Averij

Zaterdagochtend jongstleden kreeg ik een belletje van de computerdokter. Hij had tamelijk goed nieuws. De gevolgen van de waterschade op het toetsenbord van mijn laptop bleven beperkt, het apparaat kan worden gerepareerd. Alleen de printplaat (motherboard) moet worden vervangen. Wel tegen behoorlijke kosten maar het ding is nog maar anderhalf jaar oud dus reparatie heeft de absolute voorkeur boven vervanging. Als de mannen van de winkel die ingreep zelf suksesvol kunnen verrichten, blijven de kosten beperkt tot de prijsopgave. In het andere geval moet er een (duurdere) technicus aan te pas komen en dat drijft de reparatieprijs verder op. Later deze week verwacht ik hun volgende telefoontje met een nóg beter bericht: dat ik mijn genezen laptop kan ophalen bij de dokterspost. Joehoe! Tot dat moment gebruik ik mijn dappere oudje.

Onze vriend Hugo, die afgelopen week met Emmy vanuit de Randstad verhuisde naar Brabant -waar hun zoon en schoondochter met twee kleinkinderen een resort runnen-, stuurde onlangs een interessant artikel door dat hij op Facebook aantrof. Het verhaal interesseerde mij bovenmatig. 

Het gaat om de gefaseerde verbouwing van een lange strook langs onze kustlijn aan de Playas de Las Higuericas. Dat vraagt om toelichting. Een eerdere concessie voor de bouw, exploitatie en het beheer van recreatieve sportfaciliteit (met openluchtrestaurant) El Varadero werd in mei 2018 toegekend aan Pinatar Arena Voetbalcentrum S.L. voor een periode van 40 jaar, voor een aanzienlijk bedrag per jaar. In 2019 opende het evenemententerrein zijn deuren. De politie stond na opening enkele keren aan de poort vanwege geluidsoverlast. Omwonenden hadden geklaagd. Toen waren wij al niet enthousiast.

Het openluchtrestaurant El Varadero kwam daarna regelmatig negatief in het nieuws, vanwege de slechte klantenservice en de abominabele keukenprestaties. In coronatijd lapte het management de regels aan de laars en dat leidde tot een kleine lokale volksopstand op sociale media. In de jaren erna zag je de sportfaciliteiten achteruit hollen. Overwoekerde sportvelden, nul onderhoud. In september 2021 startte de gemeenteraad een procedure om de gemeentelijke concessie te ontbinden vanwege het niet voldoen aan de uitvoering van het basisproject en aan de uitvoering van de concessie binnen het bestek en de, in het bestek gestelde termijn. De Juridische Adviesraad van de Valenciaanse regio deed die uitspraak eerder dit jaar. Het complex moest worden ontmanteld. De concessiehouder ging nog in hoger beroep maar dat mocht niet baten. 

Begin 2023, het jaar van gemeentelijke verkiezingen, wordt een tender uitgeschreven voor de concessie van de herinrichting van dit gebied. Ik bekeek het nieuwe projectontwerp dat door de wethouder van Infrastructuur (Rufino Lancharro) werd ontwikkeld en miljoenen gaat kosten, met argusorgen. 

Door Hugo kwam ik erachter dat het niet alleen om de vervanging van El Varadero en de bestaande sportfaciliteiten gaat. Er ligt inmiddels een herontwerp ter tafel van de bebouwing van een veel bredere kuststrook. Om precies te zijn een terrein van bijna 40.000 verkante meter net achter de duinrand. Een van 18.000m2 en eentje van 20.500m2. Dat komt erop neer dat over de gehele breedte van de Higuericas-stranden gaat worden gebouwd. 

Het ene deel (het verst bij ons vandaan, naar het einde van de wandelboulevard tot aan de monding van de droge rivier) zou gaan bestaan uit een concours waar sporters kunnen rennen, twee beach volleybalvelden, een grote opslaglocatie voor watersportmiddelen en een parkeerplaats. 

Het tweede deel, dat ruim 20.000 vierkante meters zal beslaan, overlapt het terrein van het voormalige El Varadero (dat geheel zal worden afgebroken). Dat gaat op papier bestaan uit een terrein voor openluchtconcerten, een picknick-gebied voor families en een concours voor skateboarders en mountain bikers; dat laatste met name voor de jeugd. Die kan wel een plek voor sport en spel gebruiken. De meeste van deze jongeren wonen niet in 'mijn' wijk aan zee maar in het verderop gelegen centrum. Volgens statistieken uit 2021 heeft mijn woonplaats 990 kinderen in de leeftijd van 5-9 jaar, 1.110 kinderen in de leeftijd van 10-14 jaar en een groep adolescenten van 1.130 (14-19 jaar).

Maar ik zie de bui al hangen als dit een hangplek wordt voor verveelde jongeren en er zelfs scooters (genoemd in de Spaanse tekst) op de baan worden toegelaten. Om over die openluchtconcerten maar helemaal te zwijgen! Ik kreeg rillingen van de gedachte aan snerpende basgitaren in de nacht. Een maandje geluidsoverlast zou ik eventueel nog overleven, zij het tandenknarsend. Veel Spanjaarden zijn van zichzelf al luidruchtig dus laat staan dat er speakers, een microfoon en een mensenmenigte aan te pas komen tot ver na middernacht. (‘Ear plugs are a girl’s best friend’, zong Marilyn Monroe toch?!) 

Kortom: ik ben TEGEN openluchtconcerten in mijn woonwijk. En dan te bedenken dat recht tegenover deze voorziene ruimte vijf kapitale villa’s werden neergezet waar mensen enkele weken per jaar naartoe komen om van de rust en ruimte te genieten. Die zitten dan eersterangs, dat wel.

Bovendien is in dit plan maar één parkeerplaats voor 500 auto’s voorzien. Dat is veel en veel te weinig in de zomermaanden. Onze woonwijk groeit in die periode van 300 naar 3.000 bewoners, los van de grote stroom strandgasten die dagelijks vanuit het achterland naar het strand komt. Het is in de buurt nu al stressen voor de gemiddelde chauffeur c.q. autobezitter laat staan dat het aantal parkeerplaatsen in de toekomst afneemt. De rest van de woonwijk zal nóg meer worden belast en dat is een slechte zaak. Wat ook niet moet worden vergeten, is dat de beoogde strook langs de kust beschermd gebied is. Dus je begrijpt: we zijn –wederom- verre van enthousiast over deze plannen. Het project Varadero liep ook al desastreus af. Mijn liefje opperde dat we weer gaan verhuizen als dit nachtmerriescenario werkelijkheid wordt. Wederom. 

Gezegend zijn de Onwetenden... Tja. Sinds mijn kindertijd kom ik op voor alle soorten onrecht in mijn omgeving. Eenmaal volwassen, begon ik te strijden tegen misstanden in de wijde wereld en voor een gezonde leefomgeving; tegen minder sociale krachten, zal ik maar zeggen. Dat werd een soort overlevingsstrategie. (Dat is te verklaren door de ervaringen in mijn eerste levensjaren.) Onverschillighheid is mij dus vreemd. De eigen postzegel waarop we leven is al zo klein, die laat je toch door niets en niemand aantasten? Bij dit project kreeg ik een déjà vu. Na de bouw van een commercieel centrum in de nabijheid van Lomas de Campoamor gingen we van een idyllische, groene plek waar we 's avonds op het terras luisterden naar jagende steenuilen en valken naar een grotendeels Engelstalig circus waar tot ver na middernacht een gothic witch stond te krijsen in een microfoon. Ook als ze wel zou hebben kunnen zingen zou ik de overlast hebben afgewezen. Ik ondervond aan den lijve hoe ver geluid kan dragen door de lucht. Dus mag ik, por favor?! 

Op Facebook was te lezen dat de buurtvereniging van Las Higuericas zich eveneens strijdbaar opstelt jegens dit megalomane plan. Zeker niet alles is fout maar een paar dingen eraan deugen niet. Ook zij zijn van mening dat zo’n terrein ver weg zou moeten liggen van stranden en een kwestbaar duingebied. Er is nog genoeg ruimte elders in de gemeente. Ik zocht reeds contact met een locale politieke partij om te vragen wat zij gaan ondernemen tegen (onderdelen van) dit voorstel. Overigens moet het Spaanse Ministerie voor Ecologische Transitie, bij monde van minister Terese Ribera (PSOE) die formeel toezichthouder is op de Kustwet, nog accoord gaan met deze plannen. Fingers crossed. Wordt vervolgd.