Hou je Kop-knop

Illustratie: Mark Long

Onze buren meldden ons onlangs dat ze weer veilig op het Deense honk arriveerden. Ze verbleven bijna twee maanden naast ons en vertelden aan de vooravond van hun vertrek dat ze frisse tegenzin hadden om weg te gaan. Ze hebben het zó naar hun zin hier! Ze zouden er twee dagen over doen met hun snelle bolide maar het werd gelukkig iets langer. Mijn liefje en ik begrijpen niet dat mensen (van onze leeftijd) in twee dagen ruim 3.000 kilometer willen afleggen, temeer daar Jan als chauffeur zich niet 100% voelt… Zij en hun lieve hond Chili overleefden de tocht. Later dit jaar keren ze terug, dan (semi-)permanent. Hun grote hoeve op het Deense platteland staat thans te koop. Ze willen dat te zijner tijd inruilen voor een pied-à-terre in de stad. Ook echtgenote Bente heeft tegen die tijd de pensioengerechtigde bereikt en dan komen ze vaker en langer. We hebben goed contact met hen maar overlopen elkaar niet. Zij hebben hun vriendenkring, wij de onze; af en toe mengen we, drinken een glaasje of eten een hapje samen.

Als ze terugkeren, gaan ze de scheidingswand tussen hun woonkamer en die van hun Spaanse buren isoleren. Juan en Marta kennen wij sinds we hier wonen. We maken af en toe een praatje met elkaar. Het is een aardig echtpaar van 80+ uit de provincie Murcia dat hier jaarlijks de zomermaanden doorbrengt. Ze zijn slechthorend dus hun televisie staat hard. Zelfs zó hard dat Jan & Bente moeite hebben hun eigen muziek en programma’s te beluisteren, of in alle rust een boek te lezen. Ook voor ons zou die geluidsoverlast onacceptabel zijn. Wij kunnen ons echter roeren in de Spaanse taal en zouden het onderwerp bij hen ter sprake brengen. Onze Deense buren spreken wel Engels maar geen Spaans, de Spaanse buren spreken uitsluitend hun moedertaal. Ze praten met elkaar maar dat doen ze met behulp van de Google vertaalapp. Beide echtparen staan dan met de telefoon in de hand tegen elkaar te oreren en dat ziet er apart uit. Wij bevolen het degelijke isolatiesysteem aan dat wij in onze vorige woning aanbrachten.

Vorige week las ik een aardig Engelstalig artikel over de ontwikkeling van de stilteknop. Deze ‘mute button’ werd in 1956 uitgevonden door de Oostenrijkse ingenieur Robert Adler die werkte voor een Amerikaans bedrijf. Hij werkte destijds aan de Space Command 400, de eerste afstandsbediening voor tv die commercieel zou gaan worden gebruikt. De aanwezigheid van een mute-knop was de eis van zijn baas die reclames verafschuwde.

Taxibedrijf Uber experimenteert momenteel met nieuwe functies voor hun Executive Service. Een van die snufjes is de “Quiet preferred”-knop waarmee je als passagier kunt aangeven dat je niet wenst te worden gestoord door praatjes van de chauffeur. Die knop wordt niet door iedereen gewaardeerd. Een Uber-chauffeur in Londen vindt de knop ronduit beledigend en cru. Ze hadden het wat hem betreft ook de “Hou je kop”-knop kunnen noemen.

Zelf ben ik er niet op tegen al maak ik doorgaans een praatje met de chauffeur. Ik herinner mij echter een taxichauffeur in Santiago de Chile die steeds vervelender en dwingender werd naarmate de rit door de stad vorderde. Hij was niet te stoppen, werd steeds ongemanierder in zijn uitingen. Zelf zat ik tenslotte met mijn kaken op elkaar geklemd achterin. Al was hij niet van Uber, die stilteknop had ik graag ik op hem uitgeprobeerd! Hij zette ons ook nog bij het verkeerde adres af en gooide er nog een laatste serie beledigingen uit voordat ik de deur met een knal achter mij dichtsmeet. Tja.

In het betreffende artikel kwam ook een klinisch psycholoog aan het woord die toelichtte dat mensen vandaag de dag omwille van sociale media alles voor de buitenwacht doen. Zo’n stilteknop is dan een welkome afwisseling en brengt een moment van rust in het jachtige bestaan. Twitter en Instagram bouwden die functionaliteit al in 2017 in. “We aren’t necessarily adapted to be interacting with strangers all the time. People find it incredibly tiring. At least in a taxi, you have an opportunity to sit and be quiet.”

Een andere deskundige in sonische anthropologie (ik wist niet dat zo'n vakgroep bestond?!) aan de universiteit van Exeter lichtte toe dat de behoefte aan stilte logisch is, aangezien we als mens nu eenmaal geen oorleden hebben. Alles komt binnen! Ongewenste muziek of ongewenst geluid staat steevast in de top5 van grootste ergernissen. Koptelefoons komen dan het dichtst bij de blokeerfunctie voor geluidsoverlast.

Aan het einde van het artikel werd nog een mooie tip gegeven om ongewenst geluid dragelijk te maken. Neem vijf geluiden uit je dagelijkse leven in gedachten die je een prettig gevoel geven. Denk daaraan als het tè rumoerig om je heen wordt. Zelf denk ik dan aan fluitende vogels, de branding, zingende Balinese mannetjes, geluidloosheid onder water en nog wat van dergelijke situaties. Het werkt, maar niet altijd. Soms is gewoonweg actie vereist. In het artikel las ik overigens dat “hearables” de nieuwe “wearables” van Silicon Valley zijn. Amazon, Apple en Google zouden ermee aan het experimenteren zijn, onder andere in combinatie met entertainment en gezondheidgerelateerde functies. ‘The future is ear’ is nóg een leuke zinspeling die ik in dit verband vond.

Onlangs kwam er een einde aan geluidsoverlast door een hijskraan in onze buurt. Zoals in eerdere blogs beschreven, wordt er thans in onze woonwijk flink gebouwd. Er is één bouwbedrijf waarmee ik al maanden praat over verbetering van onze leefomgeving. Helemaal stil krijg je het nooit maar elke verbetering die kán worden bereikt, moet je nastreven. Dat is mijn uitgangspunt. Mijn liefje en ik werden in de loop van de jaren steeds allergischer voor geluidsoverlast. De slechtste ervaring deden we op nadat een comercieel centrum in de directe omgeving van Lomas de Campoamor de deuren opende. Het waren de nep-Nina Hagens en nep-Rod Stewarts die daar 's avonds en 's nachts met microfoons op de terrassen van Engelse pubs stonden te krijsen. Ik schreef brieven aan de bareigenaren, sprak persoonlijk met de managers, belde de politie. In het begin hielp dat nog, later niet meer. We gaven het op. Verhuizen was uiteindelijk de enige optie.

Hier zette het bedrijf een torenkraan op. Het ding maakte lawaai, zeker in vergelijking met belendende bouwkranen. Na dit weken te hebben aangehoord, ging ik maar eens op zoek naar de baas van de bouwplaats. Het bleek een ontzettend aardige man-op-leeftijd te zijn. Hij was het eens met mijn klacht en nam contact op met kantoor. Enkele weken later werd de haperende motor verwijderd en een nieuwe geïnstalleerd. Het werkte aanvankelijk goed maar in de loop van de tijd begon de kraan weer meer geluid te maken. Totdat het ergerlijk werd. Op dat moment begon het volgende hoofdstuk in geluidsbestrijding. En in onze relatie. Hij en ik voerden altijd vriendelijke gesprekken; ik mocht hem, zag dat hij ook van het probleem af wilde. Nooit verloor ik mijn geduld tegenover hem, al zat ik er weleens dicht tegenaan.

Enkele weken geleden zag ik een man op de hoge giek staan; het bleek de reparateur voor de kraanrevisie te zijn. Staand naast de bouwopzichter bekeek ik zijn verrichtingen boven onze hoofden. De baas maakte mij er overigens op attent dat hij zelf inmiddels eveneens met oordoppen op maat rondliep. De ventilator van de kraan moest worden vervangen. De weken daarna hield ik de vinger aan de pols. Ik had het idee dat ik zelfs werd gemist als ik een weekje oversloeg… Tijdens een van die bezoeken sprak ik via de telefoon van de opzichter met iemand van het hoofdkantoor, bij een ander bezoek ontmoette ik een technische vrouw die polshoogte kwam nemen. Zo leer je Spaans praten als Brugvrouw! Het duurde lang voordat men tot actie overging.

Na die technische revisie op niveau werd geconstateerd dat de hele giek en een deel van de mast eraf moesten. Dat was een flinke klus en moest goed worden gepland. De bouwactiviteiten mochten immers niet stil liggen. Ze zochten naar de beste partij die de klus mocht klaren; zelf dacht ik dat ze vooral naar de goedkoopste op zoek waren. Daar had ik begrip voor, maar niet meer voor heel lang. Afgelopen week was het zover. Er stond een mobiele kraan op het bouwterrein en de herriesmaker werd ontmanteld. Het hijswerk lag een dagje stil. Toen ging de kraan weer aan de slag, zonder overlast. Joehoe! Als dank gaf ik twee pakken Hollandse stroopwafels af, voor de chef en zijn team. Hij was verrast, vond het een leuk gebaar. “Hasta luego” (tot ziens), zei hij toen ik de bouwplaats verliet. “Ik dacht het niet”, antwoordde ik met een lach. Mijn taak zit erop. De stilteknop doet het nog steeds.