Eindelijk weer!

We waren er voor het laatst ruim een jaar geleden: Cabo de Palos. Het stond eerder op ons reislijstje maar krona en besmette bootvluchtelingen uit Algerije zetten er een streep door. Het is enkele tientallen kilometers van huis, over de provinciegrens van Murcia maar het staat garant voor een dagje snorkelplezier, genieten van glashelder water en een beetje onderwaterreuring.

Omdat ik dit jaar langer dan normaal op dit uitje moest wachten, stelde ik in de tussentijd een webalbum samen, getiteld 'Underwater Adventures 2005-2020'. Daarin is een bonte verzameling foto’s van wereldwijde snorkelavonturen opgenomen. Altijd met mijn liefje, soms vergezeld van goede vrienden. West- en oost-kust van Down Under (het Great Barrier Reef was nog tamelijk ongeschonden), Fiji, Belize, Bali (diverse locaties), Mallorca, Sulawesi (Togian en Bunaken), Galapagos-eilanden, opnieuw plekken op het Grote Barriere Rif, Sri Lanka (oostkust) en Cabo de Palos; de plek het dichtst bij huis. 

Vóór de komst van de digitale onderwatercamera snorkelde ik meermalen naar hartenlust in de Rode Zee. Die beelden zitten op mijn netvlies. Daar begon de liefde. Mijn allereerste analoge onderwatercamera was een kanariegele Sony waarmee ik tevens dia's kon maken. Inmiddels ben ik vier digitale onderwatercamera’s verder; de meerderheid van het merk Olympus, type Tough. Dit jaar werd een apparaat uit deze reeks verkozen tot beste onderwatercamera van het jaar (de Tough TG-6). Ik ben en blijf tevreden met de kwaliteit van de foto’s.

In 2015 werd Cabo de Palos onder duikers verkozen tot beste plek van Europa en dat legt ze geen windeieren. Er vinden daar circa 22.000 duiken per jaar plaats. Vrienden van ons, ouders van een enthousiaste duikende dochter en haar vriendin, meldden ons dat de meiden tijdens hun recente vakantie aan de Costa Blanca slechts eenmalig een duikuitje naar deze kaap maakten. Het was zo druk onderwater dat er geen lol aan was. Er ontstond een woud van benen, flippers en flessen. Nu veel Spanjaarden vanwege krona niet naar het buitenland op vakantie gingen, streken ze massaal aan hun eigen kustlijn neer, met de geschetste drukte als resultaat. Spanjaarden zijn bovengemiddeld sportief dus ook duiken behoort tot de favoriete sporten.

Het onderwaternatuurpark Cabo de Palos, ingesteld in 1995, onderging recent een flinke uitbreiding vanwege het 25-jarig jubileum: de provincie Murcia breidde het gebied uit met nog eens 200 hectares beschermde wateren extra. Daarmee komt de huidige omvang van het park rond de 1.890 hectares natuurschoon. De verwachting is dat het nieuwe gebied volgend voorjaar klaar is om van te genieten. Dit doet Murcia goed! Langs een kustlijn van 175 kilometer heeft deze regio twee beschermde natuurparken (slechts eentje minder dan de Canarische Eilanden). Ze lopen van Cabo Cope naar Cabo de Palos.

Wij reden deze week opgetogen richting de kaap. Mijn liefje hield in de afgelopen weken de temperatuur, de wind en de stroming ter plaatse in de gaten. Woensdag was de ideale dag. Ze kreeg gelijk. Een klapstoel voor haar (zij gaat doorgaans iets korter te water dan ik), belegde broodjes van José António voor de lunch, mijn snorkelset en flippers, plus haar waterschoenen en EasyBreath-snorkelmasker lagen in de achterklep. Het grote parkeerterrein aan de voet van de vuurtoren was nagenoeg leeg. Bepakt en bezakt liepen we naar playa Levante maar daar was de zee te woelig en het water zanderig. Zo mooi als het daar de vorige keer snorkelen was, zo ongeschikt leek het nu. Dan maar naar de tegenover gelegen cala! Ook daar is het goed toeven, weet ik uit vorige ervaringen.

Daar lagen en zaten al enkele personen op het smalle kiezelstrand aan de branding maar we pasten er nog tussen, de vereiste afstand in acht nemend. We installeerden onszelf en niet veel later lagen we snorkelend in het water. Het was er als vanouds: kraakhelder, barstensvol grote en kleine vissen, met nieuw en oud zeegras (posidonia). Bootjes met duikers voeren af en aan maar druk werd het geenszins.

Aanvankelijk was het water ook aan die kant onrustig maar een uur of twee later kalmeerde het en werd het snorkelen ook daar gemakkelijk. Mij deert een beetje deining niet. De tweede keer dat ik te water ging, gebruikte ik het masker van mijn liefje. Het grote voordeel is, dat er geen gehannis is met bril of mondsnorkel. Het ging mij goed af en het beeld was glashelder. 

Het was op zich niet spectaculair maar toch zag ik dingen die ik niet eerder aanschouwde. Een kleine zoenvis die rechtop in het water stond met getuite lippen (rood omcirkeld), een rode, technische dobber die naast de vuurtoren in het water stond, posidonia met roze pom-poms aan de uiteinden, een krab die live een zee-egel verorberde (de stekels vlogen in het rond!). Een beginnende duiker met zijn begeleider(s) en mijn lieve metgezel naast mij in het water. De kleine camera, een Olympus Tough van enkele jaren oud, doet het nog goed. Happy days.