Wel en geen afstand

Jawel, mijn liefje overleefde haar 70ste verjaardag. Die begon goed met meerstemmig gezang in Indonesisch en Engels en een taart ´Made in Bali´. De jongste van de familie, Santi van ruim anderhalf, feliceerde de jarige in perfect Engels. Dat wordt nog wat met die kleine meid!  Moeder Elsa maakte een heel grote chocoladetaart met slagroom, opgespoten felicitaties en brandende kaarsen. Onze slagroomsoezen vielen hierbij volledig in het niet. 

De meesterbakker sneed de taart zelf aan en toonde ons de veelkleurige binnenkant met vruchten; als een volleerde Masterchef patissier. Ze kan goed koken en als mensen enthousiast reageren, ziet ze overal handel in. We zagen kindervingers erin en naartoe gaan, chocoladeplakhandjes overal! Santi gaf het telefoonscherm een kus met chocolippen. Even werd het beeld wazig… Ik zag puber Yuda zichzelf tweemaal een flink stuk taart toe-eigenen. Die lange slungel kan wel wat hebben. Het was complete chaos maar van de gezellige soort. We gunden ze die tractatie van harte, gedeelde pret is dubbele pret; zelfs op 14.000 kilometer afstand. Op zo´n moment zouden we onszelf graag met een druk op de knop naar hen laten teletransporteren. Deze keer deden we geen quiz met de boys. Er was namelijk aan onze kant nog veel werk aan de winkel.

Sinds we wonen waar we wonen, geeft de jarige de voorkeur aan een verjaardagsfeestje thuis. En ik moet zeggen: het pand en terras lenen zich uitermate goed voor zo´n gelegenheid. We hebben een terras waarop verschillende hoekjes zijn in te richten dus zelfs in coronatijd is een feest een optie. We zouden ons houden aan de heersende coronaregels dus we beperkten ons tot acht genodigden en wijzelf. Tien personen in of om het huis was het maximum toegestane. Tussen het moment van plannen en de uitvoering versoepelden de regels in de autonome regio Valencia echter. Er is geen sprake meer van een beperkt aantal; we mogen nu oneindig veel vrienden uitnodigden  maar ja, die hebben we niet en dat is prima. We hielden het bij de lucky 10.

Op uitdrukkelijk verzoek van de jarige zou ik de catering van de dag verzorgen. Vrijdag werden alle boodschappen gedaan, Zaterdag werden de eerste voorbereidingen getroffen, zondagochtend en -middag bereidde ik de rest. Dat was nog flink aanpoten. Een uur voordat de eerste gasten arriveerden, was ik pas klaar. Aardappelsalade, bietensla met feta, tomatensla, gebraden kalfsvleesplakken met tonijnsaus (vitello tonnato), Engelse worstjes van de grill, groentenspiezen, spiesjes met zoet-zure ingrediënten, pasta met blauwe kaas en pijnboompitten. Aan onze Deense buren, tijdelijk terug in hun vaderland, vroegen we toestemming om hun koelkast te gebruiken voor opslag van een deel van de gerechten.

En gevulde vijgen, daar is het de tijd van. Dat is pas intrigerend fruit! In de afgelopen weken plukte ik wekelijks een handjevol verse vijgen van een boom in de wijk; er is niks leuker dan foerageren. Op het moment van plukken waren ze nog licht paars maar in een dag of twee waren ze donker en rijp. De boom raakte aan het einde van zijn bloeitijd, de vijgen raaktten op. Daarom kocht ik een doos grote, donkere vijgen in supermarkt Consum. Ze waren prachtig. Vijgen bestaan bij de gratie van een heel apart samenlevingscontract met een speciaal soort vijgenwesp, die de bloeiwijze bevrucht en daarin haar eitjes legt. De moeder sterft vervolgens in de groeiende vrucht en lost op door eiwitafbrekende enzymen. De nieuwe wespjes knagen zich daarna naar buiten, de mannetjes bevruchten de vrouwtjes en zo gaat de cyclus door. Daarna rijpt de vijg. Die dramatische gang van zaken realiseer je je niet als je een hap van zo´n smaakbommetje neemt.

Het toeval wil dat de Spaanse buurvrouw Mári aan de overkant van de straat ook haar verjaardag vierde; haar schoonzoon kwam aan met het getal 54 in ballonvorm. Zij nodigde familie uit. Er zat een klein gezelschap met gillende kinderen, een blaffende hond en een huilende baby op dat terras. Dat klonk alsof zich een overvolle voetbalclub in de straat vestigde. Zij kwamen voor de lunch, wij organiseerden een diner dus de feestjes liepen gelukkig niet synchroon.

Wat eveneens lawaai maakte, was het laag overvliegen van de gehele Aguilas-patrouille. Een ode aan mijn jarige liefje! De vliegtuigen kwamen terug van een of ander feestelijk evenement en keerden naar hun vliegbasis in Murcia terug. Maar niet voordat iedereen op ons terras zich van dichtbij aan de oranjerode duivels kon vergapen.

We boden ieder genodigd stel gelegenheid in de eigen bubbel van 2 te (blijven) zitten dus we organiseerden vijf zitjes op het terras. Maar we bereidden ook twee tafels van 4 voor met voldoende afstand tot elkaar (alle vrienden zijn gevaccineerd). Ik hing ballonnen op, bracht de feestverlichting aan, legde overal servetten neer, bracht de eetkamer in gereedheid voor het lopend buffet. Het feest kon beginnen. 

Iedereen stapte opgetogen de poort binnen. De meesten deden een elleboogbegroeting, een iemand schudde handen, een persoon dreigde met ouderwetse kussen. (Ik wist de dans te ontspringen.) Die avond werd het één buitentafel van 10... We vonden het dermate gezellig elkaar na zo´n lange tijd weer in levende lijve te zien dat we elkaars gezelschap bewust opzochten, zonder afstand te behouden. Met de bijgevoegde groepsfoto als bewijs van schuld. Sommigen van hen hadden elkaar twee jaar niet gezien! Als vergoelijking van het schuldgevoel gebruikten we het argument dat na vandaag in Nederland geen anderhalve meter meer aan de orde is als onderdeel van een groot pakket aan coronaversoepelingen. We gaven iedereen bij het afscheid een coronapas mee van chocolade, voor gebruik in de komende tijd. Of gewoon om op te vreten!

De volgende ochtend stond ik op met pijn in mijn onderrug van het lange staan in de keuken. Dat was niet het enige mankement. Bij beiden overheerste de dag erna -gek genoeg- een soort zwart gat. Een wat katerig gevoel zonder teveel aan drank?! Er bleef overigens veel eten over. Mijn liefje en ik aten de overgebleven empanades en een groentespies voor de lunch en gorgonzolapasta met een Engels worstje en fruitsalade als diner. Vandaag gaan we over tot het oude normaal met versgekookt voedsel. En ja, afstand maakt wel degelijk verschil.