Afgelopen keer passeerden we ze weer en toen viel het kwartje. Voor dat Eureka-moment
moest er een sportvliegtuigje aan te pas komen. Na de eerste snorkeltour zaten we
aan de lunch bij de lokale favoriete strandtent Verano Azul toen we de motor
van een oude kist hoorden aankomen. We keken tegelijkertijd op en vermoedden dat
het om reclame ging. Boven ons eigen strand zien we ook regelmatig een
reclamevliegtuig met een spandoek van ‘Los Melones del Abuelo’ overkomen, de Meloenen
van Opa. Tja.
Op de kaap bleek het niet om een onschuldige reclame voor zomerse
produkten te gaan. Integendeel. Op het spandoek stond de tekst “¡Cartagena provincia ya!” (Cartagena
is al een provincie) met het teken 2es+ en twee vlaggen eronder. De ene vlag herkende
ik als de Spaanse, de andere was een rood vlak met een wit kruis in het midden.
Het blijkt te gaan om de maritieme vlag van havenstad Cartagena en 2es+ blijkt te
verwijzen naar een sociaal, politiek en ideologisch platform dat voor een
zelfstandige provincie strijdt. De bijbehorende beweging wordt aangeduid met ‘Cartagenerismo’.
Van het een kwam het ander. Er speelt zich een soort
Catalonië-in-het-klein af in onze buurprovincie Murcia. Een aanzienlijk
deel van de inwoners van Cartagena en enkele buurtgemeenten wil geen onderdeel
zijn van de provincie Murcia. Zij voelen zich geen Murcianen (maar wel zeer Spaans
dus willen niet afscheiden van Spanje). Zij willen zich afsplitsen en een eigen
provincie gaan vormen, met Cartagena als hoofdstad. Mensen die dit cartagenerismo
steunen, zijn voorstanders van een autonoom territorium, Campo de Cartagena, dat de gemeenten La Unión, Los Alcázares, San Javier, San Pedro del
Pinatar, Torre Pacheco, Fuente Álamo en Mazarrón omvat.
Een duik in de geschiedenis van Spanje toont aan dat Cartagena door een
koninklijk besluit in 1799 tot zelfstandige provincie werd verklaard die
vervolgens in 1801 met zeven andere provincies werd uitgeroepen (Alicante, Cádiz, Málaga, Oviedo: nu Asturias en Santander: nu Cantabrië). Die provinciestatus
zou Cartagena in 1805 hebben verloren. Inwoners van de campo de Cartagena
voelen zich gediscrimineerd. Het stoort hen tot op de dag van vandaag dat
Cartagena een haven heeft maar geen eigen douane; die zetelt in de stad Murcia.
Dat is lang niet het enige op hun klachtenlijst. Cartagena ontvangt slechts 4 à
8% van de provinciale fondsen terwijl het qua inwonertal -circa 220.000
inwoners- recht heeft op 18%. Campo de Cartagena is bovendien goed voor 30% van
de inkomsten van de provincie Murcia. Het nieuwe stadsziekenhuis dat ze kregen,
heeft slechts 600 bedden, hun kathedraal is de enige in Spanje die niet werd
gerestaureerd na de Spaanse burgeroorlog. Dit deed mij sterk denken aan de situatie van Orihuela-stad en Orihuela Costa. Ook daar is sprake van een oneerlijke verdeling van middelen dat tot achterstallig onderhoud en ander leed leidt. Ik ben blij dat mijn huidige woonplaats zich 32 jaar geleden afscheidde van Orihuela-stad en nu een zelfstandige koers kan varen. Het uitroepen van een nieuwe
provincie is in Spanje overigens niet tegen de grondwet. Weer iets geleerd over
mijn tweede Vaderland!
Een duik in een van de baaien van Cabo de Palos was
afgelopen keer ook heel leerzaam. Ik was nog niet in het diepe gedeelte of mijn
oog viel op een kleine rozerode kwal die driftig op en neer en heen en weer
bewoog. Ik bekeek het dier van alle kanten maar bleef op gepaste afstand.
Die opvallende kleur zou immers weleens op gif kunnen duiden. De kwal was
zo groot als mijn hand. Ik zwom naar mijn liefje die verderop dobberde en zag dat zich ook in
haar omgeving een kleine kwal ophield. Ik klikte onderwater voor het
bewijsmateriaal. Voor haar was dat het signaal om met zwemmen te stoppen en dat
was een verstandig besluit. Zelf was ik als snorkelaar beter ingepakt dan zij dus
ik zwom door, al bleef ik op mijn hoede.
Het bleek te gaan om de ‘Pelagia noctiluca’, een parelkwal.
Pelagia betekent van de zee en noctiluca duidt op het feit dat deze kwal in het
donker kan oplichten. Het dier komt het hele jaar door in de Middellandse Zee voor. Dat
las ik pas thuis in mijn ‘Jellyfish Guide of Spain’, die veel informatie geeft.
De aanraking van een parelkwal kan inderdaad ernstige pijn veroorzaken (de
hoogste waarschuwingscode). Dat kan gepaard gaan met jeuk, rood worden en
opzwellen van de huid, duizeligheid, misselijkheid en braken. In de loop van de
dag zag ik er een aantal langskomen, in verschillende tinten roze. Hoe jonger
ze zijn, hoe minder uitgesproken hun kleur. Bij sommige kwallen kon ik goed
zien dat de vier tentakels waren bedekt met netelcellen. Ook de veel dunnere neteldraden
-die meterslang kunnen worden- waren mooi te zien. De parelkwal slaat het
poliepstadium over.
De vorige keer zag ik eveneens iets bijzonders in het water dat ik echter niet
wist te determineren. Het leken kleine witte kerstbomen, de takken wuifden
met de stroming mee. Ook dit diertje raakte ik niet aan al was de verleiding
groot. Afgelopen week trof ik ze wederom aan, op een andere plek. Daar ik als
amateur-natuurvorser goede contacten heb bij Naturalis, zond ik Alice een vraag
met foto toe. Zij antwoordde zoals altijd gezwind. Ze vroeg haar collega Bert
Hoeksema, zeebioloog en verwoed duiker naar zijn oordeel. Die meende dat het
gaat om hydroïdpoliepen, een klasse neteldieren die in vele vormen en maten
voorkomt in de Middellandse Zee. De levenscyclus van een neteldier kent twee
stadia: die van poliep en van kwal. Ik fotografeerde het dier in poliepstadium,
nog vast aan een ondergrond met de ‘orale armen’(vangarmen) naar boven gericht. Een
kwal zwemt met die tentakels naar beneden.
Doorgaans vind ik het leuk om nieuwe plaatsen te bezoeken, nieuwe dingen
te ondernemen en nieuwe ervaringen op te doen. De baaien van Cabo de Palos
blijf ik voorlopig echter met plezier bezoeken. De zee is nooit hetzelfde, elke snorkel- of zwemdag is anders. Deze keer was het hoog water waardoor ik voorzichtig over de
rotsen kon snorkelen, een met de vissen, groot en klein. Ik liep mij op de
stroming meevoeren, keek mijn ogen uit en luisterde naar mijn eigen ademhaling in mijn
snorkel. Volledig Zen... De onderwaterwereld blijft mij verwonderen. Ook dicht
bij huis.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten