De avond van diezelfde dag dineerden we met onze vrienden Joan & Ben en Emmy & Hugo in restaurant The Fishbowl. J&B zijn hier al acht maanden, E&H zagen we voor het eerst weer in bijna anderhalf jaar. Voor het eerst zaten wij met ons zessen weer aan tafel; het maximum is tien. Even later zegen acht dames aan een grote tafel op gepaste afstand naast ons neer; ik herkende onze kapster met enkele collega´s. Emmy voelde zich op dat moment niet per se senang met zo´n grote groep naast zich maar die reactie herkende ik: het is even wennen als je voorheen niets of bijna niets buitenshuis mocht. De nacht erop deed mijn lichaam rare dingen. Geen idee of het de gerechten waren of de verfklus in volle zon mij parten speelde. Hoe het ook zij, de volgende dag -extreem heet voor de tijd van het jaar met wind uit het warme zuiden- lag ik amechtig op de bank. Er was geen spatje energie om te fietsen of te zwemmen.
Máxima´s 50ste verjaardag ging gepaard met een televisie-interview en een tweedelige documentaire. De docu heette ‘Dionne Dichtbij: Máxima’, baarde opzien maar niet om positieve redenen. Dionne Stax ging op onderzoek uit naar het leven van de jonge Máxima, op een paar plekken in de wereld. Wat iedere kijker opviel en niet alleen mij stoorde, was dat zij de naam van de Argentijnse vreemd uitsprak in het Engels: Meksima. Ik begrijp goed dat klinkers vaak een klankverandering ondergaan in een andere taal maar dat doe je toch niet met een Spaanstalige voornaam?! Dat accent staat toch niet voor niets op de eerste a? Mijn voornaam zou volgens Dionne´s principe helemaal zijn verhaspeld! Deel 1 van dit tweeluik was al dermate nikserig dat we geen enkele moeite namen deel 2 te bekijken.
Anders lag dat voor het interview met Matthijs van Nieuwkerk die ik voor deze gelegenheid ‘Mèt ice’ noem. Ruim 4.2 miljoen Nederlanders keken met ons mee. Mij viel een aantal dingen op. Allereerst de paardenbloemlamp in de ontvangsthal van het paleis. Dandelight is een prachtig ontwerp van Lonneke Gordijn van de Nederlandse Studio Drift. Máxima liep een keer tegen een bureau-uitvoering aan en vroeg de ontwerpster of het groter kon. Voor deze koningin kan alles, dat bleek. Tienduizenden paardenbloemen werden, pluisje voor pluisje, met de hand om een extra grote constellatie van ledlampen geplakt. Wow, wat een binnenkomer!
De jarige merkte op dat ze blij is oud te worden; dat is extra ontroerend als je bedenkt dat haar jongste zus Inés zich op 33-jarige leeftijd van het leven beroofde. Ze was geestelijk ziek en niet meer te redden… Mooi
vond ik ook dat ze niet beaamde dat haar zus in de hemel is. Dat was een gemakkelijk antwoord geweest maar ze gaf het niet.
Mèt ice deed haar tijdens dit interview een poëziealbum van de wereldberoemde Chileen Pablo Neruda cadeau en vroeg haar een deel van het gedicht ‘La Poesia’ voor te dragen. Haar stem kreeg een heel andere klank toen ze sprak in haar moedertaal. Ze heeft niet veel tijd voor boeken maar wel voor af en toe een gedicht. Mijn liefje knikte met name instemmend toen het ging over dingen beter kunnen onthouden als je ze opschrijft. Máxima zie je op heel veel opnamen met een notitieblokje in de hand of aantekeningen makend. (Ook tijdens dit interview.) Dat heeft mijn eigen queenie ook en dat past ze in ruime mate toe als ze dagelijks haar Spaanse lessen doet.
Een ander moment dat mij bijbleef was dat ze het ouderwetse, oerHollandse woord ‘schalks’ niet kende. Mèt ice wees op een opmerkelijke foto van echtgenoot en koning Willem-Alexander op de schouw. Hij keek daarop nogal ontdeugend uit zijn ogen. De foto bleek tijdens een feestje van een vriendin te zijn genomen; Máxima was destijds niet van de partij. (Oh-oh...)
Ze kwam beduidend minder goed uit haar woorden toen het over de speedboot van 2 miljoen van haar echtgenoot en de mislukte vakantie van het gezin naar hun Griekse vakantiehuis in coronatijd ging. Haar verontwaardiging leek oprecht toen ze over de kelderende waarderingscijfers van het volk spraken. Ze werken zo hard voor anderen en dan wordt zoiets kleins afgestraft! En hij wilde die boot nu eenmaal graag! Zich waarschijnlijk onvoldoende realiserend dat het onding van belastinggeld werd betaald. (Het Koninklijk Huis ontvangt een jaarlijkse grondwettelijke uitkering van €8.900.000 en WA is persoonlijk goed voor €6.1 miljoen. Hij kan zo´n uitspatting dus wel lijden…) Nou ja, ondanks die faux pas is en blijf Máxima een mooi en interessant mens.
Ook is het deze week in het Vaderland tijd voor het Eurovisie Songfestival. Dit jaar wordt het evenement georganiseerd in Rotterdam. De Nederlandse inzending won in 2019 namelijk maar toen sloeg het coronavirus toe. Ik hoop van harte dat het festival een sukses wordt. Aan de stad zal het niet liggen! Rotterdam boeit mij meer dan Amsterdam (waar ik enkele jaren woonde in de jaren ´80 van de vorige eeuw) al zal ik er niet willen wonen. Te vol, te vervuild. Maar als je de beelden van de skyline en van de reuring op het alomtegenwoordige water ziet, gaat mijn hart wel sneller slaan.
De Nederlandse inzending van dit jaar kan mij zeker ook boeien al gaan we deze zangwedstrijd niet volgen op tv. We nodigden vrienden uit om die avond steak tartare te komen eten; een signature dish van mijn liefje. Jeangu Macrooy (met Surinaamse roots) vind ik een uiterst getalenteerd zanger en een leuke kerel met een prettige uitstraling. Zijn ‘Birth of a new age’ wordt wellicht geen winaar van deze jaargang van dit Festijn van Gemakkelijke Liedjes en Andere Gekte maar toont de bijzondere kwaliteiten van deze zanger en zijn entourage, inclusief goede dansers). Als ze acappella zingen, hoor je dat in iedere noot terug. De woorden ‘Yu no man broko mi’ (je kunt mij niet breken) in zijn moedertaal Sranan Tongo bleven sinds de eerste keer dat ik het hoorde, in mijn hoofd hangen. Aanstekelijk, niet alleen voor mij.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten