Licht uit, blog aan

Begin van deze week was ik in een romantische bui. Ik ben er eerlijk over: dat overkomt mij niet elke dag. Niet dat ik in een intimiteitsvacuüm leef, hoor! Ik sloeg mijn armen om mijn liefje heen, sprak haar lieve woorden toe en wachtte op wederkerigheid. Het liep anders. Ach, nu ik tóch zo stond, kon ik haar onderrug even masseren?! Van spontane romantica in minder dan één minuut naar masseuse-met-een-opdracht. Mijn armen vielen langs haar lichaam. Eén hand begon aan de opdracht. Dat krijg je als je 32 jaar en een maand samen bent!

Eerder deze week lunchten we op een zonnig buitenterras met onze vrienden Joan & Ben. Zij zijn de enigen uit de vriendenkring die hier al maandenlang verblijven. Zij hebben het naar hun zin, wachten de coronastorm in het Vaderland graag af op een plek met minder besmettingen en meer zon. Bovendien mogen we hier buiten en binnen lunchen sinds het begin van deze maand. In onze regio Valencia, provincie Alicante, gingen we in de afgelopen periode van de slechtst presterende coronaregio naar de beste regio van het land. De aanhoudend strenge regels (avondklok, verplichte mondkapjes, geen grensoverschrijdend verkeer) leidden daartoe. Regiopresident Xímo Puíg (1959) mag in het zonnetje worden gezet voor zijn verstandige beslissingen, wat mij betreft.

Momenteel hebben we hier te maken met 33 coronabesmettingen per 100.000 personen. Ter vergelijking: in Nederland ligt dat aantal thans op 250 besmettingen per 100.000 inwoners. Het Spaanse regiobestuur vindt het echter niet gerechtvaardigd om meer verlichting te brengen. De belangrijkste week van het jaar, Semana Santa, staat voor de deur (a.s. maandag) en de druk vanuit het regiobestuur van Madrid om de grenzen weer open te gooien nam toe. Puíg (PSOE), kondigde aan dat hij desnoods de enige regio van heel Spanje wil zijn die de grenzen niet zal openen. Hij zet duizenden extra personeelsleden in voor grenscontroles om de situatie beheersbaar te houden.

Niet van elk besluit is chocola te maken. Dat buitenlanders momenteel wel naar hun vakantiehuizen mogen aan de Spaanse Costas maar Spanjaarden in het binnenland niet de grens over mogen naar hun huizen aan zee, is ongemakkelijk. De president durft die beslissing echter aan. Hij heeft gelijk, hoe moeilijk dat besluit ook is. (Hij kent zijn pappenheimers…) Het is voor de tweede keer op rij dat de heilige week, de grootste feestweek van het jaar in Spanje, niet mag worden gevierd. Dat is zoiets als carnaval afblazen beneden de rivieren in Nederland.

Wij zaten op een zonovergoten terras met tapas en andere gerechten, plus zomerse drankjes voor de twee andere dames. Dat terras pal aan zee associëren zij met een campari met vers sinasappelsap als aperitief. Zelf hield ik het bij prikwater en Muga-rosé. Dus wij plukken de dag.

Zelf begrijp ik niet precies waarom de buitenterrassen van de Nederlandse horeca niet open mogen. Er zijn weliswaar heel veel besmettingen maar mensen blijken sowieso tot de avondklok op straat te zijn?! Op de meeste terrassen kun je gemakkelijk afstand bewaren en kun je mensen er bovendien persoonlijk op aanspreken als ze zich niet aan de regels houden… Het terras aan zee in Dehesa  de Campoamor is een geliefde pleisterplaats voor velen en liep dan ook vol. Toch werd het nergens en op geen enkel moment vervelend.

Een weekje daarvoor hadden mijn liefje en ik zin om te lunchen in een ander favoriet restaurant; niet op het buitenterras maar binnen. Het was een grijze dag. Het regende niet maar de buitenlucht voelde kil aan. We droegen truitjes, geen jassen. We zegen neer aan een gedekte tafel. De schuiframen stonden wagenwijd open. Ik vroeg aan de jongedame in de bediening of er iets dicht kon. Nee, dat was helaas niet mogelijk. Toen ik doorvroeg over deze maatregel, bleek dat men  meer gasten binnen mag bedienen als alle ramen open staan. Begrijpelijk.

Laat ik zeggen dat de aanwezigheid van señor José ons verwarmde. Hij rolde zijn tafel met gedroogde varkenspoot in onze richting en begon aan zijn secure werk. Met een vlijmscherp mes (‘chaira’) sneed hij flinterdunne plakjes jamon ibérico. Zelf probeerde ik dat ook eens maar dat liep of een deceptie uit. Ik vroeg deze ‘cortador’ belangstellend hoe  lang hij dat al deed? 40 jaar. Wow. Van hem begreep ik dat er in Spanje een Verbond van Hamsnijders bestaat en dat er een officiële vakopleiding is. Na een à twee jaar opleiding mag je je formeel Snijder noemen. In Spanje ben je dan wel €2.000 à €3.000 lichter. In Nederland zijn er volksstammen die onder die noemer worden geboren. In het leven is veel oneerlijk verdeeld. Al doende leert men hier verder.

De plakjes moeten heel dun zijn anders komt de aroma van de ham niet voldoende vrij. Die lonchas mogen niet meer dan 8 centimeter lang zijn. Onze ervaren hamsnijder gebruikte een speciale tang (‘pinza jamonera’) om de gesneden plakjes zonder tussenkomst van vingers van de poot te pakken en op het bord te leggen. De juiste presentatie op de schotel doet er minstens evenzeer toe. De ideale temperatuur om van deze bijzondere hamsoort te genieten, is 24 graden Celsius maar dat haalden we die middag niet. Bij lange na niet. Desalniettemin waren de tapas heerlijk.

Ook vroeg ik hem hoeveel hammen er wekelijks in dit restaurant worden weggesneden. In de zomermaanden en in de week van Semana Santa ligt dat tussen 4 à 5 hele hammen, nu veel minder. Maar terwijl wij verder keuvelden, sneed hij minstens een halve poot aan plakjes! Telkens bracht hij een mooi gedrapeerd bord, een fraaie waaier van ham, naar de keuken. Op enig moment bracht hij iets mee terug. Het bleken twee toastjes met tomatenmengsel waarna hij weer begon te snijden. Zorgvuldig legde hij er plakjes ham op. Die tapas bleken een tractatie voor ons te zijn. Gracias, Maestro Jamonero. Dat is Spanje!

Voordat we vertrokken, vroeg ik of we op dag x konden reserveren. (Mijn verjaardag komt eraan.) In dit prettige restaurant zou ik op die dag graag extra feestelijk willen lunchen met onze vrienden, ter compensatie van 2020. Vorig jaar -toen ik 60 werd- zaten wij zelf namelijk verplicht thuis en was de rest potdicht. Nu mogen we tenmiste binnen èn buiten lunchen. Mijn specifieke dag blijkt net samen te vallen met de vrije dag van het personeel dus door dat plannetje gaat een dikke streep. Niet getreurd, we hebben een alternatief.

Zo veel als we genieten van Spaanse warmte in al zijn facetten, zo zuinig zijn we thuis met electriciteit. Vandaag is Earth Hour, de dag waarop we ons wereldwijd realiseren hoe gezegend we zijn met al dat goeds uit de stopcontacten. Voor de meesten van ons werd dat een onmisbare onderdeel van het dagelijkse leven. Die dankbaarheid blijft niet tot vandaag beperkt, wat ons betreft. 

De CFO en administrateur van onze casita meldde onlangs dat we dit jaar tot nu toe veel minder energie verbruikten dan in dezelfde periode een jaar geleden, ondanks al het (verplichte) binnenzitten. Dat komt onder andere door de slimme investeringen die we vorig jaar deden aan eetkamer en keuken. Die bleken in de eerste maanden van dit jaar tot de gerieflijkste ruimten van ons huis te behoren.  Vanavond tussen 20:00 uur en 21:00 uur gaan in minstens 35 landen en in honderden steden de lichten tijdelijk uit. Hier ook.