Om hoofdpijn van te krijgen

Onlangs kregen we een fraai schilderij van Damai, nummer 2 in Bali, onder ogen. Hij schilderde een aap die naar zijn hoofd grijpt. Het veelkleurige dier heeft zelfs een zekere mate van expressie in zijn ogen. Kom er eens om?! De 10-jarige vertelde ons dat hij er drie dagen aan bezig was geweest. Dit ventje is getalenteerd en ik hoop echt dat hij doorzet met deze hobby. Aan ons zal het niet liggen, wij doneren graag aan papier- en schildermateriaal.

Vanmorgen vroeg begon Yuda, Damai´s grote broer en onze grootste kleine vriend in Bali, aan zijn eerste voetbalcompetitie van zijn leven. Deze puber heeft een ander karakter en andere hobby´s dan zijn jongere broer. Er zouden tenminste drie voetbalclubs aan het toernooi meedoen, in verschillende leeftijdcategorieën. Hij meldde het ons weken voortijds en ging in de aanloop nog harder trainen dan hij al deed. We hoorden dagelijks aan zijn stem hoe opgewonden hij was met het oog op het evenement. 

Tegelijkertijd volgden we het steeds alarmerender coronanieuws uit Indonesië: hoezeer het land lijkt te ontsporen door de razendsnel om zich heen grijpende deltavariant. De cijfers die in de afgelopen anderhalf jaar uit het land kwamen, klopten niet. Ik ben geen grote archipelkenner maar dat wist ik zeker: die zijn veel te laag. Mijn liefje en ik lezen wekelijks de (gratis) digitale versie van de Jakarta Post. Hoezeer ik (de papieren versie van) die krant ook waardeerde toen wij in Bali woonden, nu had de redactie uitsluitend oog voor de besmettingen in omringende landen. Over het eigen lot werd gezwegen als het graf. Er was geen betrouwbare blik op de situatie in het eigen land. Gezien de cultuur, de gelovigheid en de levenswijze zou dit dichtbevolkte land veel meer besmettingen en coronadoden moeten melden. We krijgen wekelijks een inkijkje via onze familie in Bali; die heeft zowel een moslim- als een hindoekant. We zagen grote gezelschappen samen zijn, doorgaans met het mondkapje onder de kin bungelend.

Het aantal besmettingen dat thans uit die regio wordt gemeld: meer dan 20.000 per dag, is onthutstend veel maar dit lijkt mij nog steeds een topje van de ijsberg. Alle ziekenhuizen rondom de grote steden van het dichtbevolke Java liggen naar verluidt overvol, het aantal doden is daar inmiddels teveel om netjes te kunnen begraven. Teveel doden, te weinig grafdelvers, te veel dierbaren die afscheid willen nemen. Een explosieve combinatie. Vanuit Bali klinkt het niet beter. In beide provincies dreigde een strenge lockdown. Gelukkig is moeder Elsa reeds gevaccineerd (met Sinovac, niet de beste bescherming) en is vader Ketut inmiddels in Europa voor zijn werk. De jonkies van het gezin, alle vier jonger dan 14 jaar, zullen -hopelijk- niet ziek worden als ze corona oplopen.

Het vieren van de talloze religieuze feesten zouden aan die toename schuldig zijn. Zo waren er het Suikerfeest bij de moslims en diverse ceremonies bij de Hindoes. Als niet-gelovige blogger moet ik mijn ei even kwijt. Zoals religies al eeuwenlang debet zijn aan dood en geweld in de wereld! Of het nu om katholicisme, protestantisme, hindoeïsme, islam of enig ander geloof gaat. Beschouw de wereld van toen en nu: godsdienstoorlogen, kruistochten, inquisities, genocide en diaspora´s. Bijna alle ellende is aan geloofsgeschillen toe te schrijven. En in coronatijd komen gelovigen op Urk en andere plaatsen aan de Bible Belt van Nederland wekelijks samen om hun geloof te belijden en de Heere uit volle borst toe te zingen. Bovendien wenst menigeen uit dergelijke gemeenten zich niet te laten vaccineren. Uit bijgeloof. Tja.

De aangekondigde lockdown in Bali (hun regio Buleleng wordt er onder andere door getroffen) werd gelukkig geen struikelblok voor het voetbalfeestje van onze sportieve knul. Dat zou ik zó sneu hebben gevonden! Hij had door corona al geen fatsoenlijke schooljaar en dan zou er tijdens de schoolvakantie ook nog een streep gaan door een toernooi rondom zijn grootste hobby. Iets van gerechtigheid bestaat maar dat schrijf ik niet toe aan een Opperwezen. Hij had prachtig weer, dankzij de weergoden 😉. 

Het toernooi -voor tieners als hij en jongere voetbalmaatjes- ging door en dat gunden wij hem van harte. Yuda zag er nadien weliswaar afgepeigerd uit (tenminste drie wedstrijden van 90 minuten onder de tropische zon) maar van binnen juichte het. Dat liet hij ons persoonlijk weten. Hij en zijn team namen de bokaal mee naar huis. Ja, ze wonnen deze sportieve krachtmeting echt! 

Vorig jaar wilden de Balinese autoriteiten hun eiland op 1 juli al openstellen voor internationale bezoekers. Dat ging toen, terecht, niet door. Dit jaar stond de openingsdatum wederom op 1 juli gepland en weer haalde corona een streep door de rekening. Ik vind het dit jaar nóg terechter dan vorig jaar. Het is wel zo dat de meeste bewoners van het eiland van de Goden zowel door de kat als door de hond worden gebeten: corona plus een economische crisis waaraan geen einde lijkt te komen. Kasian. In plaats van open, ging het eiland per direct weer dicht. Potdicht. Voorlopig mag er -onder andere- niet meer in groepsverband worden gesport. En Lenie mag haar nieuwe bril niet ophalen bij de opticien in Denpasar! Men moet daar weer binnen de eigen poort blijven. 

Na maanden van goed gedrag en code groen veranderde de kleur van onze eigen Spaanse regio (Valencia) onlangs naar rood; vooral vanwege 12- tot 19-jarigen. We hebben hier momenteel te maken met 134 besmettingen (positieve tests) per 100.000 inwoners; dat aantal zagen we in de laatste twee weken met lede ogen oplopen. Dat klopt wel maar deugt niet. Op 1 juli jongstleden vond hier de grote zomeruittocht plaats: Spanjaarden gingen vanuit het binnenland naar de bergen en de kust. We zullen in onze woonomgeving dus ook te maken krijgen met een toename van besmettingen door de deltavariant die ook in Spanje steeds dominanter wordt. Dat is ons, brave borsten, een doorn in het oog. In een ander bericht las ik dat Ryanair vorige maand 5 miljoen passagiers vanuit het Verenigd Koninkrijk naar Europa vervoerde. Een grote toename in besmettingen kan dan ook niet uitblijven. Wat een gedoe… De kans dat de avondklok hier terugkeert is groot maar dat zal ons persoonlijk niet deren.  Wij zullen het moeten accepteren maar leuk is anders.