Week van de pech

Dachten we dat onze reizende vriendin Bernadette in Indonesië aan het begin van deze week weer op Vaderlandse bodem zou landen, niets was minder waar! Gisterochtend vond in Lombok een beving van 5.9 op de magnitudeschaal plaats, nadat er honderden naschokken kwamen tussen de vorige grote en deze. De dagenlange vertraging die ze opliep, kwam voort uit een technische storing aan het toestel. Haar geplande vliegmaatschappij maakte dan ook een heel slechte beurt. Na een slechte bui die enkele uren aanhield, maakte Bernadette er alsnog het beste van met uitjes naar interessante (VOC-)plekken in en om hoofdstad Jakarta. Wel overschreed ze daarmee de datumgrens van haar visum hetgeen leidde tot een onderhoud met immigratiemedewerkers en een boete bij de uitreis. Die mag Etihad betalen. Ze sloeg Abu Dhabi over, werd omgeboekt naar de KLM die haar veilig naar huis vloog.

In Spanje sloeg de eerste hittegolf van de zomer van 2018 toe. Dat is hier aan de orde bij aanhoudende temperaturen van tenminste 35 graden Celsius. Dat zou voor ons te doen zijn, als de luchtvochtigheid niet zo hoog was. Nog nooit maakten we zulke hoge waarden mee. Het wachten is op fikse onweersbuien en regen maar die lijken voorlopig niet aan de orde. Mijn liefje en ik zijn geen liefhebbers van airco maar er moest wat gebeuren. Enkele weken geleden maakte zij mij attent op een apparaat genaamd 'CoolAir'. Deze mobiele airco zou een storm veroorzaken in Spanje. Daar wilde ik het mijne van weten. We bekeken het ding online en lazen de gloedvolle reviews. Ontwikkeld door Duitse ingenieurs, handzaam. We besloten tot aanschaf over te gaan, betaalden en wachtten op de leverantie die vijf dagen later zou zijn. En wachtten. En wachtten nog langer. Het tracking-systeem gaf geen enkele info. Chatten met medewerkers was evenmin positief. Ik mailde maar eens, met radiostilte aan de andere kant van de lijn tot gevolg. Kortom: een belabberde klantenservice. Na drie weken werd er een pakje afgegeven. The CoolAir had arrived. Het was geen revelatie maar een deceptie... Te klein, te zwak, te simpel. Het apparaat doet nu af en toe dienst in mijn werkkamer (vriend Hugo zou zeggen 'het bloghok').

Terug naar de reguliere middelen. We zetten de airco in de logeerkamer aan om koude lucht naar de andere ruimtes te transporteren. Het ding floepte aan maar bracht geen verkoeling. Conclusie van technicus 1: compressor kapot. We lieten het apparaat door een tweede technicus controleren. Conclusie 2: moederplaat disfunctioneel. Dat zijn twee verschillende euvels. Alles was reparabel voor veel meer en ietsje minder dan de aanschafprijs van een nieuwe. We kozen voor nieuw.

Bij die gelegenheid besloten we de twee bestaande units die hoog aan de buitenwand van ons huis hangen, te laten verwijderen. Ze werkten immers niet meer. Deze roestbakken die de vorige eigenaren installeerden, werden hangout-plekken voor flirtende vogels, met alle gevolgen vandien. We vroegen prijsopgave bij Spaans installatiebedrijf 1: ruim €500, grotendeels voor het bouwen van een steiger. De prijsopgave van de lokale klusser en zijn buitenlandse medewerkers: €50. Tja. Stoere mannen zouden het geheel demonteren met twee hoge ladders naast elkaar. (Zij waren het die onze buitenwand onlangs betegelden.) Ook deze klus klaarden zij zorgvuldig, veilig en zonder problemen. Oude gaten werden gedicht, nieuwe werden gemaakt. Een lik verf hier en daar maakte de installatie compleet. De nieuwe airco werkt naar behoren. We sliepen intussen twee nachten door, zonder uit bed te drijven.

De ene kwestie was nog niet opgelost of de volgende diende zich aan in huize Barefoot. Op woensdag jongstleden ging onze smart-televisie op zwart, al bleven we geluid horen. Daar word ik nu chagrijnig van! We lieten twee technici er afzonderlijk naar kijken. Hun gezamenlijke conclusie: kaputt. We schaften een nieuwe tv aan die dezelfde middag werd geïnstalleerd. Ongekend voor Spaanse begrippen, zeker in zomertijd. De installatie en activering van diverse functies liep gesmeerd maar bij CanalDigital, leverancier van Nederlandse zenders voor kijkers in het buitenland, ging het mis. Er was geen contact met de Astra-satelliet. Volgens Pablo lag het aan het zenderkastje. Daar geloofde ik niets van en daarom belde ik oude-vertrouwde Jávi van Campoamor die ik goed leerde kennen toen ik destijds vice-president was van de Vereniging van Huiseigenaren. Deze vriendelijke en competente technicus installeerde onze schotel nadat we naar de kust verhuisden en stelde alle zenders opnieuw in. Ik had mazzel: hij was in de buurt en zou in een uurtje op de stoep staan. Er bleek niets aan de hand, de nieuwe tv had een standaardinstelling voor een andere satelliet dan de onze. Het werd in 5 minuten hersteld, ik mocht niets betalen.

Dat alles is klein leed bezien in het grotere geheel, ik realiseer mij dat.

De grootste pech valt mijn zus Ineke deze week te beurt. Zij wordt vandaag voor de tweede keer in haar leven geopereerd aan borstkanker in een academisch medische centrum. De eerste keer kreeg ze de diagnose gesteld toen zij al jarenlang mantelzorger was voor haar man Aad, die aan uitgezaaide botkanker leed. Mijn alleraardigste schoonbroer overleed in juni 2008, op 59-jarige leeftijd. Er was destijds helaas weinig aandacht voor haar ziekteproces... Sinds haar pensionering, een zee aan vrije tijd, betrokken oma zijn en de adoptie van een lieve en prachtige hond uit Griekenland, Iris, leek het leven haar weer toe te lachen. Totdat het noodlot opnieuw toesloeg. Op een andere plek. Mijn gedachten zijn nu bij haar. Haar tweelingzus -ook een zus van mij- staat haar vandaag in het ziekenhuis bij en wacht tot ze weer wakker wordt. De operatie valt samen met de verjaardag van haar jongste kleinkind Ties dus dat moet een goed voorteken zijn. Dit gedicht is voor haar.

A Streak of Bad Luck

Sometimes, we run into a streak of
bad luck. After awhile, you get to the
point, that you wish, it would let up.
Enough you cry and you can't help,
but wonder why. You begin to think,
what did you do, that made all this
hard luck come to you? Of course,
there is no answer here and you just
have to hope, it soon will come to an
end. But one can get very impatient,
for how much time, can you spend? It
makes you kind of weary and your
thoughts become rather bleary, for
you wonder, what tomorrow is going
to bring.

You just have to hold on, as
long as you can, for right now, that's
the best thing. With that thought in
mind, I'm sure you will find some
comfort, in some way. For no matter
how bad it all seems now, in time,
you'll see a better day! 

Audrey Heller (hedendaagse Amerikaanse dichteres)