Mei-ei-joechei!

Nederland en Denemark vierden gisteren hun bevrijding, wij werden in dit deel van Spanje eindelijk bevrijd van onstabiel weer. De lente brak definitief aan. Joehoe! Nadat ik een recente uitzending zag van de Avondshow van cabaretier Arjen Lubach over het afschaffen van de paardensport twijfelde ik even. Moest de titel van deze blog ‘Formule Eend’ worden? Lubach hield een vurig pleidooi voor het niet langer gebruiken van dieren voor sport. Hij vindt dat niet meer kunnen. We namen toch ook afscheid van hondbal, fretminton, slanglaufen en polstokstaartspringen?! Seriously amoosing! (Zelf draai ik mijn hand ook niet om voor een woordgrap...) Maar wat te denken van de inzet van dieren als wapen in een oorlog? Dat is dan helemaal uit den boze! Denk aan Poetins dolfijnen en beluga´s in de oorlog tegen Oekraïne. Tja. 

Mijn eerste serieuze vriendinnetje gaf mij jaren geleden het boek ‘Eend voor eend’ kado van Guus Kuijer. De auteur gluurde twee jaar lang naar eenden in zijn woonomgeving. Het leverde een rijk geïllustreerd, grappig en leerzaam boek op over het gedrag van eenden. Woerd Jaap wordt verliefd op Gerdien. Zij droomt op haar beurt van verre reizen, avontuur en stoere mannetjes; niet van een saaie, tamme eend als Jaap. Maar de aanhouder wint. Samen krijgen ze op een dag wel 13 kleintjes. Woerd Kareltje wordt verliefd op Hendrik maar die wil niets van hem weten. Hij laat de afgewezene aantobben met zijn verdriet. (Dat bleek profetisch te zijn voor mijn eigen relatie toentertijd!) Sindsdien weet ik dat bij deze vogels alles om de liefde draait, het niks uitmaakt dat je als eend soms een beetje dom doet, dat driehoeksverhoudingen vaak voorkomen in de eendenwereld en heel veel andere grappige feiten. Het zijn net mensen... Woerden kwaken bijvoorbeeld niet zoals vrouwtjeseenden, zij maken een soort kreuntjes. 

Destijds wisten boeken over vogels mij al te bekoren. Tijdens ons recente bezoek aan Nederland gaf vriend Ger mij het compacte naslagwerk ‘Vogels’ kado, over bijzondere vogels en Nederlandse vogelgebieden, lenteballetten, reddende vlotten en andere verrassende vogelweetjes. Vorige maand kwam een nieuw boek uit van geniale vogelman en wereldrecordhouder vogelsoorten kijken in één jaar (6852): Arjen Driehuis. Het is getiteld ‘Zomergasten, doortrekkers en overwinteraars’. De titel laat niets aan de verbeelding over. De Waddenzee en de Rijndelta zijn in Nederland van groot belang voor migrerende steltlopers, weilanden en waterpartijen bieden iedere winter een onderkomen aan miljoenen ganzen en eenden. Zijn nieuwe boek staat op mijn Moederdag-wensenlijstje. Deze vogelaar meent overigens dat vogelen een soort Pokémon Go voor volwassenen is. En de eigen tuin of balkon is het beste vogelgebied om in te beginnen. 

Vandaag begint in Nederland de Nationale Vogelweek die tot 15 mei duurt. Het zal geen (regelmatige) lezer verbazen dat ik bij vogelgriep niet vrees voor de mogelijke gezondheidsgevolgen voor muzelluf maar daarbij vooral denk aan het lot van deze en andere gevederde vriendjes. In Nederland werden dit jaar al 2.000.000 dieren geruimd vanwege deze ziekte. (Het gaat daar om teveel kippen te dicht bij elkaar op de verkeerde plekken in het land, wat mij betreft.) Ook Frankrijk en Spanje kregen dit jaar te maken met aviaire influenza. In mijn tweede vaderland komt het vooral voor in de zuidelijke provincies Huelva en Sevilla. Vogelgriep is een ziekte die ook voor eenden dodelijk kan zijn, wild en tam. 

Onlangs ging ik weer eens met zoomlens en vogelgids naar natuurpark Lo Monte, op steenworp afstand van ons huis. Het is een klein maar fijn watergebied, regelmatig bezocht door bijzondere eenden. Daar zag ik een paar jaar geleden voor het eerst de eend met de blauwe snavel; tot mijn grote verbazing  witkopeend genoemd. Het mannetje ontbrak deze keer maar een vrouwtje zag ik daar wel ronddobberen. Aangezien eenden nauwelijk alleen leven, vermoed ik dat Jaap of Karel zich schuilhield. Ook een grote groep tafeleenden, mannetjes en vrouwtjes, leken het goed met elkaar te hebben. Zelfs  de meerkoeten waren vreedzaam. Doorgaans gaan mannetjes en vrouwtjes, met of zonder kleintjes, op iedere andere watervogel af. Het wemelde er deze keer van de vogelkindjes. Jonge dodaars, meerkoeten, piepjonge wilde pijltjes en pullekes. Zoet! 

In de woonwijk vliegen al ruim een jaar twee slechtvalken rond. Soms zien we ze gaan, doorgaans horen we ze krijsen in de nacht. Dat geeft een huiselijk gevoel. Ze behoren tot de snelste roofvogels ter wereld. Slechtvalken komen hier het gehele jaar voor. Het vrouwtje is forser dan het mannetje. Tijdens een recente wandeling door de buurt zagen we ze voor het eerst kortstondig op elkaar zitten. Ook in die familie wordt dus hard gewerkt aan nageslacht. Toen we op een middag op eigen terras van de zon genoten, was ik in de gelegenheid betere foto´s te maken. Deze prachtige roofvogel streek neer op de Spaanse tv-antenne van onze Madrileense overburen Guillermo en María Victória. (Zij komen begin juni weer naar hun vakantiehuis aan de kust; vergezelgd door de jongste telg in de familie: hun vorige maand geboren kleindochter Alejandra.) 

Het leek te gaan om het vrouwtje slechtvalk. Ik herkende de vogel vooral aan de witte wangplek. Er stond een beetje wind en af en toe waaide haar bonte verenkleed op. Met haar klauwen strak om de metalen ondergrond, zat de vogel als volleerd  evenwichtskunstenaar hoog boven de grond. De slechtvalk is een machtige jager in de lucht die met snelheden tot 300km per uur op een prooi kan duiken. Die wordt al in de lucht gedood, ook  indrukwekkend. De vogel in kwestie liet zich lang bewonderen. Slechtvalken houden ervan heel lang stil te zitten op een hoge plek. 

De lente is zo´n mooi seizoen qua natuur en dat geldt niet alleen voor vogels. In eigen tuin en op ons terras is eveneens van alles gaande. We vonden een gebroken maar leeg merelei op de grond onder de stoutejongensboom, te herkennen aan de groen-blauwe kleur. Er is dagelijks een boel gefladder om ons heen. We genieten van dit vogelwalhalla! 

De kop van mijn blog wordt deze keer opgesierd met de prijswinnende foto van een houteend. Die is gemaakt door de vooraanstaande Amerikaanse natuurfotografe Melissa Groo (1962). Zij werkt vaak samen met National Geograhic en Cornell Lab of Ornithology. Ze is mede-oprichter van de National Audubon Society’s Guide to Ethical Bird Photography. Groo en anderen zetten zich in voor het verantwoord maken van vogelfoto´s, dat wil zeggen zonder de dieren te storen in hun leefgebied. In de praktijk houdt dit ondere andere in dat men niet te dichtbij komt, geen lokmiddelen inzet en geen flitslicht gebruikt. Zij gebruikt professionele Sony-camera´s.