Als het daar niet voorbij is, dan nergens

Wij videobellen al meer dan een jaar wekelijks met onze jongens in Bali. Yuda gaat al net zo lang niet naar zijn middelbare school (eerste klas), Damai gaat sinds enkele weken tweemaal per week, in klein groepsverband, naar zijn lagere school (vierde klas). Met dat laatste feit zijn we zeer verguld maar met dat eerste helemaal niet. De oudste gaat echter ogenschijnlijk goed om met deze langdurige ontbering. Deze puber is in onze aanwezigheid nooit te betrappen op een slechte bui of ander puberaal gedrag en daar neem ik zíjn udeng (religieus hoofddeksel) voor af!

Damai zag er de laatste keer moe uit en hij moest hoesten. Op onze vraag of hij koorts had, legde de grote broer een grote hand op het voorhoofd van de kleine broer. Dat werd ontkend. Ze zijn liefdevolle broertjes. We kijken er wekelijks naar uit hen weer te zien. Tijdens onze wekelijkse sessie verschijnt ook altijd kortstondig een jonger broertje of zusje voor de camera. Varen (2) jaar lijkt nog steeds niet aan ons gewend terwijl zijn jongere en enige zusje Santi (1) mijn naam al brabbelt en naar mijn liefje wijst als haar papa vraagt waar M is. De jongste van dit gezin is zeer actief en alert. Zij gaat nog lang niet naar school maar wordt al wel klaargestoomd voor grote dingen. Girlpowerrrrrr. Laatst zag ik een foto van haar met Damai´s Harry Potter-bril op: als een fiets geparkeerd tegen een meloen. Grappig en eigenwijs!

Het andere goede nieuws is dat de regio waarin Yuda´s school ligt, van Code Rood naar Code Oranje ging. Scholen in zo´n gebied mogen hun deuren weer openen als de code op groen springt. Wanneer dat voor hem zal gebeuren, is niet bekend. We blijven hopen dat hij nog tijdens dit schooljaar kans krijgt zijn nieuwe klasgenoten in levende lijve te ontmoeten.

Ter compensatie schonken we Yuda een volle spaarpot om lid te worden van een plaatselijke voetbalclub en voor trainingen en oefenpartijtjes. Wekelijks vertelt hij over zijn successen op het veld: hoelang hij stond opgesteld (doorgaans 90 minuten), hoeveel assists hij gaf en hoe vaak hij zelf scoorde. Dat doet hij heel goed. Onze knul is uiterst sportief. Al sinds zijn peutertijd beschikt hij over een uitstekende voet-oog-coördinatie. Veel is aanleg maar de talloze potjes voetbal die ik met hem als klein mannetje deed in onze tropische tuin aan de Balizee wierpen hun vruchten af. Afgelopen weekend ontvingen we een filmpje van een trotse pa die zijn scorende oudste (aanvaller) vastlegde.

Anderhalve week geleden vond daar Galungan plaats, een ceremonie waarbij volgens het Hindoeïsme de goden naar de aarde afdalen en in de gelovige gemeenschap de overwinning vieren van het Goede op het Kwade. De gehele familie met aanhang was die dag bij elkaar. We zagen beelden van mensen zonder mondkapjes. Die ceremonie werd onlangs gevolgd door Kuningan waarbij dezelfde opperwezens naar hun goddelijke oorden terugkeerden. Wij vroegen de jongens hoe die dagen waren verlopen en waarvoor ze hadden geofferd en gebeden. Antwoord: voor kip met gele rijst (nasi kuning); hun standaard feestmaal. We hielden onze gezichtsuitdrukking serieus maar van binnen gierden we het uit. Liefde van jonge mannen gaat ook door de maag! Ook in culinair opzicht droegen we ons steentje bij aan hun opvoeding.    

Tijdens ons wekelijkse gesprek vertelde Yuda dat zijn grootmoeder, moeder Elsa en tante Komang reeds werden gevaccineerd en dat is een goede zaak. Uit eigen ervaring weet ik dat ze niet van injecties houden maar ze zijn verstandig genoeg om te beseffen dat deze tegen covid-19 goud waard is. Het is extra goed omdat werkende vrouwen in Noord-Bali de lokale economie grotendeels draaiende houden, al ligt ook die door de pandemie grotendeels op zijn gat.

Mijn liefje en ik beginnen langzaam maar zeker tot het besef te komen dat ook in dit jaar geen verre reis voor ons in het verschiet zal liggen. We zullen op enig moment allebei zijn gevaccineerd maar daarmee zullen verre reizen voor ons geen optie zijn. Niet dat er geen reiswensen zijn. Graag zou ik naar Raja Ampat (Papoea Nieuw-Guinea), Bolivia, Suriname of Madagascar willen om daar langzaam en lekker lang rond te reizen. Maar op reis gaan zoals wij dat gewend zijn, is voorlopig onverstandig. Reizen mag dan verslavend zijn, onder dit soort omstandigheden is dat eigenlijk asociaal… 

Op dit moment zijn er wereldwijd ruim 1 miljard vaccinaties toegediend maar dat gebeurt merendeels in Westerse landen. Zolang de meeste armere c.q. ontwikkelingslanden (de Zweedse arts en statisticus Hans Rosling stelde ooit een nieuw begrippenkader voor, uitgedrukt in vier niveaus; die zouden de economische situatie van landen in de wereld beter weergeven) geen eigen grootschalig vaccinatieprogramma hebben opgezet en uitgerold, is de wereld voor niemand een veilige plek. Niet voor bewoners en niet voor bezoekers. 

In zo´n situatie krijgen virusmutaties namelijk een grote kans zich te ontwikkelen tot nieuwe, wellicht grotere problemen voor mensen; mogelijk zelfs voor personen die reeds tegen covid-19 zijn gevaccineerd; dat bleek bijvoorbeeld onlangs bij een ingeënte student uit India in België. Het gevoel dat je na vaccinatie veilig bent voor een volgende coronabesmetting noem ik dan ook “schijnveiligheid”. 

Kijk naar wat er nu gebeurt in India met dag in dag uit recordaantallen besmettingen en twee nieuwe gemuteerde varianten van het virus. (Eentje schijnt al op Spaanse bodem rond te waren.) Net als Bali is India een land van overwegend Hindoes. Toen ik mensen daar met tienduizenden tegelijk tijdens een recent religieus evenement in de Ganges zag baden, hield ik mijn hart vast. Daar speelt Code Zwart zich thans af, het spookbeeld van menigeen, zowel binnen als buiten de zorg. Crematiecentra kunnen het niet meer aan. De straten van New Delhi liggen bezaaid met brandstapels waarop coronadoden worden gecremeerd. Voor rituelen is geen tijd en plaats meer. Er is niet genoeg brandhout om te cremeren. Vliegverkeer vanuit India naar elders werd tijdelijk stilgelegd. Dit soort brandhaarden is ook een groot risico voor de rest van de wereld.  

Hoeveel coronamutaties komen er nog uit andere uithoeken van de wereld tevoorschijn? Het is opmerkelijk hoe weinig informatie tot dusver uit continent Afrika komt. Het priktempo ligt daar uiterst laag en dat is extra zorgelijk. Sommige virologen zijn van mening dat onze wereld nooit meer coronavrij zal zijn. De tijd van weleer ligt per definitie achter ons, de easy going reistijden  wellicht ook.