Window on the world

De Indonesische president Jokowi ligt al maanden onder vuur. Eerst omdat hij te weinig deed om de verspreiding van het coronavirus in de archipel tegen te gaan. Hij en zijn regering stonden voor een groot dilemma: het arme(re) deel van de inwoners moet dagelijks op pad om voor zichzelf en de familie eten te vergaren. Mensen verplichten thuis te blijven in een lockdown zou hongersnood en de dood tot gevolg hebben. Honderden miljoenen mensen in de wereld raakten door de pandemie onder de armoedegrens terecht maar in dit land waren die er al... En dan te bedenken dat de markt elke 17 uur ergens in de wereld een nieuwe miljardair creëert; zo las ik gisteren in het FD. En nee, we spreken dan niet over Indonesische rupiahs! Nadat de president, inderdaad te laat, alsnog besloot tot een lockdown over te gaan, kreeg hij veel commentaar om de lange duur ervan. Overigens zit er een ritme in die kritiek. Joko Widodo´s maximale regeertermijn zit erop, hij kan niet meer worden herkozen. Dan barst de kritiek doorgaans voortijdig los om alles wat fout ging en de verkiezingsbeloften die niet werden ingelost. Dat zo´n protest via een muurschildering gebeurde en dat die de belangrijkste landelijke kranten haalde, was nieuw voor mij.

We kregen afgelopen week goed en slecht nieuws uit Bali. Het goede nieuws was ondere andere dat Damai een score van 100% behaalde voor een schriftelijke overhoring van rekenen. Dit is niet zijn sterkste vak maar in de periode die hieraan voorafging, werd er flink geoefend. Zijn vader, op duizenden kilometers afstand op een Amerikaans cruiseschip in Europese wateren, gaf hem tevens opdracht om de tafels van 4 t/m 9 uit het hoofd te leren. Wij zouden hem overhoren tijdens ons wekelijkse videogesprek. Met ons deed hij het goed en dat lieten wij zijn papa weten. Die gaat hem nu een kadootje via de post toesturen. Zelf meldde Damai ons deze week dat zijn juf hem het predikaat ‘excellent’ en een smiley had gegeven. Het was een overhoring met breuken waarvan wij niet eens wisten dat hij die al kent. De trotse leerling vertelde dat zijn moeder hem had geholpen met leren. Tijdens onze wekelijks quiz krijgen ze altijd rekenkundige opdrachten en die zagen we in de loop van het jaar steeds beter en sneller worden opgelost. Joehoe!

Mijn liefje las recent een ingezonden brief over de Nederlandse emeritus-hoogleraar Karel Steenbrink (80), islamoloog en theoloog, die afgelopen week overleed. Het document raakte haar hart en mij gaf ze het artikel ook ter lezing. Het werd geschreven door een voormalig studente die een ode bracht aan de medemenselijkheid van de overledene. De schrijfster was in de beginjaren '80 van de vorige eeuw student aan de universiteit van Jakarta en volgde colleges bij Steenbrink, die daar onder andere christelijke theologie doceerde. Zij noemde hem ‘my window on the world’ en dat is mooi gezegd. Hij opende namelijk een wereld voor haar -een bijzondere bovendien- die anders potdicht was gebleven. Karel en zijn echtgenote stelden hun huis, leefwijze en hart open voor haar, bleef door de jaren heen contact houden, er volgden zelfs persoonlijke ontmoetingen in Nederland. Dat is precies wat wij voor ogen hebben voor onze Balinese mannetjes Yuda & Damai: een ruimere blik op de wereld, een blik op de wijdere wereld. Plus een inkijkje in onze Westerse denk- en leefwereld. We zijn goed op weg maar we zijn er nog niet… Ons hart veroverden ze al. 

Het andere goede nieuws van afgelopen week is dat Ketut varend vanuit een Italiaanse haven op weg ging naar Zuid-Engeland. We hoorden even niets van hem via WhatsApp dus we vermoedden dat hij op zee was. Op de website vesselfinder.com kun je de route van een schip tot in detail volgen. Het schip stak eerst de Middellandse Zee over naar Barcelona en zakte daarna langs de Spaanse kust af naar Gibraltar om daar het ruimere sop te kiezen. We hadden hem kunnen zien varen als we aan de kust hadden gestaan!

Inmiddels ligt het schip afgemeerd in Portsmouth en vaart het morgen door naar Southampton. Daar worden volgende week de allereerste gasten van dit spiksplinternieuwe schip opgewacht; voor het eerst sinds de pandemie uitbrak. Zijn training aan boord zit erop, we zagen hem oefenen als een marsmannetje en online cursussen volgen. Hij is klaar om -met zijn collega Hana- onder nieuwe omstandigheden aan de slag te gaan. Tot nu toe verbleef alle crew aan boord in een veilige bubbel. Hij is voor het eerst van zijn leven in Engeland maar mag daar niet van boord. Ik vermoed dat hij de komende tijd zelf nergens aan wal mag gaan maar dat moet blijken. Zijn schip legt later deze maand in een Spaanse havenstad in de buurt aan maar als hij niet weg mag, heeft het voor ons geen zin om af te reizen. Dan zwaaien we hem wel toe via WhatsApp.

Mijn liefje is van mening dat de bedenkers van deze applicatie, de heren Action & Koum (ex-Yahoomedewerkers), een Nobelprijs verdienen. Daarop vroeg ik haar welke prijs zij dan precies moesten ontvangen? Die voor de Vrede? Voor de Natuurkunde? Nee, die voor Humanity... Die bestaat niet maar ik begrijp haar keuze. Zoals die app ons en vele anderen in staat stelt samen te zijn met dierbaren ver en minder ver weg, blijkt telkens weer van onbeschrijflijk belang. Het hield de banden tijdens lockdown en pandemie in stand.   

Het zal mij benieuwen hoe Ketuts reis verder verloopt. We weten dat zijn Amerikaanse werkgever in het allerhoogste segment opereert en strictere regels naleeft dan menig andere cruisemaatschappij. Iedereen die straks aan boord stapt, moet volledig zijn gevaccineerd; dat zal zeker van toepassing zijn voor het doorgaans oudere klantenbestand van het bedrijf. Voordat men de loopplank betreedt, zal men thuis zeker zelftesten hebben moeten doen. Maar een deltapartikel zit in een klein hoekje! 

Ketut´s jongste broer en diens vrouw Kadek kregen het slechte nieuws voor hun kiezen. Na klachten en een test bleken zij en hun drie maanden oude baby  besmet zijn geraakt met corona tijdens een Hindoeceremonie. Naar goed Balinees gebruik wonen zij in bij Ketuts moeder. Oma, tweemaal gevaccineerd, testte als enige in de familie negatief. De hele familie nam deel aan de ceremonie voor een overleden jeugdvriend van Ketut´s (reeds overleden) vader. Ik snap dat je als gelovige Balinees de laatste eer aan zo iemand wenst te betuigen maar ik meen mij te herinneren dat de gouverneur van Bali onlangs een decreet uitvaardigde waarmee hij mensen dringend opriep voortaan geen religieuze ceremonies bij te wonen, om verdere verspreiding van het kwalijke virus te voorkomen. Dat blijkt in dit geval aan dovemansoren gezegd. Oostindisch doof voor die belangrijke boodschap...

Het was Elsa die het sneue nieuws met ons deelde. Wij kennen Kadek en haar man al jarenlang. Zij -met alleen een eerste dosis vaccin in de arm- kwam met ademhalingsproblemen in het ziekenhuis van Singaraja terecht. Elsa, volledig gevaccineerd, ging ingepakt bij haar schoonzus op bezoek. Kadek ligt daar nog steeds en slaapt zich door de dagen heen. Baby en vader maken het goed.