Meer of juist minder?

Afgelopen weekend videoappten we weer met onze mannetjes in Bali. Al maandenlang proberen we terug te schakelen naar een maandelijks in plaats van een wekelijks belprogramma maar de kereltjes vinden het geen goed plan. Op zondagochtend klinkt nog steeds de boodschap “we are ready!” door Huize Barefoot. En waarom ook niet?!

Deze keer bereidden wij een quiz voor. Het was een korte waarin dubbele punten vielen te winnen. We werken aan hun algemene kennisniveau (klinkt goed, he...) en willen vooral dat zij Engels praten. Een van de vragen was of Yuda kon uitleggen wat er in Oekraïne aan de hand is. Hij kwam er dermate goed uit dat hij een driepunter scoorde. Voor Damai hadden we de vraag of hij de volledige naam van de Russische boosdoener in het Kremlin kent. Hij kwam met Mr Poetin, Yuda scoorde extra punten met de toevoeging “Vladimir”. Het zijn zulke leuke kereltjes. Wij willen deze wekelijkse gesprekken zelf evenmin missen! 

We ontvingen ook nog breaking news. Damai, vijfdeklas hartenbreker, heeft een nieuw vriendinnetje. Clara is exit, Luna is in. Ze zit op zijn school, in hetzelfde jaar. (Volgens mij niet in dezelfde klas.) Yuda klapte uit de school met de mededeling dat er inmiddels wordt gekust. Na een kort lachsalvo meldde de jonge Casanova dat “he likes girl kissing”. Daarop zei ik “me too” en gaf mijn liefje een dikke pakkerd op haar wang. Dat leidde tot meer gelach. Nu is het in ons geval wel een vorm van bejaardenseks maar dat mocht de pret niet drukken.   

Binnenkort wordt ook Damai lid van het plaatselijke voetbalteam Soccer Kids. Eigenlijk is zwemmen zijn voorkeurssport maar omdat de zwemclub ver weg is, is de wekelijkse training (vroeg in de ochtend of juist laat op de dag) lastig te combineren met de overige activiteiten in dit gezin met vier jonge kinderen, waaronder twee peuters. Zeker als moeder Elsa er weldra weer alleen voor staat als ouder. De Balizee ligt op loopafstand van hun huis dus zwemmen doet hij regelmatig maar zwemtraining is van een andere orde. Als hij maar lekker bezig is en zijn energie kwijt kan.

Vader Ketut stapt deze week weer op een vliegtuig naar de Middellandse Zee. Daar wacht het schip van zijn Amerikaanse werkgever hem op en gaat hij aan boord weer een aantal maanden geld verdienen voor zijn gezin. Het leek alsof de kinderen minder last hebben dat papa weer weggaat... Dat was in vroegere jaren wel anders maar nu ze dagelijks kunnen videoappen is de heimwee en het gemis minder. Slimme Yuda dacht van de gelegenheid gebruik te kunnen maken met een voorstel. “Als papa naar Europa reist, kunnen jullie naar Bali komen”. We gingen er niet op in. 

Die baan legt hen geen windeieren. Het eigen huis wordt een steeds prettiger woonplek voor eenieder en moeder kan zich iets veroorloven voor de kids. Ook dat is leuk. Zeker in het noorden van Bali laat de werkgelegenheid sterk te wensen over. Dat is al jaren zo maar tijdens de coronapandemie werd het daar een drama voor vele individuen en families die afhankelijk (waren en) zijn van toerisme. 

Heel Zuidoost-Azië, dat wonderschone en boeiende (deel)continent, lag in de afgelopen twee jaren volledig op apengapen vanwege het wegblijven van toeristen. Uit gegevens van het, in Valencia gevestigde, bureau ForwardKeys dat wereldwijd onderzoek doet naar reistrends, blijkt dat boekingen voor internationaal luchtvervoer in Zuidoost-Azië eind maart van dit jaar 38% lager uitpakten dan in dezelfde periode pre-pandemie. Deze regio herstelt zich dus relatief langzaam van de coronacrisis. Maar hoop doet leven al zijn de tekenen niet overal hoopvol. In sommige landen van deze regio is het momenteel politiek en sociaal onrustig. Denk bijvoorbeeld aan de Filippijnen (recente presidentsverkiezingen), Indonesië (dat palmolie voorlopig voor de eigen bevolking reserveert om geen binnenlandse opstanden te krijgen) en Vietnam (harde economische klappen door covid-19). 

In de wekelijkse nieuwsbrief Bali Update las ik dat er in de maand april 305 internationale vliegtuigen aankwamen op de luchthaven van Denpasar; een stijging van 148% ten opzichte van de maand ervoor. De gouverneur van Bali rekende het door voor de statistieken (daarin is men goed): dat waren gemiddeld 2.222 passagiers per dag. Indonesië en Bali zullen zelf een plan moeten maken om de volgende crisis van deze orde en omvang beter het hoofd te kunnen bieden. Maar momenteel is de aandacht weer vooral gevestigd op de aantallen, niet per se op de ontwikkeling van nieuwe, duurzamere vormen van toerisme. 

Bali zal later deze maand gastheer zijn van de conferentie ‘The Global Platform for Disaster Risk Reduction’. Naar verwachting zal deze conferentie 4.000 deelnemers uit 193 landen naar het eiland brengen. Dit Global Platform (onderdeel van de VN) biedt gelegenheid aan de wereldwijde gemeenschap om samen te leren van de covid-crisis, successen en uitdagingen te evalueren bij het werken aan rampenrisicovermindering, en om de voortgang naar duurzame rampenbestrijding te versnellen. 

Ketuts werkgever heeft relatief kleine cruiseschepen in de vaart. De zes schepen van hun vloot kunnen elk gemiddeld niet meer dan 750 passagiers ontvangen. Ze staan zich vooral voor op luxe. Volgend jaar wordt een nieuw schip aan de vloot toegevoegd: de Seven Seas Grandeur. Dit schip wordt 224m lang en krijgt tien passagiersdekken. Op 26 november 2023 zal het haar maiden voyage starten in Barcelona en twee weken later eindigen in Miami. Even zag het eruit dat de cruisewereld niet zou herstellen van de coronapandemie maar er is wereldwijd toenemend animo om het cruisen weer op te pakken. 

Het grootste cruiseschip ter wereld, Wonders of the World (eigendom van Royal Caribbean International), legde in de afgelopen periode aan in de Spaanse havens Barcelona, Valencia, Palma de Mallorca, Cartagena en Malaga. Als we willen, zouden we dit schip deze week aan de horizon kunnen zien varen. Het steekt namelijk 72m boven de waterspiegel uit! Deze boot, 64 meter breed en ruim 360 meter lang, heeft een capaciteit van 7.000 passagiers over 16 dekken verspreid en een bemanning van 2.300 mensen. De cruisemaatschappij biedt  vakanties aan met routes naar 240 bestemmingen in 61 landen, op zes continenten. Het schip biedt een aantal noviteiten. Zo zorgen onder andere miljoenen bubbles tussen de romp van het schip en de zee voor een soepelere en efficientere vaart (en minder verbruik). Voorts is het 100% vuilstortvrij en wordt 90% van het drinkwater aan boord uit een eigen installatie aan boord verkregen (zout water wordt zoet gemaakt met behulp van omgekeerde osmose), in het kader van hun Save the Waves-programma. Dit schip is echter ook omstreden. Eenmaal aan de kade van een stad zou het overschakelen op electriciteit zodat de dieseluitstoot zou stoppen. Dat blijkt niet (overal) te lukken. Milieu-organisaties in Palma zochten de publiciteit met foto´s van het schip met donkerbruine rook uit de pijp... Tja.

Onlangs las ik in een Spaanse online krant tevens een artikel over het megaschip dat dienst doet als drijvende stad en in de jaren '90 van de vorige eeuw op de ontwerptafel ontstond: Freedom Ship. Het is varende waanzin, wat mij betreft! 

Het schip heeft een lengte van bijna 1.4km, een opbouw van 228m hoogte (hoger dan keizertoren La Giralda van Madrid), heeft 25 verdiepingen, met straten, huizen, winkels, kantoren en hotels. Het zou 100.000 passagiers kunnen vervoeren, dat zijn meer bewoners dan Benidorm heeft! Een grote urbanisatie op volle zee. Het doel is om eenmaal per drie jaar rond de wereld te varen. Dit eilandschip zou 70% van de tijd niet in de buurt van steden vertoeven, volgens plan. Gezien de enorme afmetingen zal het sowieso nergens kunnen dokken maar daarop vond de Amerikaanse ontwerper een antwoord. Hij voorziet een baan op het dak voor het opstijgen en landen van turbopropvliegtuigen (maximaal 40 personen). Nergens op de wereld bestaat er momenteel echter een rederij die zo´n gedrocht in een binnenruimte kan bouwen. De kosten voor de bouw worden geschat op ongeveer USD$9.000-10.000 miljoen Amerikaanse dollars. Zoveel geld heeft zelfs Elon Musk niet (meer) op zijn bankrekening staan. Dus hoe realistisch is dit? 

Graag zou ik nog een keer een bootreis om de wereld willen maken; daar ben ik eerlijk over. Ik vind cruisen leuk en zou het nog best een keer lekker lang willen doen. Mijn liefje en ik bevoeren alle oceanen en menige zee. Maar cruiseschepen behoren tot de meest vervuilende transportmiddelen ter wereld dus het is bepaald nog geen duurzame manier van reizen. Om over de CO2-afdruk van Freedom Ship maar helemaal te zwijgen! Daarom lijkt de bouw van deze gigant geen goed plan; dat kan voorgoed de la in.