al heel blij zijn met de helft… Spanje heeft ruim 46 miljoen inwoners. Op 1 maart jongstleden zou mijn tweede vaderland zich committeren aan een Europese afspraak die gratis plastic tassen in lokale supermarkten moet weren. Het land miste al twee eerdere deadlines, de Europese Commissie tikte het daarom op de vingers. Het lukte wederom niet. !@#$%^&*()”: ¿¡ Stelletje slappelingen. Ik heb geen goed woord over voor deze regering. Op 1 maart jongstleden gaf supermarkt Lidl -van Duitse origine- ons een gratis papieren boodschappentas. Het ding is zo groot dat Rajoy en zijn hele kliek erin passen! Dit zou de eerste stap moeten zijn in het proces om het gebruik van plastic zakken in maart 2020 volledig af te schaffen. Ik vind het schandalig, vooral voor een land met een kustlijn van ruim 7.000 kilometer.

Onlangs las ik ook een positief verhaal over iets dat zich in zee afspeelde. Kinderen die in Taiwan aan een schoonmaakactie begonnen, troffen een digitale camera in een waterdichte behuizing aan op het strand. Het plastic kastje was begroeid met pokken en mosselen maar had goed werk gedaan: er bleek geen druppel water op of in de camera te zitten. Daarom kon onderwijzer Park Lee de geheugenkaart gebruiken en de opnames bekijken. Ik zag een slanke duiker, onderwaterselfies van haarzelf en een grote groep buddies, grotten en dolfijnen. Park zette die opnames vervolgens op Facebook, met een oproep.

Binnen een dag meldde de eigenaar zich. (Toch weer iets goeds te melden over Facebook!) Het bleek te gaan om de Japanse studente Serina Tsubakihara die twee jaar eerder op duikvakantie ging naar Okinawa. De camera spoelde aan op een strand in Taiwan, 650 kilometer ten westen van de plek waar Serina haar camera verloor. Naar verluidt, liet ze het apparaat bewust achter om hulp te bieden aan een buddy in problemen. De camera dobberde twee jaar lang in de oceaan om tenslotte aan te spoelen. Een Canon Powershot G12 is een goede compactcamera die lijkt op mijn eigen Powershot. Ik zou er alles aan hebben gedaan om het apparaat te zoeken. In juni reist Tsubakihara naar Taiwan om haar camera op te halen en de attente vinders te bedanken. Eindelijk een stuk plastic dobberend in de oceaan dat een happy end kent!