Mis het niet!

Vandaag begint hier de 74ste ‘Vuelta a España’, de Ronde van Spanje. De start is bij ons in de buurt. De renners maken namelijk een rondje om de Salinas van Torrevieja. Nu vinden we die plaats niet bepaald interessant. Dat bedoel ik niet neerbuigend, ruim 85.000 inwoners kozen het als hun thuis. Als we er al komen, is het voor een wandeling over de lange boulevard en om daar een ijsje te eten met uitzicht op de Middellandse Zee. 
De zoutmeren in de buitenwijk van de stad zijn op zich een bezoek waardig, echter niet met duizenden anderen om ons heen.

Slechts eenmaal eerder, toen we nog in Campoamor woonden, trokken we erop uit om de wielrenners te zien rijden op de N-332. In de verte zag ik spaken glinsteren in de zon, vervolgens kwam er een wolk van kleuren op ons af en toen ik met de ogen knipperde, was de meute alweer voorbij. Het idee dat ze de steile heuvel langs ons toenmalige strandje beklommen en van hetzelfde uitzicht genoten als wij, was aardig.

De ronde van Spanje is ruim 3.200 kilometer lang maar is welbeschouwd geen ronde. Er wordt gefietst op 21 trajecten aan de oost- en noordkust van het land, rondom Madrid en in Andorra. Het grootste traject leggen de renners af in bus en vliegtuig en dat vind ik wel nepperig. Wielrennen vind ik sowieso niet de interessantste sport die er is, met die kopman-knechtstructuur al fiets ik zelf graag recreatief. Naar de Ronde van Frankrijk keek ik dit jaar welgeteld 30 minuten. Mijn liefje krijgt uitslag als ze Mollema of Gesink hoort. Torenhoge salarissen en veel woorden maar weinig daden van enige importantie. Deze koers gaan we dus niet aanschouwen. Enkele vrienden in Nederland zouden de koers graag meebeleven, appten ze vanmorgen. De sympathieke Steven Kruijswijk, die goed presteerde in de Tour, zal hier aan de start verschijnen.  

Wat vandaag pas echt feestelijk is, is dat wij van Huize Barefoot elkaar precies dertig jaar en zes maanden geleden leerden kennen. Aaarrgh… waar blijft de tijd?! Ik herinner mij ons eerste avondje uit in Amsterdam goed. We namen een drankje bij Café Schiller, zaten op het terras van L’Opéra, sjansten met de barvrouw van Vive la Vie, dineerden in een Grieks restaurant en namen tenslotte een afzakkertje in Café Américain. We waren degenen die de deur sloten. Een onderhoudende, gemoedelijke en tegelijkertijd spannende avond. Dat smaakte naar meer!

We lieten er geen gras over groeien en spraken af dat ik haar de volgende avond in haar toenmalige woonplaats Dordrecht kwam bezoeken. Overdag moest ik een vriendin in de stad helpen verhuizen en 's avonds ging ik eerst nog met een andere vriendin een hapje eten. Laat stapte ik in de auto en reed naar het zuiden. Zij woonde in een mooie, groene woonwijk maar dat kon ik op dat moment niet waarderen. In het holst van de nacht reed ik rondjes totdat ik er wanhopig van werd. Even mobiel bellen was er niet bij. Toen ik op het punt stond naar eigen huis terug te keren, reed ik plotsklaps het gezochte pleintje op. Na die ontmoetingen was mijn Liefje al de GL, mijn grote lieverd. Dat was nog maar het begin. Ik denk dat we net over de helft zijn, het einde is voorlopig niet in zicht.

We lunchten eerder deze week weer eens bij een van onze favoriete restaurants in de regio (The Fishbowl). We hadden toen al het een en ander te vieren: dat we recent een lekker zomerbuitje kregen, de terrassen zojuist vakkundig waren ontdaan van zand en zout, het pensioengeld vroeg binnen was en we kort ervoor iets voor de eerste keer deden. We missen geen gelegenheid om te vieren, of het nu grote of kleine momenten van geluk zijn.

De noviteit was dat we naar een van de boeien in zee zwommen, honderden meters uit de kust. Mijn liefje raakte er niet over uitgepraat. Dat kun je niet ongestraft bij elk weer- of watertype doen, al zijn we beiden goede zwemmers. Dat kan alleen in een zogenaamd ‘M-zeetje’: geen wind, nauwelijks stroming, een gladde zeespiegel en helder zicht tot op de bodem. Exceptioneel. Zelf crawl ik weleens een eindje richting open water onder mindere omstandigheden maar samen doen we dat nooit. Naarmate we verder uit de kust raakten, verstomde het geluid vanaf het strand meer en meer. We dobberden samen vederlicht in een bubbel van gelukzaligheid. Een mooie ervaring, intiem zelfs.

Afgelopen week was er veel aandacht voor zeezwemmen in de Nederlandse media. Het aantal drenkelingen in de Noordzee neemt jaarlijks toe en het aantal lagere scholen dat zwemmen voor kids op het programmma heeft staan, neemt af. Geen goede trend. Een deskundige verklaarde dat je met zwemdiploma A en B op zak onvoldoende bent geoefend om veilig in zee te zwemmen. Je hebt golven, stromingen, muien en dergelijke, doorgaans zonder zicht onderwater. Dat zijn omstandigheden die zwemmen in zee uitdagender maken. De dag na de bubbel hadden we een rode vlag, de daaropvolgende dag een uiterst verraderlijke zee met korte golven uit alle richtingen en een sterke onderstroom. Het kan verkeren. 

De meeste kinderen in Nederland stoppen met zwemles na het behalen van diploma B. Pas vanaf C zou een kind goed in zee kunnen zwemmen, is het inzicht. Op dat niveau is er namelijk meer aandacht voor zwemtechniek, moeten langere afstanden worden gezwommen en doen kinderen dat gekleed. Pas na het suksesvol afleggen van die zwemtest zijn ze zwemveilig- en vaardig. Als ex-zwemjuf ben ik het daar volledig mee eens. Spaanse kinderen kunnen op het eerste gezicht redelijk goed zwemmen. Ze doen hier ook aan schoolzwemmen en het systeem kent tien soorten diploma’s (die ‘premios’ worden genoemd), van baby’s tot gediplomeerde marathonzwemmers.

Genoeg over zwemmen, terug naar Culiland. Aanstaande maandag (26 augustus) begint het elfde seizoen van mijn favoriete kookprogramma op de Nederlandse tv: Masterchef Australië. De finale vond kort geleden Down Under plaats en nu is het al onze beurt. Joehoe! Van maandag tot en met donderdag te zien op Net5 om 19:30 uur. Het suksesvolle programma wordt in 180 landen uitgezonden, de juryleden zijn wereldsterren, gasten staan te popelen om in het programma op te treden, de winnaar verzekert zich van een plaats temidden van stralende kooksterren. Dat is de essentie van het sukses van dit programma in een regel. 

Het is wel de laatste keer in deze opzet. Juryleden George, Gary en Matt en het Australische 10 Network kwamen niet tot een overeenkomst voor het volgend seizoen. Een specifieke bepaling in het tweejarige contract bleek onoverkomelijk. 

In eerste instantie werd gesuggereerd dat de mannen teveel salaris vroegen; ze zouden ‘geldwolven’ zijn. (Het zou gaan om 9 miljoen Ozzie dollars voor het trio.) Later kwam een genuanceerder beeld naar voren: ze wilden zich niet voor de hele periode vastleggen, wilden tijd vrijhouden voor andere projecten. Dat is hun goed recht. Ik denk dat kanaal 10 een fout maakte... Ze vinden het zelf erg jammer dat ze, na zoveel jaren bomvol sukses, het stokje niet persoonlijk kunnen overdragen aan een nieuwe, wellicht jongere jury en dat vind ook ik een gemiste kans.

Echter, verandering van spijs doet eten. Misschien kunnen we volgend jaar een jury van uitsluitend vrouwen samenstellen? Met Poh Ling Yeow, Maggie Beer en Kelly Wong in de regie? We gaan het zien. Maar eerst gaan we lekker lang genieten van deze jaargang. Mis het niet!