Van oor tot oor

Vorige week vierde onze Yuda in Bali zijn 12de verjaardag. Hij is de oudste van het stel, degene met de feestelijke udeng op het hoofd. De aanloop naar dat lange-afstandsfeestje verliep niet zonder hobbels. 

Allereerst was er enkele dagen voor die dag op locatie nog geen sprake van een verjaardagsdoos. Het aanstaande feestvarken maakte zich er zorgen om en wij, de afzenders, deden dat met hem. We hadden het ding namelijk zes weken daarvoor vanuit Spanje verstuurd. We hielden echter geen rekening met de festiviteiten die de hindoes van Bali in deze periode hebben: Galungan en Kuningan. Tijdens de eerstgenoemde ceremonie bezoeken de geesten van overleden (voor)ouders het hier en nu. Dat duurt totdat ze het aardse weer verlaten en dat doen ze op Kuningan. Iedere zichzelf respecterende hindoe blijft thuis om de bezoekers te ontvangen met offerandes en gebeden. Alles op het eiland van de goden komt tot stilstand. Ook tante Pos zit dan op haar gat.

Daarbij kwam dat moeder Elsa’s telefoon er enige tijd geleden de brui aan gaf. Het apparaat werkte nog wel maar het scherm was aan gruzellementen en moest naar de reparatie. We hadden gedurende die tijd geen Whatsapp-contact en dat is vervelender dan je denkt. Het is maar iets kleins maar toch speelt zo‘n onderbreking ons parten. We hielden er rekening mee dat er geen foto’s en filmpjes van de verjaardag zouden komen. Kasian. Een dag of twee voor Y Day bleek Elsa weer bereikbaar met een oude telefoon, wachtend op de reparatie van haar nieuwere exemplaar. Ze stuurde een foto van de verjaardagdoos die inmiddels was gearriveerd. De camera van dat oude apparaat was dermate slecht dat ik alleen een lichtbruine schim ontwaarde. 't Is dat ik wist dat het de doos moest zijn...

Groot was de vreugde toen bleek dat het goede mobieltje op de verjaardag weer in de lucht was. Met duidelijke foto’s van de doos, de jarige en zijn hele familie. Joehoe! De gemiddelde verjaardagsdoos heeft één hoofdkado en verder verrassingen, kleding en gebruiksvoorwerpen voor ieder gezinslid. In de loop van de jaren werd dat een gewoonte. Schaf het dan maar weer eens af... Hét kado voor Yuda was dit jaar een drone voor jonkies, zonder camera. Batterijen moest hij zelf kopen; die mogen niet mee in de verzending. Deze vliegende schotel is uitsluitend bedoeld voor kolderieke trucjes in de lucht. Dat leek mij typisch iets voor een 12-jarige jongen als hij. Ik zat er niet ver naast: we zagen een mannetje met een glimlach van oor tot oor. Groter kon niet, dan zouden zijn wangen scheuren!

Zijn moeder appte dat hij tranen in zijn ogen kreeg toen hij het pakpapier van de doos verwijderde. Hij kon niet geloven dat dit zijn kado was… Die reactie kennen we van hem. Hij vroeg ons ooit met natte ogen of zijn eerste fiets ècht voor hem was bestemd. Ik kan mij dat moment nog goed herinneren. Die karaktertrek nam ons alleen maar meer voor hem in. Kado’s geven is vaak leuker dan ze ontvangen, wat mij betreft. Naar verluidt, zaten de batterijen er binnen 15 minuten in, de opnames van een knipperende drone vliegend in huis ontvingen we binnen 30 minuten. Je hoeft jongens van deze leeftijd niets meer te vertellen als het om electronica gaat. Zelfs broer Damai dankte ons hartelijk voor het kado tijdens de daaropvolgende videocall. Dat noem ik rendement!

Diezelfde doos bevatte ook t-shirts die mijn liefje en ik kochten in Pica  tijdens de rondreis door Chili van eerder dit jaar. We bezochten plekken waar miljoenen jaren geleden dinosaurussen rondliepen. Aangezien de jongens, net als zoveel van hun leeftijdgenoten, zijn gefascineerd door deze prehistorische dieren sturen we altijd iets met dat thema op. We kochten de shirts maanden geleden, de drie jongens groeien gestadig door maar de shirts pasten prima. Een pet uit Australië, een drone uit Spanje en kleding uit Chili. Kom er eens om! Mocht Yuda zelf geen wereldreiziger worden (en die kans is groot), dan is er geen man overboord. Sterker nog: het zou de aarde goed doen. Deze generatie gaat daar sowieso bewuster mee om. Hij kan altijd wegdromen bij de souvenirs in zijn eigen museum en de digitale foto’s van onze reizen die we op hun laptop zetten. De wereld, gezien door onze ogen. De hoogtste baas van zijn land heeft trouwens ook een goed punt!

Op de dag van de Indonesische Onafhankelijkheid hield president Joko Widodo alvast zijn troonrede; in oktober wordt hij opnieuw beëdigd. Hij sprak onder andere over het belang van goed onderwijs in het algemeen  en goede beroepsopleidingen in wetenschap en techniek in het bijzonder. Vooral daarmee kan het land minder afhankelijk worden van zijn natuurlijke hulpbronnen, is de gedachte. Human resource development is dus een van de speerpunten voor de komende vijf jaren van zijn regering. Dat worden ook belangrijke jaren voor Yuda die na dit schooljaar naar de middelbare school gaat. Er begint een idee van een vervolgopleiding voor hem te ontstaan maar het is nog wat vroeg daarover te bloggen.

Jokowi had ook een boodschap aan zijn collega-politici en ambtenaren. Waarom zouden zij op buitenlandse zakenreizen gaan met geld van Indonesische belastingbetalers als ze de plekken en gezochte informatie ook op hun smartfoon kunnen opzoeken? Leden van het Huis van Afgevaardigden lagen in de afgelopen jaren regelmatig onder vuur vanwege hun geldverspilling en gebrek aan verantwoordelijkheidsgevoel. Ik vond vooral de foto van de situatie grappig.

Wie ook met een lach op het gezicht poseerde voor de foto, is de 16-jarige Greta Thunberg die bekend werd als de jonge klimaatactiviste. Zij is momenteel onderweg naar New York om daar de ‘Climate Action Summit’ van de Verenigde Naties bij te wonen die op 21-23 september wordt gehouden. Een zogenaamde ‘Youth Summit’ trapt de driedaagse conferentie af dus Thunberg mag daar niet ontbreken. Voor al dat topoverleg en activisme nam ze een jaar vrij van school. Aangezien Greta in Zweden woont en vanwege haar overtuigingen niet wenst te vliegen, was dat een uitdaging. Ik kan deze jongedame met principes en overtuigingen zeer waarderen!

Zij kreeg -met haar vader Svante- een plaats aan boord van zeiljacht Malizia II, bestuurd door de ervaren zeiler Boris Herrmann (38). Hij is met zijn schip in voorbereiding op de Vendee Globe Race 2020 en hoopt volgend jaar geschiedenis te schrijven als de eerste Duitser die solo, non-stop rond de wereld zeilt. Die wereldwaterreis moet in maximaal 163 dagen worden afgerond. Het inleggeld voor elk van de deelnemers is €10.000, de prijzenpot voor de winnaar is €800.000. Bepaald geen slecht rendement.

Malizia vertrok met haar opvarenden vorige week uit Plymouth. Het is de bedoeling dat ze twee weken doen over de oversteek van 3.500 nautische mijlen. Het schip heeft zonnepanelen en hydrogeneratoren aan boord en maakt dus geen gebruik van fossiele brandstof. Tijdens deze reis wordt aandacht gevraagd voor klimaatverandering en wordt onderzoek gedaan naar kooldioxide in het water, de  temperatuur en het zoutgehalte van oceaanwater. Augustus is niet de ideale tijd om over die oceaan te zeilen aangezien het daar orkaanseizoen is. Alhoewel het begin van de reis over woelige baren ging en ze de reis tot dan toe omschreef als “kamperen in een achtbaan”, was ze niet zeeziek. Nog niet. Op deze live tracker is Team Malizia met Greta te volgen. Ik wens ze een behouden vaart.