Nat en droog

Eerder deze week was het noodweer in dit deel van Spanje. We kregen regenbuien te verduren die ik alleen ken van Bali. Toen mijn liefje en ik in dat deel van de wereld woonden, maakten we dit soort tropische buien dagelijks mee in het regenseizoen. Die hielden een half uur aan en zette  de tuin dan geheel onder water maar na een uur was al dat water alweer in de bodem verdwenen.

Hier hadden we echter een tropische bui die uren aanhield, met rollend onweer boven onze hoofden. Onze pluviometer zat de volgende ochtend tot de rand toe vol. Dat betekende dat er tenminste 70 liter water per vierkante meter viel. Een record, in deze contreien.

We volgden de weerberichten op de Spaanse tv. Er was sprake van ‘Alerta Roja’ (code Rood), men waarschuwde voor regenval van zelfs 180 liter per vierkante meter. Afgelopen maandag bleven de schooldeuren hier gesloten, net als in 87 andere gemeenten in de provincie Alicante.

Onze woonplaats is de zuidelijkst gelegen plek van de provincie Alicante. Ten zuiden van ons woongebied begint de provincie Murcia. In die straten lag een dikke laag modder die wegspoelde van de omliggende velden. Wij wonen in een gebied dat is omgeven door vruchtbare landbouwgrond. Die mooie, rijke aarde spoelde op wegen en liep straten in. Hier en daar lag het centimeters dik. De grootste ellende vond plaats in de provincie Murcia. Het noodweer in Los Alcázares, waar 100 liter regen per vierkante meter viel, haalde zelfs de voorpagina van het Eindhovens Dagblad (aldus een Brabander die we hier kennen). In de daaropvolgende dagen schepten sneeuwruimers de modderlaag weg van de belangrijkste aanvoerwegen. In enkele straten aan Murciaanse zijde ligt de smurrie er nog.

We kennen hevige regenbuien van de ‘gota fría’ die zich elk jaar rond deze tijd doet gelden in Spanje. Dit jaar lijken ze van een andere orde, zoals ook de zomer van een andere orde was. Ik doel met name op de hoge luchtvochtigheid die maandenlang aanhield. Zelfs nu nog. Voor ons is het dan ook hoog tijd om te verkassen. Onze Spaanse casita zal tijdens onze afwezigheid wederom onderdak bieden aan onze vriendinnen uit Zwitserland. Hopelijk krijgen ze net zo’n mooie winter als vorig jaar.

Volgende week vliegen wij naar Buenos Aires, Argentinië. Het is vier jaar geleden dat we deze wereldstad voor het eerst bezochten. Toen huurden we voor vijf weken een appartement in een van de leukste woonwijken van de stad. Sinds wij stopten met werken, gaan we niet op vakantie maar overwinteren we. Als ‘jubiladas’ hebben we immers tijd en die gebruiken we verstandig. We reisden daarna over land via de Andes naar Chili waar we twee weken verbleven. We streken neer in de kustplaatsen Valparaíso en Viña del Mar en in de hoofdstad. In Santiago de Chile bleven we korter dan gepland omdat daar toen een hittegolf heerste. Kinderen sprongen in de fonteinen van de stad ter verkoeling. Vanuit Santiago vlogen we door naar Ecuador van waaruit we een cruise maakten naar de Galapagos-eilanden. Daar leerden we een Chileens stel kennen dat we dit jaar in hun thuisland gaan bezoeken.

Dit jaar doen we min of meer het omgekeerde: we verblijven enkele dagen in Buenos Aires (waar we onder andere op zoek gaan naar ons favoriete tapasrestaurant in de wijk van de tango. Sweet memories). Daarna stappen we aan boord van het cruiseschip dat ons via Kaap Hoorn, Patagonië en het merendistrict naar de Chileense havenplaats San António brengt. Daar gaan we van boord. De Kerstdagen en Oud & Nieuw brengen we door in een appartement met uitzicht op de Andes, in hoofdstad Santiago. Daar herenigen wij ons met Luz-Maria en Eugénio. Daarna trekken mijn liefje en ik samen verder over Chileens grondgebied, op eigen gelegenheid en in een huurautootje. 

Pakken is doorgaans een fluitje van een cent want we kiezen warme oorden om de winter in Europa te ontlopen. Over het algemeen zijn onze reistassen niet zwaarder dan 15 kilo per stuk. Deze keer moeten we er ietsje langer over nadenken. Van onze vliegmaatschappij mogen we veel kilo’s meenemen dus daar ligt de uitdaging niet. In Buenos Aires is het thans 24 graden Celsius dus een korte broek met shirt en teenslippers volstaat.

Het punt is dat we van daaruit in de richting van de zuidpool varen. Op de boot krijgen we ook nog enkele gala-avonden voor de kiezen. Alhoewel we geen zin hebben in dit soort opsmuk en verplichtingen, gaan we de kledingvoorschriften niet in de wind slaan. (Nou ja, ongeveer dan…) Vervolgens gaan we in Chili onder andere op weg naar de droogste plek ter wereld: de Atacama-woestijn. In San Pedro de Atacama kunnen de nachtelijke temperaturen 4 à 5 graden zijn. In Santiago de Chile is het nu al 29 graden. We pakken dus warm tegen kou, luchtig tegen hitte en netjes voor feestelijke avondjes.

Mijn kou-averse liefje schafte onlangs een jack van eiderdons aan dat opgevouwen zo groot is als een Knirps (kleine paraplu) maar dat slechts 234 gram weegt. Als ik de jas in mijn handen neem, beginnen ze te gloeien. Dat is dus een, in alle opzichten verstandige aankoop! Wollen mutsen, sjawls en handschoenen liggen klaar. Verder pakken we kledinglaagjes in. We tellen af, hebben er heel veel zin an.