Inburgering 2.0

Een zomer in Spanje is incompleet zonder hondenoverlast. 't Is maar dat je het weet! De kleinste viervoeters hebben vaak de grootste mond; dat noem ik compensatie. (Er zijn tweevoeters met hetzelfde euvel.) Dat geldt zeker voor Thor, de neurotische chihuahua in onze straat. Als iemand langsloopt - klein of groot, mèt of zonder hond: geblaf. Als de rijdende bakker door de straat gaat: meer geblaf. Als vuurwerk wordt ontstoken: ronduit hysterisch geblaf. De bliksemse blaffer doet zijn naam eer aan! En geen baasje dat hem ooit corrigeert... Tja.

Het goede nieuws is dat hij en zijn luidruchtige collega’s wel met hen mee op vakantie mochten. Vandaag wordt wereldwijd namelijk de Dag van de thuisloze dieren gevierd. Nou ja, vieren. In een lokale krant las ik dat 's zomers in de provincie Murcia 3.000 honden per jaar in de steek worden gelaten. Vastgeboden aan een boom in het bos, aan het fietsenrek bij het winkelcentrum of gedumpt naast de vuilnisbak. Zelfs op boten! Vorig jaar zomer werd in de provincie Alicante 35% van alle honden door hun eigenaren in de steek gelaten. Men vermoedt dat het er in heel Spanje meer dan 100.000 per jaar zijn. Zelf zou ik een aantal van die keffers in onze woonwijk graag naar de Melkweg teletransporteren (mijn liefje heeft zelfs snodere plannen). Een huisdier aan de kant van de weg zetten blijft echter barbaars en ronduit egoïstisch als je dat net voor de zomervakantie doet.

Wij werden onlangs door de overburen uitgenodigd voor een hapje en een drankje. Het meeste contact in de straat hebben we in deze tijd met hen, al zijn we beiden tamelijk op onszelf. Zij hebben geen huisdieren, alleen een kleinkind van acht maanden. De kleine heet Marco en is een heuse hartenbreker. De uitnodiging stond voor 20:30 uur, het zijn immers Spanjaarden. Normaliter hebben wij ons avondeten en bordje fruit dan al achter de kiezen. We pasten er in de aanloop naar de avond een mouw aan.

Het zal niemand verbazen dat we met onze vrienden en kennissen vaak over eten praten. Voor de vrouw des huizes brachten we een pakje Nederlandse roomboter mee en voor hem Van Dobben-bitterballen, twee van hun favorieten producten van Vaderlandse bodem. Hun dochter María overhandigden we een bos zonnebloemen. En Marco? Die kreeg zijn eerste zwembroek-met-piraat. Hij gaf een boks als dank.

Beide buren komen oorspronkelijk uit de provincie Extremadura, aan de Portugese grens. Hij serveerde zijn favoriete chorizo uit die streek (volgens hem de beste van heel Spanje), zij haar favoriete plakjes lamsworst. Daarnaast stonden andere soorten droge worst en Spaanse kaas op tafel, van zacht tot pittig. De tortilla was zelfgemaakt. Ik heb nog nooit zo’n mooie, smakelijke variant geproefd. Zacht van binnen... ¡deliciosa! We werden aangespoord de zelfgemaakte appelcrème en pruimenjam uit te proberen. Met een volkoren broodje en een glas Muga-rosé uit 2018 erbij (een van de mooiste roséwijnen van het land) waren alle ingrediënten voor een perfecte avond aanwezig. De belangrijkste maaltijd wordt door de Spanjaarden in de middag genuttigd. 's Avonds eet men nog iets kleins.

Meteoriet boven Barcelona (16-08-2019)
Foto: Massimiliano Passini

We zaten heerlijk buiten, bij heldere lucht. We hebben nauwelijks tot geen luchtverontreiniging dus het zicht op de sterrenhemel is vaak goed. Er zijn in deze tijd van het jaar regelmatig sterrenregens te zien. Als je mazzel hebt, kun je wel één vallende ster per minuut zien. Dit zijn geen echte sterren, het is afval van de komeet Swift-Tuttle. Deze meteorenzwerm (Perseïden) komt de dampkring van de aarde binnen met een snelheid van 60km per seconde. Qua grootte lijken ze heel wat maar in werkelijkheid zijn ze zo klein als een zandkorrel, op hun grootst als een erwt. Dat gebeurt van midden juli tot 24 augustus, het hoogtepunt was eerder deze week te zien.

Weliswaar is het hier niet zo helder als op de Canarische eilanden of in de vele nationale parken die dit land rijk is maar we klagen niet. Ik volgde de baan van de helderste ster aan het firmament. Grapjas Guillermo hield vol dat het om een langzaam voortbewegende satelliet ging maar uiteindelijk gaf hij het op tegen onze sterrenstorm. Hij is een grappige, innemende buurman.

Zij draaiden hun favoriete muziek voor ons, wij mochten nummers aanvragen. Zo leerden wij onder andere Rozalén en haar lied ‘La Puerta Violeta’ kennen en zij Victoría de los Angeles (de Spaanse Maria Callas) en André Hazes. De Amsterdammer zong ‘Kleine jongen’ voor Marco. Dat zong ik zelf eerder voor hem en dat viel in goede aarde. Hij stopte wederom met jengelen, luisterde gebiologeerd naar die vreemde woorden.

Ook mijn liefje deed een flinke duit in het zakje die avond. Ik hoorde haar correcte verledentijdsvervoegingen bezigen en perfecte volzinnen. (Gracías, Duolingo.) We spraken onder andere over kinderen krijgen, voeden en opvoeden. Mijn liefje beschreef de favoriete Nutricia-hapjes van de Hollandse kids. Misschien iets voor Marco? Hij is nu al een moeilijke eter, blieft alleen de borst van zijn mama en niets anders. 

In Spanje krijgen moeders 16 weken betaald zwangerschapverlof, waarvan zes weken direct na de geboorte moeten worden opgenomen. María nam aansluitend enkele maanden onbetaald verlof op (dat kan tot maximaal twaalf maanden). Volgende maand gaat ze weer aan de slag als lerares in het bijzonder onderwijs. Hoe zij en Marco de dagen moeten doorkomen zonder elkaar, is nu de grote vraag. De beide oma’s zullen een deel van de weekopvang voor hun rekening nemen. Spaanse familiebanden zijn hecht, we zien dat dagelijks om ons heen.

We spraken verder over wonen in Madrid, over onze cultuurverschillen en over boeken. Net als wij lezen zij papieren en digitale boeken door elkaar. Ik vertelde dat ik mij dit jaar voornam mijn eerste roman in het Spaans te lezen maar dat het er nog niet van kwam. Wel dat ik laatst met veel plezier het vertaalde boek van Almudena Grandes las, getiteld ‘De patiënten van dokter García’. Ik ben erg geporteerd van het werk van deze Madrileense auteur. ‘Het ijzig hart’, ‘De drie bruiloften van Manolita’, ‘De vijand van mijn vader’ en ‘Kleine helden’: stuk voor stuk zeer aan te bevelen. Onze buren beaamden Grandes grootsheid als schrijfster.

Haar thema’s en hoofdpersonages maken duidelijk aan welke kant van de geschiedenis zij staat als het om de Spaanse burgeroorlog gaat: vóór de Republikeinen, tegen de Franquisten. De overstap naar dictator Franco was daarna gemakkelijk. Guillermo vroeg of wij ooit zijn graf in de Vallei van de gevallenen hadden bezocht. Ik zei naar waarheid: alleen van grote afstand. (We reden er namelijk langs.) Hun antwoord sprak boekdelen: “dat is de beste manier”… Elke keer komen we een beetje dichter bij dat gevoelige onderwerp. Tot ik hen op een goed moment durf te vragen naar hun persoonlijke ervaringen uit die tijd.

De volgende dag dankten we hen voor ‘una velada muy agradable’, een heel gezellig avondje uit. Zij dankten ons hartelijk voor onze bijdrage. We prijzen ons gelukkig met hen als buren. Diezelfde dag brachten ze me een stapel boeken in het Spaans om mee te beginnen: Navarro, Reverte en een voor mij onbekende auteur Gala. Nu zal ik wel moeten. Vandaag gaan zij naar supermarkt Costablanca, schatkamer van Hollandse producten. Volgende week keren ze naar Madrid terug.