Weer in het hier & nu

Na de goede afloop van de medische perikelen van afgelopen weken, sta ik weer stevig met beide benen in het hier en nu. Er is van alles gaande in de grote en kleine wereld om mij heen dus er is veel te melden. Maar een blogger moet nu eenmaal keuzes maken.

In Frankrijk begon het WK Voetbaltoernooi voor vrouwen. Op de eerste dag van het toernooi plaatste Google een doodle met enkele getekende voetbalvrouwen. Eentje droeg een oranje shirt, had een bruine huid en razendsnel haar. Dat kon maar naar één persoon verwijzen: Shanice van de Sanden. Deze enthousiaste aanvaller doste zich met haar ultrakorte luipaardkapsel spraakmakend uit voor het toernooi. Ik vind de haarkeuze opmerkelijk omdat zij allesbehalve een lui paard is in het veld. Als iemand zich in een wedstrijd de benen uit het lijf rent, is zij het. Ik ben fan van dit team en nam mij voor al hun wedstrijden live te zien. Hun eerste wedstrijd tegen Nieuw-Zeeland was echter niet om over naar huis te schrijven. De tegenstander was kwalitatief veel minder maar stug, de Nederlandse dames waren slordig in hun pases. Die waren vaak te kort of juist te lang. Shanice kon in deze wedstrijd geen verschil maken. Invalster Jill Roord, de eeuwige nummer 12 van het elftal, kopte de bal in de extra tijd behendig in de touwen. Hun spel hield mij op het puntje van mijn stoel. Het kan en moet beter. “Er werd teveel gewandeld”, aldus het commentaar van de coach na de wedstrijd.

In de polls is Nederland geen favoriet voor de cup maar dat deert de Oranje Leeuwinnen niet. Als Europees kampioen zijn ze ‘dark horse’ en kunnen dus zonder teveel extra druk in het toernooi groeien. Het Amerikaanse elftal is torenhoog favoriet; ook zij speelden gisteren. In een artikel las ik dat het eerste vrouwenvoetbalseizoen op nationaal niveau in de Verenigde Staten al in 1995 van start ging. Ze kennen dus een traditie van bijna 25 jaar. Er voetballen daar momenteel negen miljoen meisjes en vrouwen dus het mag niet moeilijk zijn om de Beste Elf te selecteren. Ze veegden de Thaise tegenstander met 13-0 van de mat. Het is een record. 

Als er niets is dat boeit op de Vaderlandse buis, zappen we graag naar Netflix. Dit zijn mijn aanraders van 2019 tot dusver: (1) ‘After Life’ met een anders dan andere Ricky Gervais in de hoofdrol. Deze acteur is zo veelzijdig! In zes afleveringen tot nu toe speelt hij een man-met-hond die zijn grote liefde verloor aan kanker en zijn best doet door te leven. Een prachtige serie met een lach en een traan. Ik hoop dat het een meerjarige reeks wordt.

(2) De Spaanse film ‘Elisa y Marcéla’ speelt zich in Noord-Spanje af aan het einde van de 19de eeuw. Deze langzame film in zwart-wit die mij bij tijd en wijle aan ‘Roma’ deed denken, gaat over twee vriendinnen op een nonnenschool die verliefd worden op elkaar. De film is gebaseerd op een waar gebeurd verhaal. De meisjes werden bekend als de eerste Spaanse vrouw die als man ging leven om zijn vriendin te kunnen huwen. In de film gaan ze meermalen vrijwillig en gedwongen uit elkaar. Triest maar mooi.

(3) Seizoen 1 van ‘Street Food’ trakteert de kijker op een serie prachtige portretten van soms stokoude (!) Aziatische amateurkoks die hun plek onder de culinaire zon ruimschoots verdienden met traditioneel straateten. Eén vrouw, de excentrieke Jay Fai uit Bangkok, ontving zelfs een Michelinster en is sindsdien wereldberoemd vanwege haar krabcakes. Het authentieke gerecht van de Indonesische legende Mbah Satinem uit Yogyakarta bracht sweet memories en water in de mond. Op de dag- en avondmarkt van de stad verkoopt ze jajan pasar.

Op mijn volgende kijklijst staat de serie ‘When They See Us’ over vijf zwarte tieners in New York die in 1989 ten onrechte werden veroordeeld wegens verkrachting. De serie kreeg een heel goede pers. Ik las dat Linda Fairstein, destijds de hoogste aanklager in de rechtzaak tegen de vijf tieners en nu suksesvolle thrillerauteur nooit haar excuses aanbood na die welbewuste rechterlijke dwaling. Haar uitgever verbrak afgelopen week de banden met haar. Ook Trump is te zien in deze serie. Hij deed destijds een publieke oproep tot de doodstraf voor de vijf jongens. Hij bood evenmin zijn excuses aan voor zijn moedwillig foute standpunt. Wie roept nu om zijn afzetting?

Afgelopen week begon in Australië de editie van Masterchef Australia 2019, mijn all time favorite kookprogramma. Uit voorzorg verwijderden we de app van de krant Sydney Morning Herald van de iPad. We willen immers niet in de situatie terechtkomen waarin er ongewenste tipjes van de sluier worden opgelicht. Ik wacht rustig af totdat het programma weer op de Nederlandse tv zal worden vertoond. Wat ik al wel zag is dat Poh Ling Yeow, de kandidaat die tweede werd in de allereerste editie van dit programma, dit seizoen terugkeert als mentor van amateurkoks. Ik ben ook fan van creatieveling Poh met haar aanstekelijke lach. Zij onderging dit jaar een metamorfose: ze knipte haar lange haar af en ging van kort naar korter.

En tenslotte het Verenigd Koninkrijk. What puts the ‘Great’ in Britain? Nou, niet iemand als Boris Johnson! Columniste Polly Toynbee van The Guardian schreef gisteren een boeiend stuk dat ze in een vermakelijke vorm goot. Haar column werd geschreven vanuit het perspectief van Rip van Winkle. Hij komt na tien jaar uit coma in een Engels ziekenhuis. (Ter info: Rip van Winkle was de hoofdpersonage in een kort verhaal van de Amerikaanse schrijver Washington Irving, geschreven in 1819. Van Winkle is in dit verhaal van Hollandse origine, verdwaalt in de Catskill Mountains en wordt 20 jaar later wakker. Daardoor miste hij de Amerikaanse revolutie compleet!)

De Rip van de Britse Polly wordt na tien jaar wakker in een ziekenhuis, kijkt om zich heen en schrikt zich rot. Hij spreekt met gestresst personeel, ontdekt dat er 100.000 vacatures zijn in de NHS (de Britse Gezondheidszorg) en twee miljoen mensen op de wachtlijst staan. Hij vraagt het personeel op wat voor nazorg hij mag rekenen na zijn wonderbaarlijk ontwaken. Niet veel. 1.4 miljoen kwetsbaren in de samenleving ontvangen geen enkele sociale (na)zorg omdat gemeenten in de afgelopen tien jaar de helft van hun budget moesten inleveren.

Van Winkle gaat googelen en ondekt voorts dat lagere scholen -deels in vervallen staat, de meesten met heel veel achterstallig onderhoud- 8% minder fondsen per leerling ontvingen en middelbare scholen zelfs 16% per leerling, waardoor het aantal leraren drastisch slonk. Kunst-, dans-, ontwerp-, muziek- en dramalessen verdwenen uit het lesprogramma. (Saillant detail is dat het gebeurde onder bewind van de vroegere staatssecretaris van Onderwijs Michael Gove die nu tevens kandidaat is voor de opvolging van May.)

Rip ontdekt bovendien dat Britse kinderen van nu honger hebben; tegenwoordig kunnen aanzienlijk minder scholen gebruik maken van gratis maaltijden. Vier op tien kinderen in Groot Brittanië leeft in armoede, het hoogste percentage in 60 jaar. Het woord ‘voedselbank’ kent Van Winkle niet vanwege zijn lange slaap maar hij ontdekt dat er 2.000 van zijn voor één miljoen hongerige gezinnen. Sociale zekerheid kreeg tijdens zijn afwezigheid te maken met grote krimp. Voor het eerst in zijn leven, leven Britten van zijn leeftijd niet langer maar korter. Terwijl hij sliep verkortte zijn leven met één jaar. Voor het tweede achtereenvolgende jaar nam het aantal babysterftes toe; iets wat hij niet eerder meemaakte. Het aantal kinderen dat zorg ontvangt verdubbelde maar het aantal zorgverleners liep drastisch terug.

Salarissen bleven steken op het niveau van tien jaar geleden en inkomens liggen nog niet eens op dat niveau; ongekend sinds de tijd van Napoleon. Het aantal daklozen nam met 250% toe maar Van Winkle las tot zijn ontsteltenis dat het aantal miljardairs in het Verenigd Koninkrijk verdubbelde. 30% van hen ontdook overigens het betalen van belasting in eigen land.

Foto: The Guardian

Het zijn de gevolgen van het afbraakbeleid van de regerend Conservatieven. De vermaledijde Tories dompelen het land al jaren in chaos onder en er lijkt geen einde aan te komen.

Toen Van Winkle tenslotte op de ziekenzaal zijn tv aanzette, zag hij tien kandidaten. Zij doen thans mee aan de stoelendans om de vacante zetel van premier Theresa May. Toen sloeg de depressie pas echt toe! Deze kandidaten, veelal ministers die verantwoordelijk zijn of waren voor bovengenoemde daden, beloven dat alles goed komt na Brexit. “With Brexit, this can be the best country in the world.”

In de polls maakt Boris de Pfeffel Johnson de meeste kans om premier te worden. Hij was de man die een blauwe maandag als minister van Buitenlandse Zaken flop op flop stapelde. Hij was ook de man die tijdens de Brexit-campagne de grootste leugenaar bleek. Daarom omarmt Trump hem, zowel letterlijk als figuurlijk. Soort zoekt soort. Het is Johnson die nu zegt de scheidingsbetaling aan de EU te weigeren. Daarmee hoopt hij stemmen te trekken. Het is moeilijk om als mens niet cynisch te worden… Met BoJo op Downing Street 10 gaat de volksverlakkerij in het onverenigd koninkrijk nog wel even door.  Polly Toynbee geeft goed aan: een blad is om te beschrijven, niet om voor de mond te nemen.