Wilde wieven

In deze laatste dagen in Spanje hadden mijn liefje en ik nog enkele straftaken te gaan. Allereerst moest de verjaardagsdoos voor Damai naar tante Pos worden gebracht. Dat is hier doorgaans een verzoeking vanwege ellenlange wachtrijen en inefficiëncy. Na een uur wachten op onze beurt, tilde ik de doos op de weegschaal van de baliemedewerkster. Het bleek de zwaarste doos ooit: 10.2 kilo. Naast alle verrassingen voor de kids, zitten daarin ook een kerstkado voor het hele gezin en verjaardagskado’s voor papa Ketut. De Correos-medewerkster deed haar best maar maakte een fout die mijn liefje pas ontdekte op de parkeerplaats. Kasian. Het geprinte document meldde namelijk bestemming Zweden, van de dame aan de belendende balie, in plaats van Bali Indonesië. Dankzij mijn alerte liefje werd het tijdig gecorrigeerd. De doos is inmiddels onderweg.

Afgelopen weekend video-appten we nog met Bali. Yuda vertelde ons bij die gelegenheid dat de bijlessen in rekenen vruchten afwierpen: hij behaalde een score van 100% voor zijn laatste test. Het verhaal dat hij dokter wil worden, is terug. Damai bereidde een Engelse brief voor, waaruit hij heel serieus voorlas. Baby Nomor Tiga lachte ons gewoon toe maar dat kon ook een stuipje zijn... We vertelden hen dat we ‘next year’ weer graag naar Bali komen. Na verzending van bovenstaande foto  meldde Elsa dat de mannetjes denken dat we alsnog kerstfeest met hen komen vieren. Kasian.

Wij appten met postbode Carlos dat hij zijn kerstkadootje kon komen ophalen. Toen ik vertelde dat we weer op reis gaan, vroeg hij naar de bestemming. Ik legde uit dat we onder andere een ‘crusado’ gaan maken van Argentinië naar Chili. Hij reageerde enthousiast. Met zijn vrouw bezocht hij Amsterdam, eerder dit jaar. Zij is momenteel in opleiding voor postbode. Als zij begin volgend jaar voor alle examens slaagt, gaan zij ook ver reizen. Ik begrijp hoe welkom een tweede salaris is, al ligt dat ongeveer op minimumniveau. Het recente voorstel van de Spaanse regering om het minimumloon van ruim €850 naar €1.000 te verhogen, lijkt nog geen gelopen race. Er zijn vele sociologen die onderzochten dat je kunt werken zo hard je kan maar dat je met een minimuminkomen niet veel verder komt... Tja. Bedoelde ik ‘crucero’, vroeg hij mij?  Het verschil in kruistocht en kruisschip mag taalkundig niet groot zijn, de ervaring des te meer. Hoop ik.

Afgelopen weekend wandelden we langs de plaatselijke boulevard. Er waren daar veel vissers te ontwaren. Sommigen zaten alleen of met vrouw en kind op een plaid in het zand of op een koelbox. Vissen langs de lange kustlijn die dit land rijk is, is een geliefd tijdverdrijf; door individuen en bedrijven. In 2012 bleek uit beelden van Google Earth dat er al 30.000 viskwekerijen in de Middellandse Zee lagen. Sinds enkele jaren ligt er een eentje voor onze kust. Het bedrijf Albaladejo (San Pedro) is hier de grootste investeerder, onder merknaam Piscialba. In een online verslag las ik dat men dit jaar volledig rendement verwacht te behalen met het kweken van 1.000 ton vis. Dat zou goed zijn voor een opbrengst van €100 miljoen. Alhoewel we het belang van kweekvis onderkennen (en onderschrijven), is geen van ons er fan van. We geven de voorkeur aan wild, ‘salvaje’ in het Spaans. Met een van de vissers maakten we een praatje. Hij bleek praatgraag en ook mijn liefje babbelde erop los.

Wat vangt hij hier zoal? “Dorada” was het eerste antwoord van de lokalo. De  goudbrasem is een typisch Spaanse vis die nog vrij rondzwemt. Ik zag het water in de mond van mijn liefje lopen. Ze is dol op deze vis. Op de website van Piscialba las ik echter dat ze deze vis ook kweken. Nou, ik ga haar dit niet vertellen! Er wordt plaatselijk ook wilde lubina (zeewolf) en salmonete (zeebarbeel) binnen gehengeld op een goede visdag. De beste omstandigheden krijg je volgens hem met noord/noord-oosten wind. Elk jaar zag ik hier tot nu toe ook harpoenvissers te water gaan. Menigeen keerde terug met grote inktvissen (octopus en calamaris) aan de haak. Je hebt er een vergunning voor nodig en je moet formeel 200 meter uit de kustlijn blijven maar dat zag ik ze tot nu toe niet doen.

We liepen verder over de boulevard. Ik wachtte op de volgende vraag, die weldra kwam: “wil jij een hengel?” Nee, bedankt. Zelf zou ik, als enthousiast zwemmer en snorkelaar, meer interesse hebben in harpoenvissen maar ik heb geen behoefte om vis zelf te doden. Het was dan ook snel besloten: zíj krijgt een werphengel voor haar aanstaande moederdag. Dan gaan we wekelijks wilde dorade eten. Joehoe!

Twee weken geleden kochten we een plancha. Franse supermarktketen Carrefour had geweldige aanbiedingen van pannen, potten, messen en ander keukengerei uit de Infinity Chef-serie (van Bergner). Deze producten zijn aanbevolen door het internationale Chef & Cook Institute waarbij chefkoks van 20 landen zijn aangesloten. We kregen fikse korting op de plaat. Voor de inwijdingsceremonie koos ik ‘verduras a la plancha’: paprika, ui, knoflook, aubergine en courgette… ze kregen een fijne smaak en mooie kleur. De hete plaat werkte als een tierelier. Het helpt ook bij gezond koken. November is wereldwijd maand van Veganistisch Eten. Wij schrappen vlees, zuivel en eieren weliswaar niet om ethische redenen van het menu maar eten regelmatig met plezier vlees- en visloos. De tweede keer bereidde ik er ‘gambas rojas’ op die mijn liefje voor mij kocht. Een lekkernij, wat mij betreft. Ze keek ietwat jaloers toe want zelf heeft ze last van een schaal- en schelpdierenallergie. Zo'n grote, rode garnaal kan dan dodelijk zijn. 

Dit is helaas de laatste week dat ik Masterchef Australia 2018 kan zien, zittend op een bank aan de Costa Blanca. Maandagavond moest een deel van de negen resterende kandidaten iets bereiden in slechts tien minuten tijd. Dan denk je al gauw aan garnalen en mosselen. Zelf bereidde ik onlangs een heerlijk vegetarisch gerecht in minder dan 15 minuten. Het betrof pasta met gorgonzola, peer, radicchio en walnoten. Je hoeft alleen de pasta koken de overige ingrediënten kunnen er rauw aan worden toegevoegd. Simple comme bonjour en vingerlikkend lekker. Vietnamees Khahn won deze uitdaging met een gerecht met pipi’s (zoutwater schelpjes), chili, knoflook en Thaise basilicum. Eenvoudig maar heerlijk, aldus de jury.

Daarna vlogen de kandidaten naar Darwin. Voor sommige Ozzies was dat de eerste keer in hun leven. Daar moesten ze honderden canapés per team bereiden voor Koninklijk Bezoek: Charles, de prins van Wales en zijn genodigden. Hoofdzakelijk met inheemse producten (waaronder groene mieren). Sweet memories... Wij bezochten die stad en genoten van de typisch Australische keuken, de vlammende zonsondergangen en de allerheftigste onweersbuien van ons leven. Mijn liefje en ik houden van vakantieland Australië. Charles, die volgens mij geen canapé proefde, deed de groeten aan de moeder van kandidaat Brendan. Zij had tijdens een vorig staatsbezoek een taart gebakken voor zijn verjaardag. En zo is wat mij betreft de cirkel rond in dit blog!

De finale van dit favoriete kookprogramma zal ik, net als in voorgaande jaren, op internet gaan bekijken. Dat stel ik nog even uit. Dit is de laatste blog vanaf Spaans grondgebied. Mijn volgende zal uit Buenos Aires komen, leo dovente. En mocht de vliegreis niet goed aflopen (je weet het maar nooit), dan heb je hier de recente foto’s van mijn liefje en mij. Heb het goed! Love you.