Paprika’s

De zomerdrukte begint hier aanzienlijk af te nemen. Een groot aantal Spaanse buren ruilde hun vakantiehuis aan de kust inmiddels in voor hun permanente woningen in Madrid, Jaén en het binnenland van de provincie Murcia, al blijven de oudjes nog even plakken. Kleinkinderen werden of worden door hun ouders opgehaald. Nog een dikke week en dan gaan alle scholen in Spanje weer open. We maakten nieuwe Spaanse vrienden in de straat en er blijken Surinaamse buren te zijn. We hoorden ruzies aan tussen Spanjaarden over de overlast van honden(!). De grootste  drukte ligt achter ons, de lokale stranden beginnen leeg te raken. Personeel van onze favoriete strandtent haalt opgelucht adem. De zon gaat hier thans per dag circa twee minuten eerder onder en dat is merkbaar.

Zondagavond jongstleden zaten mijn liefje en ik op het terras te eten. We hadden heerlijk gezwommen en keken uit naar lagere temperaturen. Ik zat met mijn rug naar het huis van de buurvrouw, mijn liefje keek juist die kant op. Op enig moment zag zij een grote man met pet het terras van buuf Barbara betreden. Dat was vreemd want haar poort zit altijd op slot! Na dat te hebben geconstateerd, sprongen we beiden op, liepen naar buiten en riepen haar naam. Haar poort stond wagenwijd open. Achter op het terras ontwaarden we haar en de man met pet, gebogen over een diepe kist. Er was geen enkele reden tot paniek.

We legden uit waarom we aan de poort stonden. Ze kwamen beiden met een grote glimlach onze kant uit gelopen. De vreemdeling bleek een heel vriendelijke Marokkaan die door Barbara was uitgenodigd om ongebruikte spullen op te halen. Mijn liefje bood allereerst haar excuses aan voor onze reactie. Dat was immers een knap staaltje etnisch profileren. Het leek hem niet te deren of hij leerde ermee omgaan… Hij vertelde dat hij dagelijks door onze straat fietst, op zoek naar bruikbare spullen die bewoners bij de vuilnisbak zetten of erin kieperen. Hij kan zelf veel repareren en als hij iets niet kan, heeft hij wel een adresje waar het alsnog lukt.

Nu ik hem goed aankeek, herkende ik hem als mede-weggebruiker op twee wielen. De oude fiets waarop hij rijdt, kreeg hij van zijn buurman. Barbara gaf hem een ongebruikte boodschappentas op wieltjes met het prijskaartje er nog aan en een fan die nog werkte. Hij bond de grote stukken onhandig achterop de bagagedrager, een binnenband functioneerde als snelbinders. Mensen worden creatief als ze niet veel hebben. Dat herken ik ook van Balinezen. Ik hielp hem de spullen vast te binden, zeggend dat ik “jefa de logistica” van de familie ben. Al jarenlang pak ik koffers, reistassen en de achterklep in. Hij zou terugkomen voor een nieuwe lading spullen.

In de tussentijd vertelde onze buurvrouw dat ze grootschalig opruimt omdat haar huis in de actieve verkoop gaat. Deze 72-jarige Engelse kreeg onlangs het bericht dat de, door haar ingezette scheiding, een feit was. Hoorde zij jarenlang niets van haar echtgenoot toen zij die procedure in gang zette, nu staat haar ex in Engeland kennelijk te popelen om zijn centen in ontvangst te nemen. Hij wacht op de helft van de opbrengst van het huis.

Alhoewel we als buren niet bij elkaar over de vloer komen, is onze relatie heel goed. In de zomer kook ik regelmatig voor drie. Zij kookt niet of nauwelijks voor zichzelf en vindt eten een noodzaak. Afgelopen weekend bereidde ik een groentespies van de BBQ met rijkgevulde couscous. Het zal niemand verbazen dat ik in de afgelopen anderhalf jaar meermalen saté en nasi goreng voor (ons en) haar maakte. Nooit reisde ze naar Azië maar ze houdt van kruidige gerechten.

Onlangs bracht ze ons voor het eerst twee kommetjes. Ik zag mosselen liggen maar zij meldde ook dat er garnalen zaten in de rode saus. Mijn liefje is zeer allergisch voor schaal- en schelpdieren dus zij kon er niet van proeven, ik wel. Bij het eerste hapje verschoot ik van kleur, mijn mond stond accuut in brand. Het was zó zout dat het oneetbaar werd. Nu heeft een lichaam in de zomer vanwege al dat getranspireer meer zoutinname nodig dan normaal maar er zijn grenzen! De volgende dag bracht ik de afgewassen kommetjes terug. Op haar vraag zei ik dat het hapje mij had gesmaakt maar dat het wel een tikkie te zout was voor mijn papillen. Zonder te blozen, zei ze dat dat kon kloppen… de deksel was van het zoutvaatje gevallen!

De Marokkaan kwam teruggefietst met een grote plastic tas aan zijn stuur. Daarin bleken tientallen paprika’s te zitten, van een kwaliteit die ik hier nauwelijks in de supermarkt aantref. Hij vertelde dat hij hier op het land werkt. Mensen als hij zien we dagelijks op de omliggende velden, hoe warm het ook is. De paprika’s waren voor Barbara, de vrouw die niet kookt. En voor ons, als we dat wilden. Barbara nam er één, wij namen er twee. Toen hij was vertrokken, ging mijn liefje vervolgens met de zak langs Spaanse buren. Iedereen deed graag een greep in de tas. Met allen maakte ze een praatje en dat was leuk om te zien. Nog meer nieuwe vrienden!

Paprika’s zijn de favoriete ingrediënten in menige Spaanse dis. Ze worden op allerlei manieren gebruikt: je vindt ze vooral gerookt, de gedroogde variant heet ‘ñora’ en de ‘pimientos del piquillo’ zijn een ware delicatesse. Deze groente zit onder andere in typisch Spaanse gerechten als paëlla, sofrito, pisto en gazpacho. Niet weg te denken in de mediterane keuken. Gisteren genoot de buurvrouw mee van mijn gewokte Aziatische groenten met kip. De bijna-rode knapperige paprika van onze Marokkaanse vriend was de held van het gerecht.

Wij hebben onze buurvrouw nog nooit zo veel horen en zien schoonmaken. Eerst moeten nog foto’s van het interieur worden gemaakt dus er zijn op dit moment geen gegadigden. We zullen haar kookkunst niet gaan missen, haar als buurvrouw wel. Ze is van plan in Spanje te blijven wonen maar de pecunia’s stellen haar niet in staat een ander huis in dezelfde buurt te kopen. Net als wij is ze dol op het lokale strand en de zee. Ze gaat te zijner tijd langdurig huren, waarschijnlijk in het centrum van Pilar. Als er na de Brexit nog pensioen op haar rekening verschijnt tenminste. Mijn liefje en ik zijn erg benieuwd wie onze nieuwe buren worden. We gaan het zien.

Sinds zondagavond hebben we er een nieuwe vriend bij, de eerste Marokkaan in onze kennissenkring. Vanmorgen belde hij enthousiast met zijn fietsbel toen hij op de hoogte van ons huis reed. Tja. You win some, you loose some.