De zomer komt eraan maar het wil hier nog niet echt zomeren, zoals we het zijn
gewend in deze tijd van het jaar. We glijden langzaam naar de langste dag (21 juni) maar het weer is nog niet stabiel. Gedurende een aantal dagen in
de afgelopen week woedden er hier zomerstormen. De Spaanse weerdienst noemde
het matige wind maar wij waaiden uit onze sokken.
De wind draaide als een tol, soms naar drie à vier verschillende richtingen
in één uur: van pal noord naar pal oost, van noordoost naar west en zelfs strak
uit het zuiden. Daar was niets matig aan. Telkens als we terugkeerden van een
wandeling aan zee, kon ik de zandkorrels van mijn huid vegen en mijn schoenen
leeggooien. Wat het vermelden meer dan waard is, is dat mijn liefje gisteren de
Nijlbadge in ontvangst nam van Fitbit. Sinds ze de armband draagt die ze in
2016 kocht in Tasmanië (Australië), legde ze bijna 6.650 kilometers te voet af,
net zoveel als de route langs de langste rivier op aarde. “There is no deNILEing
how impressive that is.” Joehoe!
De rode vlag wapperde afgelopen week aan zee dus het was verboden om te
zwemmen; niet door hoge golven, waarschijnlijk vanwege verraderlijke zeestroming.
De reddingsbrigade zat op het strand maar had niets te doen. Zelf stak ik mijn
teen nog niet in zee en dat is opmerkelijk voor deze tijd van het jaar. Wel zwom
ik in het zwembad van onze vrienden Frans en Roland. Ook bij hen op Cabo Roig stak
de oostenwind een stokje voor recente zwempartijen. Het badwater is weliswaar 26 graden Celsius of meer maar als je uitstapt en de ooostenwind grijpt je bij de kladden… Brrrrrr! (Ja, ik werd een
watje!)
Over vanen gesproken, gisteren was het vlaggetjesdag in het Vaderland. Van
een aantal vrienden kregen we foto’s van nieuwe haringen en van Haagse Robbie
achter zijn haringkar. Het eerste tonnetje bracht op de Scheveningse visafslag een
recordbedrag op van €95.500. De opbrengst komt dit jaar ten goede aan de
Stichting ‘Mag Ik Dan Bij Jou’ die ervoor zorgt dat jonge kinderen met kanker
tijdens hun behandeling altijd worden vergezeld van hun ouders of andere
verzorgers.
Deze zilte lekkernij is dit jaar wederom van uitzonderlijke kwaliteit:
mals en goed vet. Ik herinner mij dat de eerste Hollandse Nieuwe van het jaar altijd
het lekkerst smaakt. Dat is het enige dat we ècht missen in Spanje. Ik zou er zo
vroeg in het seizoen wel elke dag eentje aan de staart willen weghappen. De
gemissen zijn voor mij niet de Hema, kroketten, kaas of Sinterklaas. (Nou goed
dan… vrienden en familie wèl, al bouwden we hier ook mooie vriendschappen op.)
Op dit moment zou ik wel in een tijdmachine willen stappen om in een handomdraai
naar Den Haag, de stad van de beste haring achter de duinen, te worden gebuzzt.
Vrij snel nadat het eerste vaatje is geveild, wordt bij de Nederlandse supermarkt
‘Diferente’ in Benijófar een haringpartij gehouden voor ex-pats in de regio. Een
Amsterdamse met zware tongval staat hier op zaterdagmiddag dan een paar honderd
haringen schoon te maken. Niet zo vakkundig als Robbie het doet, maar het kan er
ruimschoots mee door. Ik verwacht ze volgende week of snel daarna. Aftellen!
Gisteren was ook de dag van de uitreiking van de overgangsrapporten aan onze
jongens in Noord-Bali. Het was als verwacht. Damai had een heel goed rapport
met uitsluitend dikke achten. Zijn hoogste score haalde hij voor sociale
vaardigheden (8.9). Yuda had een goed rapport in de zevenreeks, met flink wat
7.9’s, een 8 voor Bahasa Bali en een 9.1 voor sport & spel. Een jaar of
twee geleden merkte een toeriste op die in hetzelfde resort verbleef als wij en
lerares bleek te zijn, hoe speels Yuda was. Ze had destijds een punt, hij is
dat echter nog steeds. Zo braaf als Yuda was in lagere klassen in het vak Burgerschap,
zo ‘normaal’ scoort hij echter nu voor een bijna 12-jarige. Er is progressie…
Op elk schoolrapport worden de resultaten vermeld van de leerling-in-kwestie,
van het gemiddelde van de klas waarin die leerling zit en van het Indonesisch
landelijk gemiddelde. Ik hoef niet te vermelden dat de beide jongens ver boven dat
gemiddelde zitten met hun scores. (Maar ik doe dat graag!) Voor de goede orde: deze
uitgestrekte archipel heeft 50 miljoen studenten, het lerarencorps is drie
miljoen mensen sterk en er zijn 300.000 scholen. Wat mij in de loop van de tijd
ook opviel, is dat de landelijke gemiddelden lager komen te liggen naarmate de leerlingen
in hogere klassen van de lagere school zitten.
Mijn liefje en ik gingen gedurende de afgelopen vijf jaar bijna jaarlijks
naar deze school om presentaties bij te wonen, feestjes mee te vieren of gewoon
met hoofdmeester Sid en zijn team te praten. Tijdens die bezoeken werd mij
duidelijk dat vooral kinderen van geprivilegieerde ouders op deze school
zitten; van artsen, juristen, notarissen en dergelijke. Ook het aantal Chinese
Balinezen (vaak middenstanders) alsmede het aantal kinderen uit gemengde
huwelijken (Westerse mannen met Aziatische vrouwen) viel op. Sommigen erfden de
grijze cellen van hun intelligente ouders, anderen kregen de ambities met de
paplepel ingegoten. Chinese ouders staan erom bekend hun kinderen aan te sporen
en erop toe te zien dat zij hun stinkende best doen. Westerlingen zijn bekend
met onderwijs dat op individuele leerlingen is afgestemd.
Ambitie is er op zich wel bij Elsa en Ketut maar zij stimuleren hun kids niet per se. Zelf zijn zij intelligent en volgden Senior High School, het zogenoemde
Sekolah Menengah Atas (SMA) in Singaraja. Dat opleidingsniveau wordt maar
door 60% van de studenten in Indonesië gevolgd en afgerond. Daarna hield het
studeren op voor hen beiden vanwege gebrek aan geld in de families. Als ouders zitten
ze hun kids wel achter de broek en scheppen ze thuis een omgeving waarin kan worden
geleerd en gewerkt. Ik weet tegelijkertijd dat ze aan het einde van een
schooldag niet met de jongens praten over wat ze die dag leerden of ontdekten. Dat
is geen kritiek maar een beschrijving van de feitelijke situatie.
Vanzelfsprekend willen deze ouders het beste voor hun kinderen. Het leven
van de kids is al zoveel beter dan dat van henzelf en dat is een mooi gegeven. Elsa
heeft overdag een baan in de huishouding bij een Nederlands echtpaar en heeft nu
tevens haar handen vol aan baby Varen, nomor 3. Ketut werkte enkele jaren op
een cruiseschip om groot geld te verdienen maar is thans baanloos. Hij lijkt nu
om een of andere reden niet aan boord te kunnen terugkeren. Desalniettemin onderneemt
hij van alles om extra geld voor zijn gezin te verdienen. Zo hebben ze
inmiddels een goeddraaiende toko in de buurt en gebruikt hij hun auto om toeristen
in de regio rond te rijden.
Zoals viel te verwachten, was moeder Elsa waarderender over de resultaten
van nummer 2 dan over die van haar oudste zoon. We merkten wel voor het eerst dat
de stress bij haar ontbrak. Misschien ziet zij net als wij inmiddels in, dat
dit het niveau is van Yuda. Hij kan nog zó dromen... Deste blijer zijn we met het
feit dat hij juist op deze school zit, met meer persoonlijke aandacht en meer tijd
voor creativiteit. Ik vermoed dat hij veel minder uit de verf zou zijn gekomen
op een standaardschool. Daar wordt vooral een systeem van drillen en uit het
hoofd leren gehanteerd in plaats van argumentatie en uitleg, zelfonderzoek en
uitvinden.
Persoonlijk maakte ik als student Bahasa Indonesia van taalapp Duolingo iets in die richting mee in de afgelopen maanden. Al oefenend ervaar ik soms inconsequenties
in het taalprogramma en vraag dan aan een forum waarom iets is of hoe dat precies
zit. Neem ‘ada’ en ‘adalah’; beide woorden betekenen er is/er zijn. Je kunt ze klaarblijkelijk niet ongestraft verwisselen en dat begreep ik niet. Meermalen
kreeg ik als antwoord dat het nu eenmaal zo is in die taal; dat is voor iemand als ik onbevredigend. Hoe het ook zij, het drukt de pret niet. Ik zit inmiddels op
niveau 17 van dit bètaprogramma en leer elke dag bij. Wat ik vooral leuk vind,
is dat er wekelijks gemiddeld twee taalsuggesties van eigen hand worden overgenomen.
De schoolvakantie van de mannetjes in Bali breekt nu aan, ze vroegen aan
hun moeder of ze in die periode af en toe naar Engelstalig zomerkamp mogen. Wij
juichen dat toe.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten