Hup d’r in!

Ik had nog niet geblogd over het feit dat mijn liefje niet was opgeroepen voor de vaccinatie maar dat het vóór 20 juni zou gebeuren, of ze ontving Het Bericht op haar telefoon. Daarin stond dat ze de volgende ochtend om 10:00 uur werd verwacht bij het plaatselijke gezondheidscentrum waar ze zou worden geprikt met Pfizer. Al wekenlang keek ze dagelijks meer keren op de telefoon. Ze was onafscheidelijk met haar mobieltje. Had ze een nieuwe vlam ontmoet? Zelf ben ik overtuigd genoeg van mijn eigen rol in deze relatie om daarover niet onzeker te worden. Dat bleek terecht. Zij wachtte ongeduldig op ‘De Prik’! In de afgelopen weken werd ‘wo ist die Spritze?’ een gevleugelde uitdrukking in Huize Barefoot. Nah, do ist sie!

Bij nader inzien bedacht ik mij dat die einddatum van eind juni die door de Spaanse overheid was gemeld, klopte: als ze per omgaande werd gevaccineerd en ze vervolgens uiterlijk zes weken moest wachten op de tweede prik zou dat rond de 20ste van juni zijn. Mooi toch?! Dan klopt er tenminste iets en in dit geval is het geen zwerende vinger of een ander lichaamsdeel. 

Het bericht verscheen op haar telefoon toen we zaten te lunchen bij een nieuw Chinees restaurant (Asia Kitchen) dat alleen al om die reden in ons horeca-programma mag blijven. Met een binnenruimte met goed gescheiden nissen, heel leuke plekken in de buitenlucht (groene tentjes van bamboe) en een moderne  serre met open deuren aan weerszijde. Goed geventileerd, leuk aangekleed, met modern bestek in een afgesloten tasje, kunstzinnige schalen en bakjes en tafels op ruim voldoende afstand van elkaar. We kozen beiden iets uit het dagmenu van €10: voor-, hoofd- en nagerecht, inclusief een drankje en koffie. Kom er eens om?! Het eten was smakelijk en de porties waren ruim voldoende. Dat kwam goed uit want we raakten uitgekeken op een aantal oude-vertrouwde Chinese restaurants in de directe omgeving. De smaken waren in de afgelopen anderhalf jaar drastisch teruggelopen; in sommige gevallen gold dat eveneens voor de porties. 

Als veelreizigers bevragen we elkaar regelmatig op deze manier: “weet je nog waar je was in periode 1 van het jaar X, of Y of Z?”. Het moment waarop zij mij het bovenstaande bericht voorlas, zal mij lang bijblijven. Ook omdat het mij emotioneerde… de tranen van blijdschap biggelden over mijn wangen. Het tweede dat ik bedacht, was dat ik voortaan met minder last op mijn schouders boodschappen ga doen. Ik was tot dusver zeer beducht voor het aan haar overdragen van het coronavirus als ik uit winkelen ging. Zelf houd ik altijd minstens twee meter afstand van anderen als ik boodschappen doe maar je weet maar nooit hoe je een besmetting kunt oplopen. Je bent toch niet alleen voorzichtig voor juzelluf maar toch ook voor elkaar?! 

Desalniettemin lag ik de nacht na het bericht te draaien en te woelen omdat ik mij herinnerde dat mensen met allergieën alert moeten zijn nadat zij met Pfizer zijn ingeënt; bij sommige mensen zou een heftige allergische reactie kunnen optreden. Zij is al sinds het begin van onze relatie extreem gevoelig voor (sporen van) schaal- en schelpdieren. Tijdens ons eerste zelfbereide etentje werd ze extreem ziek van het eten van kreeftensoep. Dat was tevens mijn eerste optreden als zuster Clivia. Samen zaten we op het toilet, zij lag amechtig in mijn armen. Het bleef niet bij die ene keer in de afgelopen 32 jaar. Een van mijn problemen is dat ik teveel nadenk en vaak kan piekeren. Van mijn schouders viel dan ook extra gewicht toen mijn liefje 15 minuten na de injectie vrolijk zwaaiend naar buiten kwam. Ongeschonden, met alleen een miniscuul gaatje in een bovenarm. Joehoe!

Mijn woonplaats bouwde in de afgelopen periode een nieuw gezondheidscentrum en het oude werd omgetoverd en ingericht tot priklocatie. We kwamen een kwartier voor de afgesproken tijd aan en op dat moment stonden er negen à tien personen voor de deur te wachten. Niet alleen Spanjaarden, ik hoorde ook Scandinavisch en Engels. Dat vroege verschijnen bleek een goed idee want daarna zwol de wachtrij aan tot epische proporties. Die ochtend zouden daar 300 personen worden gevaccineerd. Aanvankelijk vroeg ik mij af waarom er drie Spaanse jongenmannen (waarvan er tenminste een goed Engels sprak) van de Protección Civil voor de deur stonden maar weldra ontdekte ik het nut ervan.

Gepensioneerde Spaanse oudjes proberen namelijk altijd onder wachten uit te komen en voor te kruipen. Ik overdrijf niet, dat heb ik zelf al zó vaak meegemaakt in winkels en op andere locaties! Ik begrijp best dat een mens af en toe een beetje brutaal moet zijn om iets voor elkaar te krijgen maar dit is niet het moment, wat mij betreft. 

Eéntje maakte het op dat moment wel heel bont. Ze kwam ontspannen aangewandeld toen de wachtrij zich al tweemaal op de opgang van het centrum had geslingerd. Ze zag een bekende vrouw die bijna vooraan stond en liep recht op haar af om te gaan keuvelen. Dat bleef ze doen. Een van de jongemannen van de Ordedienst stapte resoluut op haar af en meldde dat ze zich, net als iedereen, achter in de rij moest aansluiten. Als blikken konden doden, was hij niet meer wakker geworden… Tja. Dat is een naar trekje van Spaanse oudjes, die net als wij zeeën van tijd hebben. Zelf zal ik er nooit iets van zeggen maar het optreden tegen dit egoïstische gedrag kan op mijn volledige steun rekenen. De rij breidde zich gestadig uit. Wat al die personen met elkaar gemeen hadden, was hun leeftijd. Mijn liefje, nog niet grijs, oogde als een van de jongsten. 

De eerste tien wachtenden werden om 10:15 uur het centrum binnengeloodst. Bali kent de rekbare tijd (jam karet) maar Spanje kan er ook wat van. Mijn liefje bleek nummer 11 te zijn dus zij werd gestopt door de aardige manager van de Ordedienst. Hij verontschuldigde zich ervoor maar ik zei hem met een grote glimlach op het gezicht dat dit haar geluksgetal van de dag was! Mijn opmerking kon op een gulle lach van hem rekenen. 

Zelf bleef ik op gepaste afstand buiten staan wachten dus de procedure binnen werd mij later toegelicht. Zij moest haar SIP-kaart tonen aan de administrateur en daarna werd ze op naam opgeroepen om naar een van de twee verpleegsters te gaan voor de prik. Er ging geen vragenlijst aan vooraf (zoals wel in Nederland). Het was zitten en prikken. Allez hop! Ze voelde de injectie niet, naar verluidt. Daarna moest ze 15 minuten geduldig op een stoel zitten om te zien of er een reactie kwam, tot ze werd vrijgelaten. Na de strengste lockdown was dit een fluitje van een cent. Regelmatig kwam iemand langs om in de poppetjes van haar ogen te kijken en te vragen hoe ze voelde. Opperbest! Ze mocht gaan; overigens zonder vaccinatiebewijs. Ieder land doet dat anders. Onze vrienden in het Vaderland ontvingen na de eerste vaccinatie al een document met daarin gegevens over datum, type vaccin en serienummer van het ampul waaruit het gouden goedje kwam. 

De plek op haar arm was die avond een beetje gevoelig maar verder was aan haar niets te merken van deze eerste stap in de vaccinatie. Over enkele weken mag ze een tweede bericht tegemoet zien en herhaalt de procedure zich. Dan ontvangt zij hier tevens het digitale bewijs dat ze tegen covid-19 bestand is. Op naam, met vermelding van de fabrikant en de gegevens van de eerste en tweede dosis van de 'vacunación'. En vandaag krijgt Elsa in Bali die van haar, van Chinese makelij. 

Life is good, de wereld wordt langzaamaan weer een ietsje betere plek. Kan ik weer rustiger slapen.