130 kilometer voor één haring

We gingen onlangs op weg naar een nieuwe supermarkt in Albir, ten noorden van Benidorm. We kennen die kustplaats van bezoeken aan mijn schoonvader die daar met zijn tweede vrouw, de Duitse Christel, samenwoonde. Zij overleed enkele jaren geleden aan de gevolgen van dementie, in een verzorgingsvilla in de buurt van Hamburg. Alhoewel ik haar een interessante vrouw vond met een bijzonder levensverhaal, werd ze nooit mijn tweede schoonmoeder. We maakten de vroege ontwikkeling van haar dementie aan den lijve mee en daaraan denk ik weleens terug. Niet gemakkelijk om iemands gedrag zo geleidelijk maar drastisch te zien veranderen. Johanna, de moeder van mijn liefje, was en bleef mijn enige, echte schoonmoeder. (Zij overleed toen wij in Engeland woonden en werkten.) Mijn oersterke 95-jarige schoonvader Henk keerde naar Nederland terug en woont nog steeds semi-zelfstandig, al heeft hij ontelbare fysieke ouderdomsklachten. Desalniettemin doorstond hij vorig jaar een coronabesmetting zonder van één symptoom last te hebben...

Albir heeft ruim 20.000 inwoners; een groot deel daarvan is Noors, Duits, Belgisch en Nederlands. Daarom is het niet verwonderlijk dat daar een Belgisch-Nederlandse supermarkt de deuren opende. De winkel heet ‘Super De Buren’ omdat de eigenaren een Belg met zijn Nederlandse echtgenote zijn.

In de aanloop naar dit bezoek lazen we advertenties over de supermarkt, die zichzelf liever ‘Delishop’ noemt, in gratis Nederlandse krantjes. Er kwam een keer een filmpje van de verbouwing en een interview met de nieuwe eigenaren langs op de telefoon. Het is niet de eerste Nederlandse supermarkt in die contreien. In Albir had (heeft?) de eigenaar van supermarktketen Jumbo een vakantiehuis en dat was aanvankelijk de aanleiding om er zo´n super te openen. Daarna kreeg de winkel een nieuwe naam maar ik weet niet of ook het eigenaarschap wisselde. Wij kwamen er al jaren niet meer.

Dat veranderde onlangs. We onderzochten of de nieuw geopende supermarkt ook haring verkoopt want dat is een van de Hollandse lekkernijen die we hier missen. Het is niet dat het leven ondragelijk is zonder nieuwe maatjes maar we zouden er wel eentje aan de staart willen wegwerken... We lazen tevens dat de ambassadeur van Nederland in Spanje (de 57-jarige Jan Versteeg) als eregast bij de recente opening aanwezig was. Dat zette de toon. 

Voorpret is dubbele pret maar we kennen onszelf: als we voor zoiets op pad gaan, zijn de verwachtingen torenhoog gespannen. Als dat maar goedgaat?! Wij reden vroeg van huis, met een grote koelbox vol ijskoude elementen. We stelden samen een boodschappenlijst op met typisch Nederlandse producten: opperdoezen, andijvie, boerenkaas, vaatdoekjes en meer. Verse haring stond vanzelfsprekend met stip op 1!

We reden onder andere langs de onlangs geopende, hoogste woontoren van Benidorm. Het is een flatgebouw van 198 meter hoogte, genaamd het Intempo-gebouw. Het bestaat uit twee goudkleurige pijlers met een soort diamant in de top die de pijlers verbindt. Het gebouw werd tien jaar later dan gepland opgeleverd en de bouw was niet onomstreden. De liften gingen in eerste instantie niet tot bovenin de toren. De twee penthouses bovenin hebben een woonoppervlakte van 300m en gingen voor ruim een miljoen euros van de hand. De bovenste twee lagen zijn voorzien van een dakzwembad en een terras met jacuzi´s en een cocktailbar. Je kon het gevaarte vanaf de AP-7 niet missen. Ik keek met belangstelling hoe de zon reflecteerde op het hoge gebouw. Een mooi ding maar zelf zou ik er niet willen wonen. Sowieso niet in Benidorm -alhoewel Levante ouder, rustiger en groener is dan Poniente.

Benidorm is een van de steden in de autonome regio Valencia waar het bestuur onlangs vroeg om extra politie voor de handhaving van de opnieuw ingestelde avondklok vanwege toenemende coronabesmettingen. Men wil zo de typisch Spaanse super corona spreading events onder jongeren, de zogenaamde ‘botellones’, voorkomen. Dit soort gezelschapsfeesten zijn vaak drinkgelagen waarbij de jonge deelnemers zich niet houden aan de regels van social distancing met alle gevolgen vandien. Dit deel van Spanje kleurde inmiddels donkerrood, volgens de Europese RIVM. Tja.

Bij de Sea Food Market van Super De Buren at ik een haring aan de staart en eentje in stukjes gesneden (€2,20 per stuk) met uitjes en een Hollands vlaggetje erop. Dat is een mooie traditie die we in het buitenland graag in ere houden. 

Deze visboer bleek niet zo goed in het fileren als Haagse Robbie van ‘De lekkerste haring achter de duinen’. Vriendin Bernadette ging daar laatst een haring happen en vroeg Robbie of hij op de foto wilde voor zijn twee ex-vriendinnen uit Den Haag. Bij hoge uitzondering deed hij dat. Hij ziet er goed uit, net als zijn onberispelijke haringen! De Spaanse varianten waren malse, dikke vissen met een heel goede smaak. Hollands Glorie. Eveneens kochten we daar twee sliptongen en twee aantrekkelijk ogende Noordzee-kabeljauwfilets. De sliptongen bereidde ik diezelfde avond nog in de boter. Heerlijk mals, zonder bijsmaak van de vistank.

Ernaast bevond zich de kaasafdeling van de winkel. Daar schaften we twee stukken oude boerenkaas aan, uit de Beemster. Eveneens een schot in de roos en de 260km die we die dag zouden afleggen, dubbel en dwars waard!  

In een radio-interview vertelden de nieuwe eigenaren dat ze naast een  supermarkt ook graag een buurtfunctie bieden waar mensen elkaar kunnen ontmoeten, onder het genot van een kopje koffie en oer-Hollandse appeltaart. Of met een Belgisch biertje en een toastje préparé (filet americain) in de namiddag. Voor dat doel openden ze een deli. Ze zeggen graag samen te werken met lokale aanbieders, zo wordt de koffie geroosterd in Alicante. Tegelijkertijd zijn ze trots op hun Nederlandse en Belgische afkomst en producten.

En daar wringt de schoen, wat mij betreft. Ik denk dat het belangrijk is dat je een keuze maakt. Wil je een Belgisch-Nederlandse winkel zijn of een Europese mix? (Daarvoor hebben we supermarkt Costablanca al, veel dichter bij huis…) Bij binnenkomst zagen we veel groene salades van Spaanse origine in de schappen liggen en relatief weinig typische seizoensgroenten uit België en Nederland. Wat mij hogelijk verbaasde, is dat er 5-kilozakken Hollandse (doodsnee) aardappelen hoog opgetast liggen. Moet je je daarmee in de kijker werken? Spanje zelf kent uitstekende aardappelsoorten die we wekelijks met plezier gebruiken. Als Super De Buren -zeker als Delishop- doe je er beter aan bijvoorbeeld de Opperdoezer Ronde, de koningin van de aardappel en bovendien nu in seizoen, aan je klanten aan te bieden.

Er is een enorm assortiment Oosterse ingrediënten in deze winkel te vinden. Een volle zak gedroogde djeroek poeroet (kaffir limoenbladeren à €0,70) was een welkome vondst. Ze zijn namelijk onmisbaar in Indonesische gerechten die we in Huize Barefoot graag bereiden. De uitgebreide stellage met honden- en kattenvoer is wat mij betreft volkomen overbodig. Dat soort producten tref je in elke Spaanse supermarkt aan.

Het huidige concept van Super de Buren lijkt dus te hinken op twee gedachten en daardoor is het begin niet al te best. De delishop van Olivier en Ghislaine doet zijn naam geen eer aan, wat mij betreft. We zullen dan ook niet snel terugkeren; zeker niet buiten het haringseizoen. Het personeel was uiterst vriendelijk, daar niet van. Vooral de dame van de kaas liep de benen uit haar lijf voor ons. Laten proeven, precies afsnijden zoals wij het wensen, luchtdicht verpakken, ruim voldoende pakpapier meegeven en dat alles met een grote glimlach en een grap.  

Toen we vrienden appten over ons haringavontuur in Albir zei eentje onderkoeld “da´s best ver rijden voor een dooie vis…” Toen we die persooon daarop informeerden over de kilo´s kaas die we tevens kochten, was zijn reactie nóg sprekender: “oh, dan valt het mee!” Mijn liefje en ik schoten in de lach. Typisch X, Master of Irony. Het lijkt op de foto alsof haring 1 nog in mijn hamsterwangen zit... om lang te koesteren? We namen er nog maar twee mee voor thuis. We reden overigens zonder nieuwe vaatdoekjes terug.