Het leven vieren

Jenny Loh en haar echtgenoot Popo

Toen mijn liefje en ik net in Den Haag woonden (1998), gingen we op zoek naar lokale restaurants die ons meer dan één keer culinair konden boeien. Zo kwamen we terecht bij ‘Mandarin Palace’, een Chinees restaurant in de Nicolaïstraat. 

Het bleek te worden gerund door gastvrouw Jenny Loh (van Maleisische afkomst) en haar partner en chef Shun-po Fan (Hong-Kong). De geanimeerde gesprekken met haar, verse dim sums van hem en de mooie wijnen die ze op de kaart hadden, staan mij vooral bij. We lunchten er vaak. Wat daar eveneens goed werd bereid, was babi panggang. Krokrant en sappig geroosterd buikspek met een heerlijke zoetzure saus.

Niet veel later lazen we in een lokale krant dat in het restaurant op een avond een gewapende overval plaatsvond waarbij gasten hun geld en juwelen hadden moeten afgeven. Niemand raakte gewond. Daarna bleven de deuren van dit nieuwe Haagse favoriete restaurant voorlopig gesloten. We gingen er elk weekend langs om helaas te constateren dat er geen reuring was.

Ruim een half jaar later zwaaiden de deuren weer open. Joehoe! We verwachtten Jenny en Co. daar weer te zien maar dat bleek niet het geval. Het restaurant was overgenomen door gastheer Jason Yip (ook van Hong-Kong) en zijn in Shanghai geboren echtgenote en chef Mai Lye Chen. Ook men hen bouwden we een persoonlijke band op. Zij veranderden Mandarin Palace langzaam aan in een Chinees specialiteitenrestaurant waar mijn liefje en ik wekelijks aten en feestjes vierden met familie en vrienden. In 2016 won het restaurant de Gouden Pollepel. Dat jaar waren wij op Vaderlandse bodem en bezochten we onze ouwetrouwe favoriet meermalen.

We gingen destijds ook op zoek naar Jenny Loh. We hoorden namelijk via de tam-tam dat zij en haar echtgenoot in 1999 restaurant ‘Asian Glories’ startten in Katendrecht (Rotterdam). De hereniging was leuk en vooral smakelijk. Ook daar stond veel op de kaart dat likkebaardend lekker was, onder andere verse dim-sums van de chef. Babi panggang was inmiddels verleden tijd. Tidak apa-apa! Er blijft zoveel anders te kiezen in de traditionele Chinese keuken.

Onlangs keek ik op de Nederlandse tv naar een programma waarin werd voorgesteld dit gerecht tot Hollands cultureel erfgoed te maken. Naast historische gebouwen, archeologische vondsten, windmolens en klompen. Ik begrijp dat het gerecht min of meer werd bedacht voor de Hollandse smaakpapillen; dat dit in de traditionele Maleisische, Indonesische of Chinese keuken niet voorkomt. Men kent daar wel geroosterd buikspek maar de specifieke bereidingswijze in combinatie met de saus zou uniek zijn voor Nederland. Ik las ergens dat drie Nederlandse documentairemakers met een Chinees-Indische achtergrond eind 2019 een film over de ontstaansgeschiedenis van het gerecht willen uitbrengen.

Ik ben voorstander van deze actie. Die krokante korst combineert goed met de friszure saus. Ik ken genoeg Hollanders die het een lekker gerecht vinden (vonden). Mijn vader en ik bestelden het af en toe bij de plaatselijke Chinees. Mijn moeder verwijderde zich dan uit de woonkamer, haar stonden de geuren tegen. Zij kookte gezond en goed maar niet verrassend. De Hollandse pot regeerde. Het is al een eeuwigheid geleden dat ik babi panggang in een restaurant bestelde. De Spaanse variant is bepaald niet om over naar huis te schrijven. Crispy pork belly bereid ik nog weleens in eigen oven maar dan met gebakken appeltjes of met Engelse Bramley Apple Sauce van Colman’s.

Jenny Loh en haar man waren passagiers aan boord van Malaysian Airlines-vlucht MH17. Het toestel vloog in 2014 van Amsterdam naar Kuala Lumpur en werd boven Oekraïne met een raket neergehaald. Het paar vloog jaarlijks vanuit Amsterdam rechtstreeks naar Hong Kong en daarna naar Kuala Lumpur voor familiebezoek. In dat jaar weken ze van hun gebruikelijke reisschema af omdat Jenny’s bejaarde moeder meereisde; die moest naar Penang (Maleisië). Ik voel somberheid als ik over dit soort noodlot lees of hoor… Waarom moet zo’n eerste afwijking van een schema hen zo fataal worden? Waarom in hemelsnaam?! Zoon Kevin Fan verloor zijn ouders en zijn oma Siew Po Tan. Hij bleef alleen achter, zette het restaurant van zijn ouders inmiddels voort. Dat babi panggang Nederlands cultureel erfgoed wordt, zie ik eerder gebeuren dan de berechtiging en veroordeling van de daders van deze misse daad. Tja.

Aan de vooravond van deze Week van de Kookboeken, werd in het Vaderland het gouden kookboek van 2018 gekozen. De eer viel te beurt aan ‘TLV’ van Jigal Krant. Hij is onder andere journalist, columnist en tv-maker van het programma ‘De Koosjere Hamvraag’. Ironie is deze Joodse man kennelijk niet vreemd...

Volgens het juryrapport legt het boek goed uit hoe in Israël, een land van uitersten, eten verbroedert en mensen het leven willen vieren. TLV is een kookboek dat inspiratie vond in de keuken van Tel Aviv. Het is tevens een leesboek en een reisgids. Dat lijkt mij een uitstekend Sinterklaas- of kerstkado. Wat politici niet lukt, lukt een man met een gouden pollepel wel. Hoe mooi is dat?!

Gisteravond keek ik niet naar Masterchef Australia 2018 omdat we de bonte avond van onze vrienden Joan & Ben organiseerden. Mijn liefje kookte een klassieke boeuf bourguignon voor hen. Ze was die dag urenlang bezig in de keuken en het resultaat mocht er zijn. Heerlijk! Ik tekende voor de zijdezachte aardappelpuree. Ik realiseer mij dat er nog maar iets meer dan tien uitzendingen zijn te gaan op de Nederlandse tv. Daarna verlaten we het Spaanse honk om de wijde wereld in te trekken. De finale van het programma zal ik via YouTube moeten aanschouwen, met wat instructies van vriendin Bernadette die net zo'n fan is van het kookprogramma als ik. 

Aan deze jaargang neemt ook een Joodse man deel: de 31-jarige timmerman Ben Borscht uit Queensland. Ik vind het leuk dat zijn achternaam verwijst naar een authentiek Oekraïens gerecht: bietensoep. (Hij bereidde het nog niet.) Wat ik eveneens apart vind is dat Ben het sterkste Ozzie-accent bezigt van alle kandidaten. Tot nu toe fietste hij met twee vingers in de neus tussen alle kookuitdagingen door. In een interview met een Engelse krant las ik dat hij in 2016 aan een levensbedreigende ziekte leed in zijn (dikke) darm. Bloedtransfusie mislukte, uiteindelijk werd colostomie noodzakelijk. Artsen plaatsten een stoma bij hem. Is hij kandidaat voor de eindzege? Het zou kunnen... Ik weet één ding zeker: Ben viert het leven!