Onlangs had ik een droom waarin ik aan mijn grote kleine Balinese vriend
Yuda uitlegde dat er mensen zijn die achterstevoren kunnen lezen. Daarmee bedoelde
ik niet dat ze achterin een boek beginnen en naar voren lezen of dat ze zinnen vormen
van rechts naar links. Nee, het ging over personen die ieder woord, zonder
haperen, achterstevoren kunnen uitspreken. Uit het hoofd. Ook legde ik hem uit
wat een palindroom is. Woorden die gespiegeld, dus zowel van links naar rechts als
achterstevoren, op precies dezelfde manier worden gespeld. Je kent ze wel: lepel,
kok, mam, sawa’s, radar. In de droom sprak ik Bahasa Indonesia met hem. Eens
een juf, altijd een juf; zelfs in dromenland.
Dat neemt niet weg dat ik zelf eveneens altijd leerling zal blijven. Een
nacht niet geleerd, is een nacht niet geleefd. Mijn moeder kwam ook in deze droom
voor. Zij deed actief mee met achterstevorenwoorden. Ik werd moe wakker,
met een hoofd vol taalconstructies. !neiaardmo
ez ki feelb gad eleh eiD. Dat was geen lolletje. Ze zingen nog steeds in
mijn hoofd. Eens een taalnerd, altijd een taalnerd. Tja. ‘Parterreserretrap’ en ‘Pik sla
als kip’ zijn
palindromen die ik mij van vroeger herinner uit de Opperlandse Taal- &
Letterkunde. Google
heeft trouwens een app die Reverse Talk heet. Daarmee kun je eigen teksten
opnemen en achterstevoren afspelen. Voor de lol. En dat is er ook een!
De nieuwe baby in het gezin wordt voorlopig Nomor Tiga (nummer
3) genoemd. In Bali krijgt een baby pas na drie maanden een persoonlijke
roepnaam. Op het eiland kent men geen familienamen, wel een aanduiding in de
familiecyclus. Als derde geborene gaat hij sowieso Komang heten. Hij is bijna
één maand oud en groeit als kool, volgens zijn ibu. Hij was al lang toen hij
werd geboren: 50 centimeter. Hij huilt nooit, geeft geen kik. Hij blijkt af en
toe flink hongerig te zijn maar verheft zijn stem niet om zijn moeder te roepen.
Ik begon mij in alle ernst af te vragen of hij überhaupt wel geluid kan maken? Het
antwoord op de vraag -die ik niet stelde-, kwam deze week spontaan. De baby had
naar verluidt een hele nacht gehuild. Aduh. Het gebeurde nadat hij was gevaccineerd
tegen tuberculose (BCG-vaccin). In Nederland komt deze infectieziekte steeds
minder voor maar in Azië en Afrika is dat nog niet het geval. Op zich duurt het
enkele weken voordat het vaccin in een babylichaam gaat werken. Hij voelde zich
waarschijnlijk om een andere reden niet senang.
Nummer 3 lijkt als twee druppels water op zijn grote broers
Yuda en Damai. De eerste foto’s van hem waren met een wollen muts op. Afgelopen week ontvingen
we de eerste mutsloze kiek. Hij blijkt een heel hoog voorhoofd te hebben... Wordt
hij de intelligentste van het drietal? Wij, zijn voor hem nog onbekende oma’s
met de witte huid, wachten dat oordeel geduldig af. Ook hem gaan we sponsoren
op school maar dat duurt nog even. Elsa gaat volgende week weer aan het werk,
na een ouderschapverlof van een maand.
Enkele weken geleden hield onze vriendin Joan in haar
Spaanse casa een najaarsopruiming en vroeg of wij interesse hadden in de
opbrengst. We vulden een doos propvol luchtige kleding voor Elsa. Binnen twee
weken was de zending op plaats van bestemming. Elsa vertelde ons dat haar zonen
stonden te dansen van opwinding toen ze de doos en de Spaanse afzender zagen. Die
twee hoopten op een verrassing voor henzelf. Helaas-pindakaas. Dit pakket was
uitsluitend voor moeders. Binnenkort zal ze haar eerdere vorm hervinden en dan kan ze wel wat Westerse aankleding gebruiken. Het waren kekke t-shirts, frivole zomerjurkjes, grappige bermuda’s
en mooie poloshirts. De daaropvolgende keer dat we met elkaar video-appten, zat
Elsa met een brede glimlach, gekleed in een glitter t-shirt en leuke bermuda voor de camera.
Nummer 1 stuurde ons eerder deze week een gesproken bericht
waarmee hij ons om toestemming vroeg. Vader Ketut gaat regelmatig met de
tondeuze over de bolletjes van zijn zonen waarna ze er uitzien als twee
Pol-(bloem)Potjes. Tot ons beider treurnis.
We vinden ze zoveel leuker als kleine nozems! Normaliter gaan wij in november
of december op weg naar Bali en dan zorgen de ouders ervoor dat de kids lang(er)
haar hebben. Dit jaar vliegen we voor het eerst in tien jaar niet die kant op.
Even dacht ik dat Yuda zo hoopte dat hij ons met die vraag alsnog naar zijn
geboortegrond kon lokken.
We zijn weliswaar bezig met Bali maar niet op de
gebruikelijke wijze. De verjaardagsdoos voor Damai -aka nummer 2- moet in orde
worden gemaakt. Het is het zwaarste verrassingspakket tot nu toe! Zijn feestje
wordt pas in februari 2019 gevierd maar dan zijn mijn liefje en ik nog in
Zuid-Amerika. En niks sturen is nu eenmaal geen optie. Wij bedachten deze verrassingsvorm enkele
jaren geleden en sindsdien rekenen de jongens op onze lange-afstandsfelicitaties. In elke doos zit altijd iets voor ieder gezinslid.
Aan het vullen ervan werd deze keer meegewerkt door diverse
vrienden in Nederland. Voor de aanstaande jarige (en zijn grote broer) werden
dinosaurusplaatjes, albums en kadootjes gespaard van supermarktketen Hoogvliet. Emmy fietste stad en land af om series compleet te krijgen. Iets vergelijkbaar gebeurde voor een album met Techie-plaatjes van Albert Heijn. Te zijner tijd vertellen
we Elsa welke apps ze moet downloaden om de figuren voor de mannetjes tot leven
te wekken. Zelf voegde ik hier en daar Engelse en Indonesische vertalingen toe,
om de fun te vergroten.
Uncle Ben schonk een grote poster van Max Verstappen met zijn
flitsende bolide. Aangezien de broers samen een slaapkamer delen, hoeft er niet
te worden gekibbeld over wie de eigenaar van de poster is. Die gaat aan de wand
zodat ze er beiden van kunnen genieten. Dat ligt anders voor hét grote kado van
dit jaar (Lego); dat is uitsluitend bestemd voor de jarige. Op elk pakje zit daarom een naamsticker. Een mooie
traditie waarmee wij voorlopig niet willen breken. Volgende week reist het pakket
af naar Indonesië. Zonder ons.
Niet iedereen in onze familie- en vriendenkring begrijpt onze
betrokkenheid bij en onze gevoelens voor dit gezin aan de andere kant van de aardbol.
Daar kunnen mijn liefje en ik goed mee leven. Elsa, Ketut, Yuda en Damai zijn al jaren vast onderdeel van ons leven. Volgend jaar gaan we nummer 3 ook in de armen sluiten, Leo Dovente. Er gaat geen dag voorbij zonder dat ik aan hen denk. Vooral de kinderen zijn een
bron van plezier en liefde.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten