De lopende rechter

Normale mensen gaan op zaterdagavond naar een restaurant, de bios of een feestje, wij hadden een buurtvergadering. Wij wonen in een wijk die een soort vereniging van huiseigenaren kent maar eigenlijk ook weer niet. Het enige dat ons met de rest verbindt (naast de locatie), is een postbus in de straat achter ons. Daarvoor deden we bij de aankoop een eenmalige betaling. Deze zogenaamde ‘Vereniging’ beslaat drie straten. Die van ons, het straatje achter ons en de straat daarachter.

Het oorspronkelijke plan van de bouwer was destijds dat er in dit deel van de woonwijk slechts twee straten zouden zijn en dat de grondstukken waarop onze huizen en die in de verderop gelegen straat staan, belendend zouden zijn. De gemeente ging niet akkoord: de plots zouden te groot zijn, er moest een straat met huizen tussen. Zo ontstond een eenrichtingsstraatje met anderssoortige woningen, geen separate straatnaam met eigen straatverlichting.

In onze straat staan drie huizen die een deur hebben in de achterwand. De deuren zwaaien open naar de smalle straat van onze achterburen. Buurman Juan bracht -rechtmatig of niet- een geel vlak op de grond achter zijn achterdeur aan. Daar mocht wat hem betreft niet worden geparkeerd. Dat stoort een of meer achterburen al jarenlang. Hij stoort zich er op zijn beurt aan dat er regelmatig geparkeerde auto’s zijn achteruitgang blokkeren. Enkele weken geleden liet hij een brief van zijn advocaat circuleren. Daarin stond dat mensen die hun auto parkeren langs de achterwand en zo zijn achteruitgang blokkeren, een onrechtmatige daad begaan.

In die brief werd verwezen naar een wetsartikel, de tekst werd aangehaald. Nu is het zo dat wij formeel geen verenigingsstatuten hebben. Evenmin hebben we een administrateur en een secretaris. Er is niet eens een lijst van huiseigenaren. Wel hebben wij señor Fernando die zich ver voor onze tijd als vrijwilliger aanmeldde voor de functie van president. Van wat dan? Dat is de vraag.

De Spaanse wet kent de ‘Ley de Propiedad Horizontal’ die stamt uit 1960 en werd geamendeerd in 1999 en in 2003. Die wet is echter uitsluitend van toepassing op appartementen. Als het gaat om vrijstaande of geschakelde huizen -zoals in ons geval- is er een andere wet van toepassing: de ‘Ley del Suelo’ (1956) die in 1975 en 1990 werd geamendeerd. Volgens die wet is sprake van een Vereniging van Huiseigenaren bij gemeenschappelijk gebruik van wegen, tuinen, zwembaden en straatverlichting. Nu kan het zijn dat de ontstaansgeschiedenis van de straat achter ons en de privéverlichting aldaar grond zijn zijn voor het zijn van zo’n vereniging. Onze postbus en die van onze buren hangen in die straat.

Fernando gaf ruim een week geleden een brief huis-aan-huis af waarin hij een vergadering aankondigde. De ‘asamblea general ordinaria’ zou om 21:00 uur beginnen, gevolgd door een tweede sessie om 21:30 uur. De eerste twee agendapunten  verwonderde mij enigszins: goedkeuring van het budget 2019-2020 en herverkiezing van het bestuur. Het derde punt was wvttk, wat verder ter tafel komt. Het principe van een vergadering in twee fasen kennen we van de Vereniging van Huiseigenaren waarvan we in Campoamor deel uitmaakten. Als er moet worden gestemd en er zijn onvoldoende personen aanwezigen, kan stemming door een minderheid tijdens een tweede convocatie doorgaan.

Afgelopen zaterdagavond was het zover. De vergadering zou in de straat achter ons plaatsvinden. Mijn liefje voelde zich de hele dag alsof ze op schoolreisje ging. Zelf had ik er niet per se veel zin in maar mijn camera lag klaar. Om vijf voor 9 liepen we met Deense buurman Jan en drie klapstoelen de straat uit. Onze Spaanse overburen (zij maken geen deel uit van de vereniging) vroegen of we naar het strand gingen. We gaven een korte toelichting: we hadden een buurtvergadering waarbij de parkeer- & achterdeurproblematiek op de agenda stond. Guillermo keek even bedenkelijk. Hij drukte ons vriendelijk doch dringend op het hart ons niet met deze kwestie te bemoeien. Huh?! Dat intrigeerde. 

Wij klapten onze stoelen aan een kant van de straat uit en zegen neer. Verderop stonden mensen met elkaar te praten. Het werd 9 uur en steeds meer personen liepen de straat in en hun huizen uit. Señor Fernando was echter in geen velden of wegen te bekennen. De minuten tikten weg. Rond half 10 kwam hij ontspannen de hoek om. Dat was nog steeds niet de start van een vergadering. Wel van een verdere groepering. Iedereen kwam onze kant op. Mijn liefje vond het een grappig verschijnsel: een meute Spanjaarden die iets met elkaar hebben uit te vechten, scharen zich om een trio van buitenlanders die niets met de kwestie te maken hebben. Tja.

Op het moment dat de president de vergadering opende, bleven mensen praten. Iemand anders moest de praters tot stilte manen. Eerst ging het over een mij onbekend budget. Bewoners van de tussenstraat moeten waarschijnlijk samen betalen voor de straatverlichting en het gemeenschappelijk gebruik van de straat. Dan zijn zij met elkaar kennelijk wel een vereniging maar niet met ons. Complex! Agendapunt 2, de formele herverkiezing kwam niet tot stand al werd er veel over en weer gepraat.

Toen het inmiddels donker was, kwam het langverwachte onderwerp ‘Puertas’ aan de orde. Alle eigenaren van achterduren en hun aanhang waren present; ik ken ze alledrie persoonlijk. Tot dusver roerden zij zich niet in enige discussie. Dat veranderde terstond. Een buurman in de tussenstraat bracht zijn advocate mee die op niet mis te verstane wijze uitlegde dat deuren in achterwanden illegaal zijn. Punt uit. De temperatuur liep op.

De zoon van buurman Juan, een keurige man in lange broek en overhemd (de enige) die namens zijn 82-jarige vader zou optreden, nam daarop het woord. Hij las het relevante wetsartikel voor en stelde dat blokkeren van een (achter)uitgang onwettig is. Hij werd regelmatig onderbroken totdat spreken hem zelfs onmogelijk werd. Bijna smekend vroeg hij Fernando om in te grijpen. Juan stond er geduldig  naast, met het wetboek Burgerlijk Recht in zijn handen.

Het hielp niet dat ik hoorde dat Fernando in het verleden persoonlijk toestemming gaf voor plaatsing van de eerste deur. Het ging echter niet alleen om deuren. Achterburen van de smalle privéstraat parkeren hun auto’s dermate strak langs de wand dat buren niet meer bij hun water- en electriciteitspunten kunnen. Dat leidde er voor onze Deense buren toe dat hun klusjesman een aggregaat moest huren tijdens de verbouwing van het huis en dat is niet goed te praten. Zij bleken bepaald niet de enigen te zijn. De voorbeelden stroomden rijkelijk.

Het toeval wil dat de vergadering werd gehouden naast een geparkeerde auto die het probleem goed illustreerde. Tenminste, voor hen die het wilden zien. Het was drie uit onze straat tegen allen uit de achterstraat. Het escaleerde in fasen terwijl wij op onze klapstoelen als ijskonijnen luisterden en toekeken. Geïnteresseerd, dat wel. Mannen trokken hun kijvende vrouwen weg, vrouwen trokken hun kwade mannen aan de arm uit de kluwen. Mensen die we eerder als rustige lui leerden kennen, bleken ineens licht ontvlambaar. Voor enkele achterburen die we slechts van gezicht kennen, lopen we voortaan een straatje om.

Ik bedacht mij tevens dat er iets gaande is met (Spaanse) mannen en hun auto’s, hoe oud de vehikels ook zijn. In onze straat zien we regelmatig de ene autobezitter wegrijden en de andere zijn auto, die tot dan toe niet voor de deur kan staan, op de nieuwe parkeerplek zetten. Ons kan het niet schelen dat we in drukke tijden elders moeten parkeren. Wij wachten geduldig op rustiger tijden.

De Deense buurman verliet de vergadering als een van de eersten. Deze rustige man kon het ongestructureerde en verhitte gesprek niet langer aanzien. Wij bleven nog even, lang genoeg om een soort van compromis aan te horen. Als de achterdeuren voortaan dicht blijven, worden de kastjes aan de achterwand zo veel mogelijk vrijgehouden. We gaan zien wat ervan komt. We liepen in verwondering terug naar huis, een ervaring rijker. Al was het geen Saturday Night Fever. 

Nagekomen bericht: president Fernando trad af. Geen idee wie nu president is.