Droombaan

Toen ik laatst op het strand stond uit te druipen na de dagelijks verkwikkende zwempartij, zag ik een Spaanse man die met vrouw en twee kinderen onder een parasol lunchte met tortilla, chips en olijven. Voorzichtig haalde hij een zwart tasje uit de grote strandtas. Wat tevoorschijn kwam, leek een GoPro in waterdichte behuizing. Hij stak het apparaat in de lucht voor een familieselfie en sprak tegen het ding: “GoPro toma una foto”. De kleine camera deed wat de baas vroeg: het nam een foto van het gezelschap. Dat moest de GoPro Remo zijn, een spraakgestuurde versie van de actiecamera. Hij bekeek het resultaat tevreden op het schermpje. Gelukt!

Een goed ding om mee te snorkelen bedacht ik mij, al doet mijn oude Olympus Tough het nog uitstekend. Dan zou ik er wel een GDome-behuizing bij kopen zodat je onder-bovenwateropnames kunt maken; iets waarmee ik graag wil spelen. Of ik zou het ding opdracht geven om te gaan vliegen. Dat kan het nu nog niet maar dat is een kwestie van tijd. Al geruime tijd kijk ik naar handzame drones met de beste camera aan boord. Ook dat speeltje intrigeert mij als amateurfotograaf. De drone is niet meer weg te denken uit natuurseries en zelf zou ik er ook graag mee willen experimenteren. De duurste drone kost tonnen, de goedkoopste circa €20. Eentje voor beginners met een echt goede camera is absoluut betaalbaar maar telkens als ik bedenk hoe dat geld aan serieuzere zaken kan worden uitgegeven, stel ik de aankoop uit. Dat heeft ook te maken met mijn levensfilosofie van consuminderen. Zeg nu zelf: (die) dingen zijn niet nodig om gelukkig te zijn. Je wordt er niet duurzaam happy van.

Het belang van sparen en op je centen letten werd mij vroeg bijgebracht. Als je geen geld had, kon je niets kopen. Op de pof kopen was ondenkbaar en geld lenen onbespreekbaar. Gedurende mijn studietijd had ik altijd bijbaantjes om mij iets extra’s te kunnen veroorloven. In die tijd leerde ik hoe je veel met weinig kunt doen. Groenten en fruit kopen op de markt, andere spullen in de uitverkoop en in tweedehandswinkels. En gewoonweg sparen voor iets bijzonders. Mijn eerste èchte baan (jaren '80 van de vorige eeuw) was intellectueel uitdagend maar qua salaris geen vetpot. Over het salarisniveau van mijn baan die ik als laatste had voordat ik Nederland verliet, was ik al dik tevreden.

Mijn liefje is een paar jaar ouder dan ik. Zij had een goede baan en een eigen huis toen ik haar leerde kennen, zelf huurde ik iets kleins in hartje Amsterdam. Haar salaris was destijds hoger dan het mijne en dat bleef zo tot aan het einde van onze carrières. Toen we gingen samenwonen, verklaarde zij formeel dat we één huishoudknip gingen voeren en alles zouden delen. Letterlijk: alles, gedeeld door twee. Niks ieder een eigen huishoudknip. Kom eens om zulke ruimhartigheid! Zij werd de CFO van de familie en is dat nog steeds. In die functie probeerde ze mij meermalen voor onze financiële administratie te interesseren maar dat was tevergeefs. (En dan te bedenken dat ik ooit -tijdelijk- financial controller was!) Ieder haar hobby's. De banen die we in Londen hadden, legden ons geen windeieren. Onze beide salarissen groeiden daar flink. Uit die tijd stamt de collectie van handgemaakte schoenen, zijden sjaals en bijzondere tassen die nu stof liggen te vergaren. Al waren we niet altijd zuinig, we bleven spaarzaam.

Samen namen we de beslissing om relatief vroeg te stoppen met werken, zij was het die de rekensommen maakte. Hoezo wachten tot we 65 zijn? Als het kan, dan gaan we! Zo hing ik mijn pumps aan de wilgen en verbrandde ik de panty’s ritueel op de Dag van de Arbeid, een maand na mijn 45ste verjaardag. Zij was 54 toen ze stopte en deed dat een jaar eerder dan zij plande. Sinds we rentenieren, draag ik geen portemonnee meer op zak.

Living off the piggy bank & on the wind…. Dat was wat we al jaren ambieerden; vanaf dat moment deden we het. Sindsdien leven we als God in Spanje en reizen we tegen de klippen op. We overwinteren vooral. In 2005-2006 maakten we de eerste en tegelijkertijd langste reis om de wereld (zes maanden). In 2010 verbleven we het langst op één exotische plek (Bali). In 2014-2015 bezochten we de meeste landen in één reisperiode (10). Midden- en Zuid-Amerika, Australië, grote delen van Zuid- en Zuidoost-Azië: als bestemmingen kunnen ze ons bekoren. Reizen is verslavend. Al dat gereis overdenkend, hadden we wellicht meer kunnen spreiden. Maar spijt? Absoluut niet. Er staan nog enkele landen op mijn verlanglijstje al is de tijd van een rustiger reisschema aangebroken.

Eerder deze week publiceerde het CBS dat een ruime meerderheid (58%) van de werknemers in Nederland die in 2018 met pensioen gingen, 65 of 66 jaar is, vijf maanden later dan in het voorgaande jaar. De gemiddelde pensioenleeftijd stijgt daar dus. Onder andere in Noorwegen en Zweden heeft meer dan 20% van alle  arbeidsparticipanten tussen 65-75 jaar echter nog een betaalde baan. Mijn liefje bereikte de pensioengerechtigde leeftijd reeds en ontvangt inmiddels ook AOW-met-strafkorting vanwege haar buitenlandjaren. Zelf moet ik nog enkele jaren geduld hebben. Van rentenieren is al jarenlang geen sprake meer met een rente van nul of zelfs negatief, zoals nu dreigt. Lage rente werd het nieuwe normaal, helaas.

Deze week las ik ook een artikel in de Nederlandse uitgave van Business Insider, over jonge mensen die vroeg met pensioen gaan. Het ging over FIRE ‘Financially Independent, Retire Early’ van mensen van rond de 30. Het gaat bij sommigen niet over het verzamelen van een berg geld maar om het laten groeien van wat ze hebben. Anderen, twee voormalig leraren, wonen zelf op 39m² in een goedkope woonwijk maar investeren in huizen die ze vervolgens goed verhuren. Een 28-jarige gewezen Corporate Finance-vrouw heeft als blogger een betaalde bijbaan die haar pensioen aanzienlijk aanvult. Anderen verkopen alles en leven als mobiele pensionistas op bescheiden voet verder in een caravan of camper. Dat deden mijn liefje en ik niet maar we genieten net als zij van vrij zijn.

Het is een tamelijk lange en nogal persoonlijke inleiding op het onderwerp van dit blog: de droombaan. Geloof het of niet maar onlangs solliciteerde ik ernaar. Niet omdat het moet maar omdat het kan. En niet in de laatste plaats omdat ik denk aan het profiel te voldoen. Het eerste dat ik dacht toen ik de kop van het artikel bekeek, was: mooie drone-opname! Het gaat over een baan op de Maldives, een eilandengroep (75) in de Indische Oceaan. Toen we in 2016 rondreisden in Sri Lanka overwogen we even om er een uitstapje naar te maken; dat deden we uiteindelijk niet. De Maldives is een van de oorden die wordt bedreigd. Als het oceaanwater nog 2 meter stijgt, verdwijnt de hele groep onder de golven.

Het vijfsterrenresort Soneva Fushi op Baa Atoll opende vorig jaar de deuren. Dat atol wordt gevormd door 105 koraalriffen met een oppervlakte van 263 km². In dit luxe resort is het bedrijf ‘Ultimate Library’ verantwoordelijk voor het inrichten en beheren van een pop-up boekwinkel. Het bedrijf zoekt een Barefoot Bookseller. Dat deden ze eerder in 2018 en namen toen de jonge Aimee Johnson aan die tot dan toe werkzaam was bij een uitgeverij in Ierland. In een van haar blogs, getiteld ‘Champagne Swimming’ beschrijft ze hoe ze een champagnekurk opduikt vanaf een steiger. Inmiddels staat ze weer met geschoeide voeten in de realiteit. Naar verluidt, solliciteerden duizenden mensen uit alle windstreken, van piepjong tot stokoud. Onder hen bevond zich een persoon uit het persteam van het Witte Huis en een 80-plusser die zichzelf de ‘Beach Poet’ noemt. Nu wordt de actie herhaald voor de opening in oktober 2019.

De boekverkoper-op-blote-voeten moet hotelgasten gedurende drie maanden begeleiden in hun literaire queeste, in de breedste zin van het woord. Je moet niet alleen over boeken kunnen adviseren maar ook schrijf- en leesworkshops organiseren, nieuwsbrieven opstellen, een blog bijhouden, nieuwe ideeën ontwikkelen en de administratie doen. Dingen die ik eerder deed. De verdiensten bestaan uit kost en inwoning. Tot vroeg opstaan om nog even te snorkelen voor ik naar mijn werk ga, ben ik meer dan bereid. Zelf een visje vangen voor mij meegereisde liefje zal ik eveneens zonder morren doen.

Ik schreef over mijn talenkennis, mijn boekenstudie en mijn liefde voor lezen, over relevante werkervaring in mijn loopbaan, mijn jaren in het buitenland als consultant, inwoner en reiziger, over bloggen en mijn blognaam Barefoot on the Beach die ik als een gunstig voorteken zie. Ik permitteerde mij zelfs een grapje in mijn brief ‘the job fits me like a glove, or rather like a flip-flop.’ Mijn leeftijd vermeldde ik niet. Ook vergat ik te melden dat ik de taal van papegaaivissen spreek, de meest voorkomende vissoort rondom dat atol. Ik kreeg nog geen reactie. Het aantal sollicitanten zal wel weer overweldigend zijn maar wie niet waagt, die niet wint. Fingers crossed!Al realiseer ik mij dat ik zonder die droombaan ook al een grote bofkont ben. Wordt hoe dan ook vervolgd.