Synchroonzwemmen

Verano Azul (rode pijl), mijn liefje (gele pijl)

Eerder deze week keerden mijn liefje en ik terug naar Cabo de Palos voor een snorkeluitje. Deze keer brachten we beiden onze uitrusting mee. We gingen nóg vroeger op pad dan vorige week. We zaten nog niet op de snelweg of het wolkendek werd zo dik dat de zon er niet meer doorheen kwam. O-o. Het bleek te gaan om de ‘nuebla de taró’, een weerfenomeen dat we hier niet eerder meemaakten. (Het woord is afkomstig van Fenicische zeelui.) Deze mist -aan land ‘bruma’ genoemd- ontstaat door hoge luchtvochtigheid in combinatie met wind uit het zuidoosten en de botsing van lage met hoge temperaturen. Het water is hier circa 25 graden Celsius, woensdag was de eerste officiële dag met hittegolf. In dit deel van Spanje betekent dat een temperatuur van boven 35 graden Celsius. Eenmaal op de kaap was de mist opgetrokken.

We parkeerden de auto langs het trottoir aan de rand van de baai, met de neus richting vuurtoren. Onze favoriete strandtent op de punt van de kaap was nog niet open. Dan maar eerst een wandeling naar boven, naar de vuurtoren. Van daaruit heb je bij helder weer mooi zicht op een deel van de kaap en op de baai waar we vorige week snorkelden en zwommen: Cala Túnez. Die baai was deze keer geen goede plek om te water te gaan, de oostenwind bracht kwallen mee. In tegenstelling tot de (relatieve) drukte van de vorige week zat er nu welgeteld één familie op Playa de la Calafría.

Eenmaal op de hoogte van de vuurtoren was er nog veel meer te zien. Nog niet zo lang geleden (april 2018) spoelde een dode potvis op Cabo de Palos aan die ruim 30 kilo plastic in zijn maag bleek te hebben; dat was dan ook de doodsoorzaak van deze grote walvis. De Spaanse kunstenares Belén Orta maakte een replica van dit trieste dier, die de bezoekers aan de kaap eraan moet herinneren zorgvuldig om te gaan met dit bijzondere stukje natuur.

Na de koffie snorkelden we in de baai aan de andere kant van de kaap, Cala de la Escalerica. Een degelijke stenen trap met houten reling leidt naar een klein kiezelstrand. Het water is hier werkelijk glashelder. Er waren deze keer heel andere dingen te zien onderwater dan tijdens de vorige snorkelpartij. Grote zeekomkommers, wuifend zacht koraal (zonder nemo), levende wulken met hun vaste bewoners, vissen met vervaarlijk uitziende stekelige rugvinnen, blauwe vissen, grote black Molly’s, scholen subtropische vissen die zich laafden aan het lichtgroene zeegras. 

Dit ‘posidonia oceánica’ is niet zomaar zeegras (en zeker geen alg), het is een typische plant van de Middellandse Zee die een bron van leven is. Het kan alleen groeien in zuurstofrijk, schoon water en is te vinden op dieptes van een halve meter tot 30 à 40 meter. Ook op de rifjes van onze eigen kustlijn in het uiterste zuiden van de provincie Alicante groeit het. De grasstengels kunnen meer dan 50 jaar oud worden, ze groeien circa één centimeter per jaar dus als je lang gras ziet, kan de plant wel een eeuw oud zijn. Dat maakt dat ik er anders naar kijk en er niet met mijn grote platvoeten of vinnen op ga staan. Er waren weer kleine en grote groepen duikers, vanuit de hele wereld. Een team van twee volgde ik een tijdje, boven hen hangend. De onderwaterwereld is een oase van rust… totdat je door de uitgeblazen bellen van duikers heen zwemt. Dat is oorverdovend luid! De grote bellen schoten als ongevaarlijke kwallen op mij af.

Sinds ons vorige bezoek kreeg mijn liefje de verse vis op de kaart van chiringuito Verano Azul niet uit haar hoofd. Vorige week lunchten we bij een restaurant aan de binnenhaven, deze keer reserveerden we een tafeltje op de punt van de kaap. Zij heeft nooit trek in gekweekte vis, ze meent het voer te kunnen proeven. Vanzelfsprekend begrijpt ze dat het kweken van vis noodzakelijk is omwille van duurzaamheid. Haar voorkeur gaat echter uit naar ‘salvaje’ (wild) en dat is vaak een kwestie van goed zoeken. De strandtent bood die dag onder andere vers gevangen dorada (soort zeebrasem), mero (soort baars) en lubina (zeewolf) aan. Ook stonden extra grote rode garnalen op de kaart, voor €120 per kilo. De kok raadde dorada a la plancha aan; de hele vis -exclusief ingewanden- ging op de hete plaat. De vis was overheerlijk en heel smakelijk bereid al kostte het een klein vermogen.

Ondertussen, 14.000 kilometer verderop…

Vriendin Bernadette verbleef een week in Noord-Bali om onze Balinese familie te bezoeken die zij negen jaar geleden bij ons leerde kennen. Op de dag dat wij snorkelden bij Cabo de Palos, haalde zij Yuda en Damai met toestemming een uurtje vroeger van school op om met hen de nieuwste lokale attractie te bezoeken: ‘Ocean Park’. Sinds de recente opening stond het op de wensenlijst van de mannetjes. We ontvingen foto’s van banden die van glijbanen afkwamen en van een tropisch golfslagbad met meedobberaars. Westerse kinderen zouden wellicht hun neus ophalen voor z’n ervaring maar de beide gastjes vonden het een piekervaring. (Een Noord-Balinese kinderhand is sneller gevuld…) Ook pa Ketut ging mee het water in terwijl zwangere Elsa vanaf de kant foto’s nam en video’s maakte.

Na deze zwempartij stond ook nog een gezamenlijk etentje op hun programma, bij onze  favoriete Warung Ayu. Wij trakteerden. Zij, vijf personen, aten en dronken met elkaar voor €26. Kom er eens om! In het nieuwe park kregen ze vrijkaarten voor de entree van het oudere pretpark ‘Krishna Funtastic Land’. (Wij bezochten dat in december 2016 met de mannetjes.) De volgende dag was dus wederom een hoogtepunt. Hun bonte avond vierden ze onder andere in de botsauto’s. Ik moet onze vriendin nog even uitleggen dat ‘bonte avond’ niet hetzelfde is al bont-en-blauwe avond. Kasian! Wat werden ze verwend door suikertante Dette… Deze week zal onvergetelijk zijn voor Yuda en Damai maar ook Elsa & Ketut zullen dit samenzijn niet gauw vergeten. De vriendschap is bezegeld, Bernadette heeft er nieuwe familie bij. Ze keerde inmiddels naar het zuiden van Bali terug voor het laatste traject van haar Indonesië-rondreis.

Onze snorkeldag aan de kaap die samenviel met virtueel zwemmen in Noord-Bali,  gaven mijn liefje en ik beiden een dikke 9 als cijfer. Daar waait altijd een verfrissende wind, het is er gemiddeld 5 à 6 graden koeler dan in onze wijk aan zee. Als we de loterij winnen, kopen we daar een vakantiehuisje voor de zomermaanden! De volgende ochtend ontdekten we twee deuken en daartussen een kras over de volle breedte van het rechterportier van de auto. Een domper en de dader lag op het graf… Dat moet zijn gebeurd met een parasolstang of een strandstoel, door langslopende badgasten. Tja. Volgende week gaan we weer parkeren op het grote terrein.