Tummy hugs

G’Day! De eerste week van Masterchef Australia 2019 op de Nederlandse televisie zit erop. De eerste tranen zijn vergoten, de eerste Kleenex tissues verbruikt. Het is en blijft een boeiend en emotioneel programma; dat kan nu al worden beaamd. Ik denk dat ik niet de enige fan was die kippenvel kreeg toen de drie juryleden zich op het bordes van het Masterchef-gebouw vertoonden. Al gaat het in principe niet om hen, het trio kreeg een heldenontvangst. Dat kwam volgens mij ook door de Willy Wonka-broek van Matt! 50 voorgeselecteerde Australiërs en hun entourage meldden zich daar voor een gooi naar de kans op Eeuwige Keukenroem (aanvankelijk typte ik room maar dat zegt alles over mijn spellingschecker).

Ik bedacht mij dat het de laatste keer is dat we dit concept in deze vorm zien. De mannen keren vanwege een contractgeschil namelijk niet terug in 2020, al lijken ze nog wel betrokken bij de eerste selectie. Dat concludeerde ik naar aanleiding van de foto die ik aantrof op de officiële website van EndemolShine Australia. De deadline voor inzendingen voor volgend jaar sloot op 9 augustus jongstleden.

Iedere potentiële kandidaat moet een vragenlijst van zes pagina’s invullen. Je mag een korte introductievideo meesturen maar dat is niet verplicht. Gekozen worden, berust op geluk. Elk jaar zoekt het productieteam iets nieuws of iets anders en je weet maar nooit of dat op jouw sollicitatieformulier staat vermeld. Elk van de geselecteerde kandidaten moet vervolgens eenmalig de eigen ‘signature dish’ achter de schermen bereiden. Zo komt een voorselectie van 50 kandidaten tot stand. In deze fase worden al opnamen gemaakt van ieders privésituatie die tijdens de kennismakingsronde in het echte programma worden vertoond.

En genieten was het, vanaf de eerste minuut. De eerste gast die binnenwandelde, was de winnaar van vorig jaar: Sashi Chelia. Na de finale hing hij zijn baan van gevangenisbewaarder aan de wilgen en stapte een veel vrijer en creatiever leven in. Het viel mij op dat hij strakker en hipper werd. In augustus vorig jaar opende hij zijn eerste pop-up restaurant in Melbourne, genaamd “Gaja by Sashi”. Geen fine dining maar een bewuste keus voor streetfood. Hij probeert drie culturen in zijn gerechten tot uiting te brengen: Chinees, Maleis en Indiaas. Sashi komt oorspronkelijk uit Singapore en daar zijn die drie stromingen prominent in de lokale keuken aanwezig. Zijn eerste tijdelijke restaurant bleef 13 weken open en was een sukses. Dit jaar deed hij het in Adelaide.

Iedere kandidaat die zich voor de auditie meldt, brengt de duvel en zijn oude moer mee naar deze kwalificatieronde. Ze maken er een dagje uit van en gelijk hebben ze. Het feit dat je voor de auditie (aanvankelijk typte ik audiëntie, een Freudiaanse vertyping) wordt uitgenodigd, vind ik al bijzonder. Degenen die moeten koken, brengen hun eigen ingrediënten en machines mee en krijgen 60 minuten bereidingstijd. Het kookniveau van de amateurs ligt elk jaar hoger en dit seizoen lijkt daarop geen uitzondering. Na de gong reden ze hun trolley langs een fotogallerij van voormalige winnaars de proefruimte binnen. Blijf dan maar eens kalm. Voor 24 van hen werd het een onvergetelijke dag, voor de rest een dag om snel te vergeten. Sommige afgewezenen besloten ter plekke zich volgend jaar weer op te geven met een beter recept. Het gaat om 15 vrouwen en negen mannen. The Lucky Ones.  

De eerst kandidaat die zich kwalificeerde voor de Top24 van 2019 heet Tim (33). Hij is kookleraar en beheerder van een moestuin op een school voor bijzonder onderwijs. Hij lijkt als twee druppels water op de Britse prins Harry, graaf van Sussex en aanstaande vader van maximaal twee kinderen, vanwege het klimaat… Hij bereidde buikspek met krokant zwoerd, zacht gegaarde appels, puree van selderij en een uitgekiende saus met één deel vleesvocht. Slim, want de smulpaapjuryleden kunnen een goed uitgevoerde versie van dit recept niet weerstaan.

De tweede kandidaat die zich kwalificeerde, heet Jess (28). Ze is groot, luid en grappig, werkzaam in de reisbranche. Vorig jaar onderging ze een operatie waarbij een goedaardige tumor rondom haar schildklier werd verwijderd. Ze ging naar de huisarts vanwege keelpijn. Het bleek te gaan om een “ijsberg” van 15 centimeter. Zo beschrijft ze het in een artikel dat ik met één oog las in een Australisch online-tijdschrift. Ik wil immers niets lezen dat ik nog niet wil weten. Jess bereidde een oogstrelende krans van Sint-jakobsschelpen met subtiele groenten en zelfgemaakte kruidenolie. Voor haar precies gegaarde schelpdieren kreeg ze een compliment zo groot als een ijsland!

Kandidaat nummer 3 heet Huda (34) en is afkomstig uit Saoedie-Arabië. (Vorig jaar was er een kandidaat die Hoda heette en ook een hoofddoek droeg.) Ze bereidde een kleurrijke, kennelijk heerlijke köfteschotel waarvoor de jury als een blok viel. Verder weten we nog niet veel van haar maar haar glimlach breekt harten.

En dan hebben we ook nog Kyle-de-pescetariër (29, met hangsnor) die de jury op het verkeerde been zette door te beweren dat hij jacobsschelpen serveerde terwijl het een speciale champignon ‘in de vorm van’ betrof. Ze konden de grap wel waarderen. Zijn verloofde is zwanger van een tweeling en zou weleens kunnen bevallen tijdens dit seizoen als hij lang in de race blijft. We gaan het zien. Kyle’s culinaire droom is een eigen groenterokerij en dat deed wel wat wenkbrauwen fronsen... Vegetariërs deden eerder mee aan de kookwedstrijd maar ze strandden vaak na het bereiden van vleesgerechten. Ik vraag mij af of ik ooit een Masterchef Australia-winnaar zal zien die principeel vegetariër, pescetariër of frutariër is.

Anushka uit Armenië (49) is drie turven hoog en een van de oudere kandidaten. Jurylid George was extra blij met haar: eindelijk iemand in het programma die kleiner is dan hij. Daarentegen reikt ze net tot Matt’s navel. Ze veroverde de harten van de mannen met haar verhaal (gevlucht vanwege de oorlog in haar vaderland) en een traditionele honingtaart, inclusief zelfgemaakt honingraat.

Derek (26), financieel analist, heeft meer weg van voetballer Cristiano Ronaldo als het om spierbundels en haardracht gaat. Hij blies de jury van de sokken met zijn gestoomde dumplings met chiliolie, geleerd van zijn moeder. Kandidaat Steph met opvallende bril (45) deed datzelfde met een niet uit te spreken Indiaas gerecht. Hoe kwam ze aan de inspiratie?, vroeg George. Ze is getrouwd met iemand uit die cultuur.

En dan hebben we nog een kandidaat met een Libanese achtergrond, een brutale Ozzie met een 100% Hollandse achternaam (Boersma), iemand uit Kashmir, een kind van ouders die een Spaans restaurant hebben, een Indonesische en ga zo maar door. Het geeft maar weer eens aan wat een smeltkroes Australië is. Het zijn de persoonlijke verhalen die het programma een extra dimensie verschaffen.

13 kandidaten, gestoken in grijze schorten, moesten voor de tweede keer koken voor zes resterende schorten. Dat je niet kansloos bent, toont Billie McKay aan. Zij was winnares van het zevende seizoen en begon met zo’n schort. Dit jaar is ze een van de mentoren van de huidige amateurs. Het kan verkeren. De enthousiaste Leah (22) sleepte het laatste schort binnen, zeven anderen dropen af. Deze week werd het 250ste exemplaar ervan uitgereikt.

Ik heb al een favoriet: Dee uit Sri Lanka (37). Met haar voortreffelijke chilikrab kwalificeerde ze zich in de tweede ronde. Bij mij deed ze dat al bij haar allereerste glimlacht. Ze heeft namelijk een spleetje tussen haar voortanden en dat maakt haar onweerstaanbaar. Zij was het ook die de eerste officiële kookopdracht won in de officiële Masterchef-keuken, met een curryrecept van haar moeder. De jury vond het Dee-licious!

Masterchef Australia zonder kandidaten met een Aziatische achtergrond is ondenkbaar. Driemaal werd zo gewonnen: door Adam Liaw, Diana Chan en Sashi. Het aantal finalisten met die roots is niet op de vingers van twee handen te tellen. Een van hen treedt dit seizoen -net als Billie- wekelijks op als mentor: Poh Ling Yeow. Deze publiekslieveling werd tweede in het allereerste seizoen (2009).

Ik werd een groot fan van de Aziatische keuken. Je kunt mij er nachtelijks voor wakker maken. Curry laksa, truffel dumplings en hokkien mee in Kuala Lumpur, bak kut teh (ribbetjes in bouillon) elders in Maleisië, som tum (groene papaya), pad thai en kleefrijst met mango in Bangkok, massamancurry elders in Thailand, chili crab en krab met zwarte peper in Singapore, Pho en gevulde pompoen in Phnom Penh, bai sach chrouk (varkensvlees met kokos) in Cambodja, wantan mee in Penang (Maleisië), tijgergarnalen in Myanmar, kip met rijst in Sulawesi, ikan bakar en nasi campur op Bali, noedelsoep en nasi lemak op Java, khao piak sen (rijstmiesoep) in Laos, poloscurry (jonge nangka) in Sri Lanka. Yummm en memorabel. Al veel geproefd, nóg meer te gaan!  

We gingen onlangs weer eens naar het oude-vertrouwde Aziatische restaurant Yahoo, nabij het strand van Campoamor. We waren er al een tijd niet geweest en werden verrast door een nieuw menu. We kwamen er niet meer graag omdat de gerechten niet meer zo op smaak waren, naar onze papillen. Te weinig zout, peper en specerijen ontkracht gerechten uit deze keuken. Niet alles dat voorheen op de kaart stond, is behouden. De kaart biedt echter nog steeds een ruime keuze maar er is nu een tweedeling: uiteenlopend Aziatisch (Thais, Chinees, Mongools, Japans) en uitsluitend Japans (sushi & sashimi).

Wij kozen uit het eerste gedeelte. Samen deelden we een voorgerecht: met  ossenstaart gevulde rolletjes met verse kruiden en een sausje. Verrassend lekker. Als hoofdgerecht koos ik een garnalenschotel met bamboescheuten, ui en champignon. De saus kon ik niet thuisbrengen maar was vingerlikkendlekker, de portie ruim. Elk onderdeel smaakte voortreffelijk, de kruiderij was uitstekend. Bovendien werd het mooi opgediend: in een schaal in de vorm van een grote Triton-schelp.

Mijn liefje bestelde Japanse mie met gevarieerde groenten en dunne plakjes varkensvlees die je kon wegzuigen. Dat klinkt eenvoudig maar was subtiel. Voor haar keuze gold hetzelfde: perfect op smaak gebracht. We vroegen de Chinese eigenaar of hij een nieuwe chef in de keuken had staan. Nee, dus. We snappen niets van die wonderbaarlijke herrijzenis maar zijn er erg blij mee. Wat je noemt tummy hugs. (Dat klinkt stukken beter dan maagknuffels!)